Roman Ostrowski
Roman Ostrowski pseud. „Wicher” (ur. ?, zm. 17 września 1946) – podporucznik Armii Krajowej i Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość, dowódca Kedywu Obwodu Wysokie Mazowieckie AK, dowódca oddziału partyzanckiego zgrupowania Kazimierza Kamieńskiego.
podporucznik | |
Data śmierci | |
---|---|
Przebieg służby | |
Lata służby |
1939–1946 |
Siły zbrojne |
Wojsko Polskie |
Główne wojny i bitwy |
II wojna światowa, |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujRoman Ostrowski był uczestnikiem kampanii wrześniowej 1939 roku, później był dowódcą oddziału ZWZ-AK[1]. W 1944 roku, w ostatnim półroczu okupacji niemieckiej, był dowódcą obwodowego Kedywu w powiecie wysokomazowieckim (będąc następcą pchor. Zygmunta Stokowskiego „Oliwy”, ppor. Witolda Zboromirskiego „Haka” i pchor. Eugeniusza Szepietowskiego „Dłuta”)[2]. W jego oddziale służył w 1944 roku m.in. Tadeusz Wojno „Raszyn”[3].
W listopadzie 1944 roku Kazimierzowi Kamieńskiemu „Huzarowi” powierzono funkcję dowódcy samoobrony (pionu akcji czynnej obwodu). Pełnił ją także później, w okresie istnienia AKO, a następnie w Zrzeszeniu „WiN”. Komendant obwodu przekazał mu 5 ludzi. Po 5 miesiącach „Huzar” dysponował oddziałem 75 żołnierzy, podzielonych na 4 patrole. Jednym z patroli dowodził Roman Ostrowski[4].
Z końcem zimy 1945 roku Roman Ostrowski dowodził patrolem partyzanckim (w sile 1 + 12) 4 batalionu terenowego Czyżew, jednym z 6 pododdziałów zgrupowania „Huzara”[5], które w 1947 roku weszło w skład 6 Wileńskiej Brygady.
Roman Ostrowski poległ w walce 17 września 1946 roku.
Order
edytujPostanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 9 listopada 2007 roku „za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej” Roman Ostrowski został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[6], a przekazanie orderu rodzinie odbyło się 11 listopada tego samego roku w czasie uroczystości z okazji Narodowego Święta Niepodległości[1][7].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Polityka budowania prawdziwych autorytetów. prezydent.pl, 2007-11-11. [dostęp 2012-05-12].
- ↑ Krajewski i Łabuszewski 2007 ↓, s. 8–9.
- ↑ Krajewski i Łabuszewski 2007 ↓, s. 18.
- ↑ Łabuszewski i Krajewski 2013 ↓, s. 288.
- ↑ Krajewski i Łabuszewski 2007 ↓, s. 23–24.
- ↑ M.P. z 2008 r. nr 15, poz. 157
- ↑ Prezydent odznaczył „żołnierzy wyklętych”. onet.pl, 2007-11-11. [dostęp 2012-05-12].
Bibliografia
edytuj- Marta Markowska (wybór i opracowanie): Wyklęci – Podziemie zbrojne 1944–1963. Warszawa: Ośrodek Karta, 2013. ISBN 978-83-61283-79-9.
- Kazimierz Krajewski, Tomasz Łabuszewski: Kazimierz Kamieński „Huzar” ostatni podlaski komendant 6 Brygady Wileńskiej AK i jego żołnierze 1939–1952. Wysokie Mazowieckie: Fundacja „Pamiętamy”, listopad 2007. [dostęp 2014-07-11].
- Tomasz Łabuszewski, Kazimierz Krajewski: Ostatni komendanci – Ostatni żołnierze 1951–1963. Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, 2013. ISBN 978-83-935994-4-8.