Służebniczki dębickie
Służebniczki dębickie – żeńskie, habitowe zgromadzenie zakonne Kościoła katolickiego, będące jednym z czterech zgromadzeń zakonnych, wyodrębnionych ze Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej, założonego w Wielkopolsce 3 maja 1850 r. przez bł. Edmunda Bojanowskiego.
| Dewiza: Przez Maryję – do Jezusa | |
| Pełna nazwa |
Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Bogarodzicy Dziewicy Niepokalanie Poczętej |
|---|---|
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Status kanoniczny |
instytut życia konsekrowanego |
| Założyciel | |
| Data założenia |
1850 |
| Data zatwierdzenia |
1937 na prawie papieskim - Pius XI |
| Przełożony |
M. Maksymilla Pliszka |
| Strona internetowa | |
Historia
edytuj3 maja 1850 roku Edmund Bojanowski jako osoba świecka, założył w Podrzeczu ochronkę, która dała początek Bractwu Ochroniarek, które przekształciło się w Zgromadzenie Służebniczek. W 1875 roku na mocy antykościelnych ustaw Kulturkampfu w sprawie kasacji zakonów w zaborze pruskim, służebniczki były zmuszone szukać miejsca poza Wielkopolską[1].
2 sierpnia 1882 roku na prośbę hr. Karola i Karoliny Raczyńskich, przybyły trzy służebniczki i zamieszkały w Kawęczynie pod Dębicą, w celu prowadzenia ochronki dla dzieci. W 1882 roku hr. Karol Raczyński zbudował zakonną kaplicę[1].
Z powodu nieprzychylnej polityki zaborców, którzy żądali zerwania jedności ze służebniczkami we Wielkopolsce, w 1891 roku służebniczki w Dębicy stały się samodzielne z własnym nowicjatem i przełożoną generalną. Do końca XIX wieku założono ponad 30 nowych domów zakonnych. Podczas I wojny światowej część sióstr wyjechała do Wiednia, a w klasztorze stacjonowały wojska austriackie i rosyjskie. W 1925 roku rozpoczęto budowę nowego domu macierzystego z kościołem przy ul. Krakowskiej 15, który 2 sierpnia 1932 roku został poświęcony. W 1929 roku papież Pius XI wydał Dekret pochwalny i zatwierdził Konstytucje zakonu na 6 lat. 2 marca 1937 roku Zgromadzenie otrzymało Dekret aprobacyjny papieża Piusa XI[1].
24 sierpnia 1954 roku władze komunistyczne w budynku klasztornym umieściły szpital powiatowy, a siostry zostały przewiezione do budynku szpitalnego przy ul. Wielkiego Proletariatu. W latach 1978–1983 przeprowadzono rozbudowę domu generalnego. W 1989 roku Kapituła Generalna podzieliła zakon na trzy prowincje: Krakowską, Tarnowską, Poznańsko-Warszawską. W 1994 roku siostry odzyskały utracony dom zakonny przy ul. Krakowskiej 15, który po remoncie w 2000 roku został poświęcony, jako Placówka Opiekuńczo - wychowawcza dla dzieci i ochronka - przedszkole[1].
- Przełożone generalne:
- 1891–1902. M. Maria Filipiak.
- 1902–1938. M. Dorota Biendara.
- 1938–1950. M. Brygida Grzegorczyk.
- 1950–1959. M. Joela Piłat.
- 1959–1977. M. Epifania Wróbel.
- 1977–1995. M. Celina Czechowska.
- 1995–2007. M. Joanna Światłowska.
- 2007– nadal M. Maksymilla Pliszka.