Rezystywność gruntu

Rezystywność gruntu – rezystancja bloku gruntu w kształcie sześcianu o długości krawędzi równej 1 m, przy czym elektrody pomiarowe są umieszczone na przeciwległych ścianach tego sześcianu.

Rezystywność gruntu zależy przede wszystkim od wilgotności gleby i zawartości w niej związków chemicznych rozpuszczalnych w wodzie i ulegających dysocjacji. Znaczne wahania wilgotności gruntu w warunkach rzeczywistych są przyczyną rozbieżności wartości rezystywności podawanych przez różnych autorów. Rozbieżności te są również spowodowane niejednorodnością budowy gruntów o tej samej nazwie oraz tym, że podawane wartości uzyskiwane są z pomiarów przeprowadzanych różnymi metodami.

Przykładowe spotykane wartości rezystywności gruntów:

• woda morska 0,5 Ωm
• grunt bagnisty 30–50 Ωm
• ziemia orna 90–150 Ωm
• grunt gliniasty 20–200 Ωm
• wilgotny żwir 100–500 Ωm
• suchy piasek 500 Ωm
• grunt piaszczysty suchy 500–2000 Ωm
• grunt kamienisty 100–3000 Ωm