Roman Piotrowski
Roman Piotrowski (ur. 21 stycznia 1895 w Nowym Targu, zm. 17 grudnia 1988 w Warszawie) – polski architekt i polityk. Poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji, w latach 1951–1956 minister budownictwa miast i osiedli. Budowniczy Polski Ludowej.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 stycznia 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 grudnia 1988 |
| Minister budownictwa miast i osiedli | |
| Okres |
od 11 stycznia 1951[1] |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujArchitekturę studiował na Politechnice Lwowskiej, potem na Politechnice Warszawskiej, studia ukończył w 1924[2], a w latach 1921–1935 był asystentem Instytutu Architektury UW. Związany był z grupą Praesens.
W latach 1930–1933 był inżynierem-architektem przedsiębiorstwa „Budozus” i współprojektantem osiedla domków jednorodzinnych ZUS na Żoliborzu (1935). W latach 1934–1944 obejmował kierownictwo techniczne w Towarzystwie Osiedli Robotniczych (TOR). Był członkiem zespołu, który zaprojektował osiedle TOR zbudowane między ulicami Obozową i Bolecha na Kole[3].
W czasie II wojny światowej był kierownikiem technicznym Społecznego Przedsiębiorstwa Budowlanego działającego przy Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej (WSM). Uczestniczył w pracach powołanej przy WSM w 1940 Pracowni Architektoniczno-Urbanistycznej (PAU)[4]. Od 1945 do 1949 był kierownikiem Biura Odbudowy Stolicy, a w latach 1945–1947 był również wiceprezydentem m. st. Warszawy. W okresie 1947–1949 piastował urząd komisarza odbudowy Warszawy przy Ministrze Odbudowy.
W 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej[5], a od 1948 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1948 wiceminister Ministerstwa Odbudowy, następnie od 1949 podsekretarz stanu, a następnie kierownik Ministerstwa Budownictwa. Od 11 stycznia 1951 do 11 lipca 1956 minister budownictwa miast i osiedli, następnie w 1956 wiceminister i podsekretarz stanu Ministerstwa Budownictwa. Pełnił mandat poselski do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji.
W latach 1956–1961 ambasador PRL w Niemczech Wschodnich. 23 sierpnia 1980 roku dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[6].
Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera C39-9-6)[7].
Projekty
edytuj- Budynek biurowy ZUS w Gdyni w 1934
Ordery i odznaczenia
edytuj- Order Budowniczych Polski Ludowej (1979)
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1975)[8]
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy (19 lipca 1946)[9]
- Medal za Warszawę 1939–1945 (17 stycznia 1946)[10]
- Pamiątkowy Medal z okazji 40 rocznicy powstania Krajowej Rady Narodowej (1983)[11]
- Złota Odznaka SARP (1977)
- Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1960)[12]
Życie prywatne
edytujBył mężem Anatolii Hryniewickiej-Piotrowskiej[13].
Przypisy
edytuj- ↑ W 1949–1950, kierownik ministerstwa budownictwa.
- ↑ Album inżynierów i techników w Polsce. T. 1, Cz. 1, Politechnika Lwowska : rys historyczny : informacje., Lwów: Tow. Bratniej Pomocy Stud. Polit. Lwowskiej, 1932, s. 75.
- ↑ Jerzy Kasprzycki: Korzenie miasta. Tom V Żoliborz i Wola. Warszawa: Wydawnictwo Veda, 2004, s. 248. ISBN 83-85584-61-7.
- ↑ Marian Spychalski: Warszawa architekta. Wspomnienia pierwszego powojennego prezydenta stolicy. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2015, s. 127. ISBN 978-83-11-13416-4.
- ↑ Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 87. ISBN 978-83-280-3725-0.
- ↑ Apel (dokument KSS KOR, Archiwum Opozycji IV/04.05.43 [b.n.s])
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Wysokie odznaczenie byłego ministra, "Głos Słupsi", nr 19, 22 stycznia 1975, s. 1.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 29, poz. 246 „za zasługi położone w dziedzinie Odbudowy Kraju”.
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43 „w pierwszą rocznicę wyzwolenia Warszawy zasłużonym w walce o wyzwolenie i odbudowę Stolicy (...)”.
- ↑ Uhonorowani pamiątkowymi medalami [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 307, 30 grudnia 1983, s. 3.
- ↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 2, 20 lutego 1960, s. 2.
- ↑ Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 85. ISBN 978-83-280-3725-0.
Bibliografia
edytuj- Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa: PWN, 1991, s. 411, ISBN 83-01-10386-8, OCLC 69290887.
- Encyklopedia Warszawy. Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 1994, s. 639. ISBN 83-01-08836-2.
- Informacje w BIP IPN.
- Profil na stronie Biblioteki Sejmowej