Rinaldo Del Bo
Rinaldo (Dino) Del Bo (ur. 19 listopada 1916 w Mediolanie, zm. 16 stycznia 1991 tamże) – włoski polityk, publicysta i prawnik, deputowany krajowy, w latach 1957–1960 minister, w latach 1963–1967 przewodniczący Wysokiej Władzy Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
19 listopada 1916 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 stycznia 1991 |
| Zawód, zajęcie |
polityk, publicysta, prawnik |
| Alma Mater |
Katolicki Uniwersytet Najświętszego Serca, Uniwersytet w Pawii |
| Stanowisko |
minister ds. kontaktów z parlamentem (1957–1959), minister handlu zagranicznego (1959–1960), przewodniczący Wysokiej Władzy EWWiS (1963–1967) |
| Partia | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujStudiował prawo na Katolickim Uniwersytecie Najświętszego Serca oraz politologię na Uniwersytecie w Pawii. Związany z Gruppo universitario fascista, w 1938 był zwycięzcą organizowanego przez nich konkursu kulturalnego Littoriali w Palermo. Współpracował z faszystowskimi czasopismami „Gerarchia” i „Dottrina fascista”, działał w kręgach zbliżonych do mistycyzmu początkowo bliskiego władzy, następnie od 1939 coraz jej dalszego. Od 1943 członek antyfaszystowskiego ruchu oporu w ramach katolickiej grupy Brigate Fiamme Verdi, redagował jej dziennik „Le Rebelle”[1]; był krótko aresztowany. Po wojnie pracował jako wykładowca prawa na Università di Macerata i Uniwersytecie Rzymskim[2]. Opublikował liczne książki o tematyce politycznej, historycznej, prawnej i filozoficznej, pierwsza z nich wyszła już w 1936.
Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Chrześcijańskiej Demokracji, od lat 40. wchodził w skład jej władz lokalnych i krajowych. W latach 1948–1952 członek Izby Deputowanych I, II, III i IV kadencji[3]. Zajmował stanowisko wiceministra pracy (lipiec 1951–lipiec 1952, sierpień 1953–styczeń 1954) i spraw zagranicznych (lipiec 1955–maj 1957), następnie ministra ds. kontaktów z parlamentem (od maja 1957 do lutego 1959) oraz handlu zagranicznego (od lutego 1959 do marca 1960). Był jednocześnie oddelegowany do Parlamentu Europejskiego. Od 22 października 1963 do 8 marca 1967 kierował Wysoką Władzą Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali[4]. Jego kadencja została wydłużona w 1965, jako że państwa członkowskie nie mogły dojść do porozumienia co do jego następcy. Zrezygnował ze stanowiska z przyczyn zdrowotnych na krótko przed likwidacją tego gremium[2].
Odznaczenia
edytujOdznaczony Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec II klasy. W 1957 otrzymał nagrodę Premio Viareggio w kategorii powieść za książkę La volontà dello Stato (ex aequo z Marcello Venturolim i Danilo Dolcim).
Przypisy
edytuj- ↑ Rinaldo Del Bo. anpi.it. [dostęp 2023-01-27]. (wł.).
- ↑ a b Del Bo, Rinaldo. dizie.eu. [dostęp 2023-01-27]. (wł.).
- ↑ Rinaldo Del Bo. camera.it. [dostęp 2023-01-27]. (wł.).
- ↑ Membres de la Haute Autorité de la Communauté européenne du charbon et de l'acier (CECA). cvce.eu. [dostęp 2023-01-26]. (fr.).