Rhizotrogus marginipes

	Rhizotrogus marginipes
	Mulsant, 1842
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Podrząd	chrząszcze wielożerne
Nadrodzina	żuki
Rodzina	poświętnikowate
Podrodzina	chrabąszczowate
Plemię	Melolonthini
Podplemię	Rhizotrogina
Rodzaj	Rhizotrogus
Gatunek	Rhizotrogus marginipes
Synonimy
	Rhizotrogus curtus Marseul, 1878; Rhizotrogus foveolatus Bach, 1850; Rhizotrogus geniculatus Chevrolat, 1865; Rhizotrogus granulifer Rosenhauer, 1856; Rhizotrogus pallidus Mulsant, 1842; Rhizotrogus piemontanus Brenske, 1891; Rhizotrogus signatus Mulsant, 1842; Rhizotrogus variolatus Fairmaire, 1880;
	Rhizotrogus curtus Marseul, 1878; Rhizotrogus foveolatus Bach, 1850; Rhizotrogus geniculatus Chevrolat, 1865; Rhizotrogus granulifer Rosenhauer, 1856; Rhizotrogus pallidus Mulsant, 1842; Rhizotrogus piemontanus Brenske, 1891; Rhizotrogus signatus Mulsant, 1842; Rhizotrogus variolatus Fairmaire, 1880;
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Rhizotrogus marginipes – gatunek chrząszcza z rodziny poświętnikowatych i podrodziny chrabąszczowatych. Zamieszkuje południe Europy.

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1842 roku przez Étienne’a Mulsanta^[1].

Morfologia

Widok z boku

Widok od spodu

Chrząszcz o owalnym w zarysie ciele długości od 14 do 18 mm, ubarwionym jasnobrunatnie, czasem z przyciemnionymi tarczką i szwem pokryw. Krótka, niewielka głowa ma tył silnie punktowany i owłosiony, a przód z lekko wyciętą przednią krawędzią nadustka. Czułki buduje dziesięć członów. Przedplecze ma wszystkie krawędzie obrzeżone, boczne krawędzie przed tylnymi kątami proste, a także całą powierzchnię punktowaną, delikatnie mikrorzeźbioną oraz porośniętą jasnymi, długimi, sterczącymi włoskami. Pokrywy są słabo i nierównomiernie punktowane, niemal gładkie, bardzo rzadko i krótko owłosione, tylko przy tarczce z nielicznymi włosami długimi i odstającymi, a wzdłuż krawędzi bocznych z szeregiem szczecinek. Odnóża przedniej pary mają golenie o trzech ząbkach oraz o ostrodze wierzchołkowej wyrastającej poniżej drugiego z nich. Owalne, matowe, owłosione pygidium ma nierównomierne punktowanie. Spód ciała jest porośnięty jasnymi włosami^[2].

Ekologia i występowanie

Pędraki

Owad ciepłolubny, preferujący tereny o podłożu wapiennym lub piaszczystym, chętnie na zboczach pagórków. Aktywne osobniki dorosłe spotyka się od kwietnia do czerwca. Loty odbywają ciepłymi wieczorami i rankami, w dzień pędząc skryty tryb życia^[3].

Gatunek palearktyczny, europejski, znany z Portugalii, Hiszpanii, Francji, Niemiec, Szwajcarii, Włoch, Słowenii i Chorwacji^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b IvanI. Löbl IvanI., AlešA. Smetana AlešA. (red.), Catalogue of Palaearctic Coleoptera. Volume 3. Scarabaeoidea – Scirtoidea – Dascilloidea – Buprestoidea – Byrrhoidea, Stenstrup: Apollo Books, 2006, s. 224-226, ISBN 87-88757-59-5 .
↑ Zdzisława Stebnicka: Klucze do oznaczania owadów Polski Część XIX Chrząszcze – Coleoptera z. 28b Żukowate – Scarabaeidae grupa podrodzin: Scarabaeidae pleurosticti. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Polskie Towarzystwo Entomologiczne, 1978, s. 27-33.
↑ B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska: Chrząszcze – Coleoptera. Scarabaeoidea, Dascilloidea, Byrrhoidea i Parnoidea. 1983, seria: Katalog Fauny Polski t. XXIII z. 9.

[cpc-1] IvanI. Löbl IvanI., AlešA. Smetana AlešA. (red.), Catalogue of Palaearctic Coleoptera. Volume 3. Scarabaeoidea – Scirtoidea – Dascilloidea – Buprestoidea – Byrrhoidea, Stenstrup: Apollo Books, 2006, s. 224-226, ISBN 87-88757-59-5 .

[Stebnicka-2] Zdzisława Stebnicka: Klucze do oznaczania owadów Polski Część XIX Chrząszcze – Coleoptera z. 28b Żukowate – Scarabaeidae grupa podrodzin: Scarabaeidae pleurosticti. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Polskie Towarzystwo Entomologiczne, 1978, s. 27-33.

[Burakowskietal-3] B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska: Chrząszcze – Coleoptera. Scarabaeoidea, Dascilloidea, Byrrhoidea i Parnoidea. 1983, seria: Katalog Fauny Polski t. XXIII z. 9.

[1]

[2]

[3]