Ronald Scobie
Ronald MacKenzie Scobie (ur. 8 czerwca 1893 w Mandalaj, zm. 23 lutego 1969 w Aldershot) – brytyjski generał porucznik, uczestnik obu wojen światowych.
 Ronald Scobie | |
 generał porucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
8 czerwca 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 lutego 1969 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914−1946 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
dowódca: |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
      
| |
Wczesne lata i kariera wojskowa
edytujWykształcony w Cheltenham College i Royal Military Academy w Woolwich. Grał w rugby dla Szkocji w 1914 roku. Został powołany do Inżynierów Królewskich w 1914 roku i służył podczas I wojny światowej na froncie zachodnim we Francji i w Belgii[1]. Był oficerem sztabu generalnego 3. stopnia w 1918 r. i dowódcą brygady we Francji w latach 1918–1920[1].
Dwudziestolecie międzywojenne
edytujPo wojnie został oficerem w kompanii kadetów Królewskiej Akademii Morskiej w Woolwich na kadencję 1920–1924; kapitanem sztabowym w Dowództwie Aldershot w latach 1927–1929 i dowódcą brygady także w Aldershot od 1929 do 1931 r.[1] Po ukończeniu Staff College w Camberley w latach 1925–1926 został dyrektorem szkolenia artylerii w Royal Military College w australijskim Duntroon w 1932 r., a po ukończeniu Imperial Defense College był adiutantem generała w Biurze Wojennym w 1938 r.[1]
II wojna światowa
edytujW 1939 r., po wybuchu II wojny światowej, Scobie w stopniu brygadiera był zastępcą dyrektora ds. mobilizacji w Biurze Wojennym[1]. Następnie pełnił funkcję adiutanta generała w Kwaterze Głównej Sił Lądowych Bliskiego Wschodu w 1940 r., zanim otrzymał dowództwo 70 Dywizji Piechoty[1], która została wysłana do Afryki Północnej w celu odciążenia australijskiej 9 Dywizji Piechoty walczącej w oblężonym Tobruku. Scobie dowodził obroną portu od 22 października 1941 r. do 13 grudnia 1941 r., kiedy w ramach operacji Crusader 70 Dywizja Piechoty poprowadziła wyrwanie się wojsk alianckich z pierścienia okrążenia Tobruku, co zakończyło wielomiesięczną bitwę o miasto[2]. W 1942 r. został dowódcą sił alianckich na Malcie, a 22 marca 1943 r. awansował na generała porucznika i został szefem sztabu generalnego w Kwaterze Głównej Bliskiego Wschodu[1]. 11 grudnia 1943 r. otrzymał dowództwo III Korpusu[1], który został wysłany do Grecji w celu wyparcia okupacyjnych wojsk niemieckich (Operacja Manna), ale ostatecznie zaangażował się w pierwszy etap wojny domowej w Grecji, wspierając oddziały rojalistyczne w walce przeciwko republikańskiej, lewicowej partyzantce ELAS. Dowodził siłami brytyjskimi w Grecji do 1946 r., odszedł z wojska w 1947 r.[1]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i British Army officer histories. Unit Histories. [dostęp 2020-03-27]. (ang.).
- ↑ Ian Stanley Ord Playfair: The Mediterranean and Middle East: British Fortunes reach their Lowest Ebb (September 1941 to September 1942). T. III. Uckfield: Naval & Military Press, 2004b, s. 25–26, seria: History of the Second World War, United Kingdom Military Series. (ang.).