Ricardo Ferretti

Ricardo Ferretti
Pełne imię i nazwisko	Ricardo Ferretti de Oliveira
Data i miejsce urodzenia	22 lutego 1954 ; Rio de Janeiro
Wzrost	172 cm
Pozycja	napastnik
Kariera juniorska
Lata	Klub
1966–1971	Botafogo
Kariera seniorska
Kariera trenerska
Lata	Drużyna
1991–1996	Pumas UNAM
1996–2000	Guadalajara
2000–2003	Tigres UANL
2003–2004	Toluca
2005	Morelia
2006	Tigres UANL
2006–2010	Pumas UNAM
2010–2021	Tigres UANL
2015	Meksyk (tymcz).
2018	Meksyk (tymcz.)
2021–2022	Juárez
2023	Cruz Azul
	↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe. ;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ricardo „Tuca” Ferretti de Oliveira (ur. 22 lutego 1954 w Rio de Janeiro) – brazylijski piłkarz z obywatelstwem meksykańskim występujący na pozycji napastnika, trener piłkarski.

Jego brat Fernando Ferretti również był piłkarzem.

Ferretti pochodzi z Brazylii, jednak od 1977 roku jest nieprzerwanie związany z Meksykiem, gdzie najpierw występował jako piłkarz, a później pracował w roli trenera, w obydwóch przypadkach z licznymi sukcesami. Najdłużej (w sumie przez siedemnaście lat) reprezentował barwy stołecznego zespołu Pumas UNAM, pozostając jedną z najważniejszych figur w historii klubu. Ogółem podczas swojej pracy w meksykańskim futbolu zdobył sześć mistrzostw Meksyku (2 jako zawodnik/4 jako trener), sześć tytułów wicemistrzowskich (2/4), trzykrotnie Puchar Mistrzów CONCACAF (2/1), dwa razy puchar Meksyku (1/1), trzykrotnie superpuchar Meksyku (0/3), Copa Interamericana (1/0), InterLigę (0/1) oraz dotarł do finału Copa Libertadores (0/1).

Jest jednym z najbardziej cenionych trenerów w Meksyku, słynie z dyscypliny wymaganej od swoich zawodników, kontrowersyjnych wypowiedzi i często impulsywnego zachowania na ławce trenerskiej.

Kariera piłkarska

Ferretti, syn Włocha i Brazylijki, pochodzi z miasta Rio de Janeiro i jest wychowankiem tamtejszego klubu Botafogo FR. Do seniorskiej drużyny został włączony jako siedemnastolatek przez szkoleniowca Paraguaio i w Campeonato Brasileiro Série A zadebiutował 7 listopada 1971 w zremisowanym 0:0 spotkaniu z Coritibą. Premierowego gola w najwyższej klasie rozgrywkowej strzelił natomiast 5 grudnia tego samego roku w wygranej 3:1 konfrontacji z Grêmio. W swoim debiutanckim sezonie 1971 zajął ze swoją drużyną drugie miejsce w rozgrywkach ligi stanowej – Campeonato Carioca, natomiast podczas rozgrywek 1972 wywalczył tytuł wicemistrza Brazylii. Mimo iż nie potrafił sobie wywalczyć miejsca w wyjściowej jedenastce, to jego udane występy zaowocowały powołaniami do brazylijskiej kadry olimpijskiej, jednak nie zdołał znaleźć się w ostatecznym składzie na Igrzyska Olimpijskie w Monachium. W 1973 roku doszedł natomiast z Botafogo do półfinału rozgrywek Copa Libertadores. W późniejszym czasie wraz ze swoim bratem Fernando przeniósł się do ekipy Centro Sportivo Alagoano z siedzibą w Maceió, z którą w 1975 roku triumfował w rozgrywkach stanowych – Campeonato Alagoano.

W 1975 roku Ferretti powrócił do rodzinnego miasta, zostając zawodnikiem ekipy CR Vasco da Gama. W jego barwach w 1976 roku zajął drugie miejsce w rozgrywkach Campeonato Carioca, triumfując przy tym w turnieju Taça Guanabara. W 1976 roku przeszedł do drużyny Bonsucesso FC, w której występował bez większych sukcesów przez kolejne kilkanaście miesięcy, natomiast w 1977 roku wyjechał do Meksyku, gdzie osiadł na stałe i spędził resztę swojego życia, przyjmując tamtejsze obywatelstwo. Początkowo trafił do walczącego o utrzymanie w najwyższej klasy rozgrywkowej zespołu Club Atlas z siedzibą w mieście Guadalajara, w meksykańskiej Primera División debiutując 13 listopada 1977 w przegranym 0:1 meczu z Veracruz, natomiast pierwszą bramkę w barwach Atlasu zdobył 11 grudnia tego samego roku w wygranym 2:1 pojedynku z Pueblą. Mimo dobrych występów i pewnego miejsca w pierwszym składzie na koniec sezonu 1977/1978 spadł z Atlasem do drugiej ligi.

Latem 1978 Ferretti został zawodnikiem klubu Pumas UNAM z miasta Meksyk; mimo ofert z innych drużyn z ligi meksykańskiej zdecydował się na transfer do tego zespołu za namową ówczesnego członka zarządu stołecznej ekipy, Miguela Mejíi Baróna. Tam już w pierwszym sezonie, 1978/1979, zdobył tytuł wicemistrza kraju, lecz pełnił wówczas głównie rolę rezerwowego i niepodważalną pozycję w wyjściowym składzie wywalczył sobie bezpośrednio po tym sukcesie. W ciągu kolejnych kilku lat był jednym z najważniejszych graczy prowadzonej przez Borę Milutinovicia drużyny Pumas, odnoszącej duże sukcesy zarówno na arenie krajowej, jak i międzynarodowej. W 1980 roku triumfował z nią w najbardziej prestiżowych rozgrywkach północnoamerykańskiego kontynentu – Pucharze Mistrzów CONCACAF, a także zdobył Copa Interamericana. W sezonie 1980/1981 zanotował za to pierwsze w karierze mistrzostwo Meksyku, tworząc wówczas bramkostrzelny duet atakujących z Hugo Sánchezem i zostając wybranym w oficjalnym plebiscycie najlepszym skrzydłowym ligi. W 1982 roku po raz drugi zdobył Puchar Mistrzów, a podczas rozgrywek 1984/1985 wywalczył tytuł wicemistrza Meksyku.

W połowie 1985 roku Ferretti, po siedmiu latach spędzonych w Pumas odszedł do ekipy Deportivo Neza z siedzibą w mieście Nezahualcóyotl, gdzie spędził rok, regularnie wybiegając na ligowe boiska w wyjściowej jedenastce, jednak nie potrafił nawiązać do osiągnięć odnoszonych w barwach swojego poprzedniego klubu. Później przeniósł się do ówczesnego mistrza Meksyku, drużyny CF Monterrey, w którego barwach również występował przez dwanaście miesięcy bez większych sukcesów. W lipcu 1987 podpisał umowę z zespołem Deportivo Toluca, gdzie w roli kluczowego zawodnika i najlepszego strzelca spędził kolejne trzy lata; ponadto w sezonie 1988/1989 triumfował z drużyną prowadzoną przez szkoleniowca Héctora Sanabrię w rozgrywkach krajowego pucharu – Copa México, a następnie zajął drugie miejsce w superpucharze Meksyku – Campeón de Campeones.

W 1990 roku Ferretti zakończył karierę piłkarską i powrócił do Pumas UNAM, gdzie miał zostać asystentem trenera Miguela Mejíi Baróna. Po udanym obozie przygotowawczym dał się jednak namówić na rozegranie jeszcze jednego sezonu w roli zawodnika Pumas. Podczas rozgrywek 1990/1991 mimo zaawansowanego wieku miał niepodważalne miejsce w wyjściowym składzie i wywalczył ze swoją ekipą tytuł mistrza Meksyku. W finałowym spotkaniu z Américą (1:0) właśnie on strzałem z rzutu wolnego zdobył bramkę, która dała drużynie Pumas mistrzostwo; gol ten przeszedł do historii meksykańskiej piłki jako "Tucazo", od przydomka piłkarza. Bezpośrednio po tym spotkaniu w wieku 37 lat zdecydował się definitywnie zakończyć karierę. W zespole Pumas spędził ogółem osiem lat i jest jedną z największych klubowych legend; razem z Cabinho oraz Hugo Sánchezem uznaje się go za najlepszego piłkarza w historii klubu. W jego barwach rozegrał w sumie 293 mecze i strzelił 118 goli – pod tymi względami zajmuje odpowiednio siódme i drugie miejsce w klasyfikacji klubowych rekordów. Ogółem w lidze meksykańskiej zdobył 182 gole (dwunaste miejsce w tabeli najlepszych strzelców w historii).

Kariera trenerska

Od razu po zakończeniu kariery piłkarskiej Ferretti rozpoczął pracę w roli szkoleniowca, zastępując Miguela Mejíę Baróna na stanowisku pierwszego trenera stołecznego Pumas UNAM. Ekipę tę, w której grali wówczas zawodnicy stanowiący trzon krajowej reprezentacji, tacy jak Jorge Campos, Juan de Dios Ramírez Perales, Claudio Suárez czy Luis García Postigo trenował z przeciętnym skutkiem, regularnie kwalifikując się do ligowej fazy play-off, gdzie jednak ani razu nie zdołał dotrzeć dalej niż do ćwierćfinału. Podczas swojej pierwszej kadencji w Pumas poważniejszych osiągnięć nie zdołał również odnieść w innych rozgrywkach, lecz kilkakrotnie współpracował z Meksykańskim Związkiem Piłki Nożnej – w czerwcu 1993 poprowadził występującą w rezerwowym składzie reprezentację Meksyku w towarzyskim meczu z Kostaryką (2:0); pierwsza kadra pod kierownictwem Miguela Mejíi Baróna przebywała wówczas w Ekwadorze, biorąc udział w turnieju Copa América. W 1995 poprowadził natomiast młodzieżową reprezentację Meksyku podczas prestiżowego Turnieju w Tulonie – jego podopieczni odpadli jednak już w fazie grupowej, zajmując w niej trzecie miejsce po zanotowaniu dwóch zwycięstw (2:1 ze Szkocją i 1:0 z Koreą Płd.) i porażki (0:5 z Francją). W sumie jako trener spędził w Pumas pięć lat (ogólny bilans: 192 ligowe mecze – 77 zwycięstw/55 remisów/60 porażek).

W 1996 roku Ferretti został trenerem drużyny Chivas de Guadalajara, z którą w wiosennym sezonie Verano 1997 wywalczył pierwszy w swojej karierze trenerskiej tytuł mistrza Meksyku, odzyskując tytuł mistrzowski dla tego klubu po dziesięciu latach. Jego podopieczni wygrali wówczas w finałowym dwumeczu z Toros Neza wynikiem 7:2 (1:1, 6:1). Został wtedy również wybrany w oficjalnym plebiscycie Meksykańskiego Związku Piłki Nożnej najlepszym trenerem ligi. Podczas jesiennych rozgrywek Invierno 1998 zanotował z kolei wicemistrzostwo kraju – przegrywając w finale wynikiem 0:2 (0:0, 0:2) z Necaxą – a ogółem zespół Chivas prowadził przez cztery lata (160m – 69z/49r/42p). W późniejszym czasie podpisał umowę z ekipą Tigres UANL z siedzibą w mieście Monterrey, która mimo stosunkowo silnego składu od kilku lat nie zdołała się zakwalifikować do ligowych play-offów. Pod jego kierownictwem zespół szybko dołączył do ligowej czołówki, a w sezonie Invierno 2001 wywalczył z nim tytuł wicemistrza Meksyku – finałowa porażka z Pachucą wynikiem 1:3 (0:2, 1:1), ugruntowując swoją pozycję jako jednego z najlepszych, a niebawem także najlepiej opłacanych szkoleniowców ligi meksykańskiej. Ze stanowiska szkoleniowca Tigres odszedł w czerwcu 2003 roku, kiedy to zarząd klubu zdecydował się zwolnić go po wysokiej porażce drużyny w półfinale play-offów z derbowym rywalem – Monterrey (122m – 51z/36r/35p).

W 2003 roku Ferretti został zatrudniony przez klub Deportivo Toluca, z którym jeszcze w tym samym roku wywalczył superpuchar Meksyku – Campeón de Campeones (zwycięstwo 1:1, 4:2 po karnych z Monterrey), a także po raz pierwszy w roli szkoleniowca wygrał rozgrywki Pucharu Mistrzów CONCACAF, kiedy to jego podopieczni pokonali Morelię w finałowym dwumeczu wynikiem 5:4 (3:3, 2:1). Ogółem trenerem tej drużyny pozostawał przez półtora roku, notując bardzo dobre wyniki, w każdym sezonie kwalifikując się do fazy play-off, lecz ostatecznie zdecydował się odejść z Toluki w wyniku konfliktu z gwiazdą drużyny, paragwajskim napastnikiem José Cardozo (58m – 28z/10r/20p). W późniejszym czasie objął zespół Monarcas Morelia, w którym pracował przez rok ze średnim sukcesem; w pierwszym sezonie zajął pierwsze miejsce w tabeli, odpadając z play-offów w półfinale, lecz podczas kolejnych rozgrywek jego drużyna spisywała się znacznie słabiej, co zaowocowało jego odejściem z Morelii (38m – 18z/5r/15p). Bezpośrednio po tym powrócił do Tigres UANL, z którym w 2006 roku triumfował w turnieju kwalifikacyjnym do Copa Libertadores – InterLidze, lecz jego zespół jednocześnie spisywał się poniżej oczekiwań w lidze. Z Tigres odszedł już po upływie sześciu miesięcy (17m – 4z/9r/4p), a w 2006 roku otrzymał meksykańskie obywatelstwo, w wyniku wieloletniego zamieszkania w tym kraju.

W maju 2006 roku Ferretti po raz drugi został trenerem klubu, w którym odnosił największe sukcesy jako piłkarz; stołecznego Pumas UNAM. Jego początkowym celem było uchronienie ekipy przed spadkiem z ligi, jednak już niebawem prowadzona przez niego drużyna zaczęła regularnie zajmować miejsca nagradzane awansem do fazy play-off. W jesiennym sezonie Apertura 2007 zdobył z Pumas tytuł wicemistrza kraju – porażka w finale z Atlante wynikiem 1:2 (0:0, 1:2) po uprzednim zajęciu pierwszego miejsca w tabeli generalnej, zaś w wiosennych rozgrywkach Clausura 2009 wywalczył ze swoim zespołem mistrzostwo Meksyku – zwycięstwo wynikiem 3:2 (1:0, 2:2) po dogrywce z Pachucą – swoje drugie w roli trenera, a czwarte ogółem. Kolejny raz w oficjalnym plebiscycie otrzymał wówczas nagrodę dla najlepszego trenera ligi meksykańskiej. W maju 2010, po czterech latach spędzonych w Pumas, zdecydował się odejść z klubu, nie przedłużając swojego kontraktu (154m – 54z/53r/47p).

Kilka dni później Ferretti po raz trzeci objął stanowisko szkoleniowca zespołu Tigres UANL, z którym w jesiennym sezonie Apertura 2011 wywalczył tytuł mistrza Meksyku – po zwycięstwie wynikiem 4:1 (1:0, 3:1) z Santosem Laguna – znów zostając wybranym w plebiscycie Meksykańskiego Związku Piłki Nożnej najlepszym trenerem w lidze. W wiosennych rozgrywkach Clausura 2014 zdobył natomiast pierwszy w swojej karierze szkoleniowca puchar Meksyku – Copa MX, wobec finałowego zwycięstwa nad drugoligowym Alebrijes (3:0). W tym samym roku zajął również drugie miejsce w superpucharze Meksyku – Supercopa MX, ulegając Morelii w dwumeczu wynikiem 4:5 (1:4, 3:1), by w sezonie Apertura 2014 wywalczyć wicemistrzostwo kraju po finałowej porażce 1:3 z Américą (1:0, 0:3). W 2015 roku dotarł natomiast ze swoimi podopiecznymi do finału najważniejszego turnieju klubowego Ameryki Południowej – Copa Libertadores, gdzie jednak gracze Tigres przegrali w dwumeczu 0:3 (0:0, 0:3) z argentyńskim River Plate.

W sierpniu 2015 Ferretti został mianowany przez Meksykański Związek Piłki Nożnej tymczasowym selekcjonerem reprezentacji Meksyku, zastępując na stanowisku zwolnionego wcześniej Miguela Herrerę. Kadrę narodową prowadził – równocześnie do pracy w Tigres – przez dwa miesiące; pod jego wodzą Meksykanie wygrali po dogrywce baraż o udział w Pucharze Konfederacji 2017 z USA (3:2) oraz rozegrali towarzyskie mecze z Trynidadem i Tobago (3:3), Argentyną (1:1) i Panamą (1:0). W sezonie Apertura 2015, już wyłącznie jako szkoleniowiec Tigres, zdobył z tą ekipą swoje drugie mistrzostwo Meksyku, wygrywając w finale z Pumas UNAM po rzutach karnych wynikiem 4:4 (3:0, 1:4, 4:2 k), natomiast w 2016 roku doszedł do finału Ligi Mistrzów CONCACAF, tym razem ulegając w nim Américe wynikiem 1:4 (0:2, 1:2).

Linki zewnętrzne

Ricardo Ferretti, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy) [dostęp 2020-12-01] .
Statystyki na MedioTiempo (hiszp.)

[1] Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

[a]