Rondo (winorośl)
Rondo – mieszaniec niespecyficzny odmian winorośli Zarya Severa × Saint Laurent[4][6]. Krzyżowania odmian dokonał w 1964 roku czeski hodowca prof. Vilém Kraus, a selekcję przeprowadził w Niemczech prof. Helmut Becker. W 1997 roku jedną wyróżniającą się roślinę oznaczoną symbolem Gm 6494-5 rozpowszechniono pod nazwą rondo[1][2]. W 1999 roku rondo zostało mimo udziału genów winorośli amurskiej zarejestrowane jako odmiana winorośli właściwej (Vitis vinifera)[3][6].
 Winogrona rondo | |
| Gatunek | |
|---|---|
| Inne nazwy |
GM 6494-5 |
| Najstarsza nazwa |
Geisenheim 6494-5 |
| Hodowca | |
| Rok wyhodowania |
1964 |
| Pochodzenie | |
| Ważne regiony uprawy | |
| Identyfikator VIVC |
14308[3] |
| Przeznaczenie owoców |
wino |
| Kolor skórki |
granatowoczarny |
| Charakterystyczne aromaty |
czereśnie, borówki, maliny |
| Cechy uprawowe | |
| Dojrzewanie |
przełom września i października |
| Klimat uprawy |
chłodne rejony |
| Mrozoodporność | |
| Preferowane gleby |
średniej klasy |
| Min. suma temp. (SAT) |
2450-2550 |
| GDDC |
950 -1050 |
Charakterystyka
edytuj
Wzrost krzewu silny. Jest średnio wrażliwy na mróz i na choroby. Jego odporność na mróz maleje pod wpływem odwilży zimą. Dobrze plonuje w chłodnym klimacie przy stabilnej temperaturze zimą[4][5]. Liście średniej wielkości, 3-klapowe, z ostrymi ząbkami i nerwami w zagłębieniach blaszki liściowej, charakterystycznymi dla winorośli amurskiej (Vitis amurensis)[4]. Grona średniej wielkości, rozgałęzione, jagody kuliste, średniej wielkości, granatowoczarne, miąższ zabarwiony[6][4].
Fenologia
edytujWiosenną wegetację rozpoczyna wcześnie. Jagody wybarwiają się bardzo wcześnie[4] i dojrzewają dość wcześnie, pod koniec września, zależnie od lokalizacji. W polskich warunkach klimatycznych wymaga okrywania na zimę. Pąki wytrzymują spadki temperatur do –23 °C[5][7].
Choroby
edytujOdmiana o średniej odporności na choroby grzybowe[4]. Jest wrażliwsza na mączniaka prawdziwego niż na mączniaka rzekomego[6].
Cięcie
edytujZalecane sznury poziome z krótkimi łozami zawierającymi 4-5 pąków lub średnio długimi na 6-8 pąków. Wskazane jest systematyczne przerzedzanie nadmiernie zagęszczającego się krzewu[4].
Parametry dojrzewania
edytuj- Kolekcja polowa, Skierniewice 2009, termin zbioru – 21 września: masa gron 167 g; masa jagody 2,64 g; zawartość ekstraktu w jagodach określana refraktometrem – 19,8%[4].
- Kolekcja polowa, Skierniewice 2012, termin zbioru – 18 września: plon: 0,65 kg/krzew; masa grona 144 g; masa jagody 2,62 g; ekstrakt: 18,8%[8].
Wino
edytujWino opisywane jest jako dobrej[1][4] lub bardzo dobrej[5] jakości, dość cierpkie, barwy ciemnej[4], rubinowej, o przyjemnym czereśniowym aromacie[5]. Profil wina podobny do win z czystych odmian winorośli właściwej przyczynił się do oficjalnej rejestracji[6]. Udaje się dobrze nawet w bardzo chłodnych, jak na winiarskie standardy okolicach[1][6].
Rozpowszechnienie
edytujRondo było trzecią co do ważności odmianą na wino czerwone w winnicach brytyjskich w 1999 roku, z 39 ha upraw[6]. Wino rondo bywa oferowane tam po starzeniu w beczkach dębowych[6]. Odmiana jest uprawiana także w Niemczech, Holandii, Belgii, Szwecji i Polsce[6] (m.in. w południowo-wschodniej Polsce oraz na ziemi lubuskiej i u stóp Gór Kaczawskich[9]). W 2010 była z ledwie 20 ha upraw najpopularniejszym szczepem w Danii[6].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Wojciech Bosak: Ronda w Polsce dole i niedole. 2011-01-19. [dostęp 2015-02-28].
- ↑ a b Derek Pritchard: Vine varieties/ Rondo. UK. [dostęp 2015-02-28]. (ang.).
- ↑ a b Vitis International Variety Catalogue. [dostęp 2017-02-19].
- ↑ a b c d e f g h i j k Jerzy Lisek: Winorośl w uprawie przydomowej i towarowej. Warszawa: Hortpress, 2011, s. 43,49.
- ↑ a b c d e Roman Myśliwiec: Uprawa winorośli. Polska/Kraków: Plantpress, 2012, s. 59. [dostęp 2014-02-14].
- ↑ a b c d e f g h i j Jancis Robinson, Julia Harding, José Vouillamoz: Wine Grapes. HarperCollinsPublishers, 2012, s. 907. ISBN 978-0-06-220636-7. (ang.).
- ↑ Carin Emanuelsson: Carbohydrate Storage in Buds of ‘Kerner’, ‘Solaris’, ‘Regent’ and ‘Rondo’ Grapevines. 2009. [dostęp 2015-02-28]. (ang.).
- ↑ Jerzy Lisek: Sad Nowoczesny “Plonowanie w 2012 r. i perspektywy”. Warszawa: Hortpress, 4/2013, s. 120–121.
- ↑ Ewa Wawro: Winnice w Polsce. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2011. ISBN 978-83-7763-043-3.