Roman Mrugała

Roman Mrugała
Data i miejsce urodzenia	28 lutego 1918 ; Chorzów
Data i miejsce śmierci	25 marca 1987 ; Chorzów
Wzrost	178 cm
Pozycja	bramkarz
Kariera seniorska
Kariera reprezentacyjna
Kariera trenerska
Lata	Drużyna
1950–1952	Ogniwo Bielsko/Bielsko-Biała
	BKS Bielsko-Biała
	Odra Opole
	WKS Wieluń
	Gwardia Wilcze Gardło
	Piast Nowa Ruda
	Górnik Lubin
	Pogoń Zabrze
	↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe. ;

Roman Mrugała (ur. 28 lutego 1918 w Chorzowie, zm. 25 marca 1987 tamże) – polski piłkarz, bramkarz.

Był piłkarzem AKS Chorzów, w polskich rozgrywkach grał zarówno przed jak i po wojnie. Zadebiutować dał Mrugale austriacki trener "amatorów" Günther Ringer w 1 kolejce ligowego sezonu 1937. Było to 11 kwietnia 1937 na stadionie AKS na Górze Wyzwolenia, a pokonanym 3:1 rywalem byli piłkarze Ruchu Hajduki Wielkie^[1]. Mrugała miał wówczas ledwie 19 lat i 42 dni. W trakcie sezonów 1937-1939 był podstawowym bramkarzem AKS, występując w okresie między 11 kwietnia 1937, a 20 sierpnia 1939 we wszystkich 46 spotkaniach^[2].

Po zakończeniu II wojny światowej (był podczas niej bramkarzem niemieckiego zespołu Germania) kontynuował piłkarską karierę. 1 września 1946 zagrał w wygranym 5:3 meczem eliminacji Mistrzostw Polski z Pomorzaninem Toruń. W kolejnych dwóch grach eliminacyjnych oraz meczach rundy finałowej występował jednak rywal Mrugały, 24-letni Marian Przewięda. W roku 1947 podstawowym bramkarzem AKS Chorzów był już z powrotem Mrugała - wystąpił we wszystkich 18 meczach eliminacyjnych (dwukrotnie będąc w trakcie gry zmienianym przez Konrada Kasprzaka) oraz 3 z 4 gier rundy finałowej (raz zagrał Kasprzak). W roku 1948 powróciła liga piłkarska, złożona początkowo z 14 zespołów, wśród których oczywiście nie zabrakło miejsca dla chorzowskich "amatorów". Roman Mrugała zagrał w 17 z 26 meczów, a oprócz niego bramki AKS strzegli również Marian Przewięda (8 meczy), Gerard Major (3 razy zmieniał w trakcie gry Mrugałę) oraz Leon Hajduk (1 mecz). W sezonie 1949 podstawowym bramkarzem AKS Chorzów był Antoni Janik, zaś Mrugale przyszło pełnić rolę rezerwowego. Mimo to wystąpił w 4 z 22 spotkań (raz zagrał cały mecz, dwa razy zmienił Janika, a raz zmienił go Hajduk). Zaledwie raz wybiegł na boisko Mrugała w trakcie sezonu 1950 - miało to miejsce w meczu 12 kolejki, rozegranym w Chorzowie 6 sierpnia meczu z Lechem Poznań (2:3). Właśnie ten mecz, rozegrany sporo ponad 13 lat od ligowego debiutu, był ostatnią grą Romana Mrugały.

W reprezentacji Polski debiutował w rozegranym 25 września 1938 spotkaniu z Łotwą (1:2), drugi i ostatni raz zagrał 13 listopada 1938 w meczu przeciwko Irlandii (2:3)^[3]. W debiucie rozegrał pełne 90 minut, zaś w meczu pożegnalnym wystąpił przez jedynie 33 minuty - najpierw zmienił kontuzjowanego Edwarda Madejskiego, a następnie sam musiał opuścić boisko, kopnięty w głowę przez irlandzkiego zawodnika Bradshawa^[4]. Bywał jeszcze potem powoływany do kadry w roli rezerwowego bramkarza dla podstawowego w 1939 golkipera kadry - Adolfa Krzyka z Brygady Częstochowa.

Po zakończeniu piłkarskiej kariery został trenerem, pracował w wielu klubach na Dolnym i Górnym Śląsku.

Sukcesy

wicemistrzostwo Polski: 1937
III miejsce Mistrzostw Polski: 1946, 1947
2 mecze w reprezentacji Polski (1938)

Przypisy

↑ Hajduki Wielkie stały się częścią Chorzowa 1 kwietnia 1939. Niewielkie fragmenty miejscowości trafiły wówczas również do Świętochłowic.
↑ Czterokrotnie był jednak zmieniany w trakcie meczu: 26 czerwca 1938 z Polonią Warszawa (w 72' przez Jana Andrzejewskiego), 16 kwietnia 1939 z Garbarnią Kraków (w 76' przez Waldemara Pollaka), 25 czerwca 1939 z Warszawianką (od 14' do 22' przez Waldemara Pollaka) oraz 2 lipca 1939 z Pogonią Lwów (w 65' przez Waldemara Pollaka).
↑ kadra.pl
↑ Wilimowski i Piontek strzelają Irlandczykom bramki, „Przegląd Sportowy”, Nr 92 (1452), 14 listopada 1938, s. 2 .

Bibliografia

Andrzej Gowarzewski, Mistrzostwa Polski. Ludzie 1918-1939. 100 lat prawdziwej historii (1), wyd. GiA, Katowice 2017 (sic!), s. 134.
Andrzej Gowarzewski, Mistrzostwa Polski. Mecze * Kluby * 1918-1939 (2), wyd. GiA, Katowice 2017, s. 342-343,
Andrzej Gowarzewski, Mistrzostwa Polski. Mecze * Kluby * 1946-1955 (4), wyd. GiA, Katowice 2018, s. 16-17, 40-41, 72-73, 100-101.

[1] Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

[2] Hajduki Wielkie stały się częścią Chorzowa 1 kwietnia 1939. Niewielkie fragmenty miejscowości trafiły wówczas również do Świętochłowic.

[3] Czterokrotnie był jednak zmieniany w trakcie meczu: 26 czerwca 1938 z Polonią Warszawa (w 72' przez Jana Andrzejewskiego), 16 kwietnia 1939 z Garbarnią Kraków (w 76' przez Waldemara Pollaka), 25 czerwca 1939 z Warszawianką (od 14' do 22' przez Waldemara Pollaka) oraz 2 lipca 1939 z Pogonią Lwów (w 65' przez Waldemara Pollaka).

[4] ra.pl

[5] Wilimowski i Piontek strzelają Irlandczykom bramki, „Przegląd Sportowy”, Nr 92 (1452), 14 listopada 1938, s. 2 .

[a]

[1]

[2]

[3]

[4]