Republikańska Partia Pracy i Sprawiedliwości
Republikańska Partia Pracy i Sprawiedliwości (biał. Рэспубліканская партыя працы і справядлівасці[a], Respublikanskaja partyja pracy i sprawiadliwasci, ros. Республиканская партия труда и справедливости, Riespublikanskaja partija truda i sprawiedliwosti) – proprezydencka i prorosyjska partia polityczna na Białorusi.
| Państwo | |
|---|---|
| Skrót |
RPPS |
| Lider |
Aliaksandr Sciapanau[1] |
| Data założenia | |
| Adres siedziby |
Zaułek Kaliningradzki 17, pok. 21 |
| Ideologia polityczna |
proprezydencka, prorosyjska |
| Obecni posłowie |
3/110
|
| Obecni senatorowie |
0/64
|
| Strona internetowa | |
Struktura i program
edytujPrzewodniczącym partii jest Aliaksandr Sciapanau[1], a organem kierowniczym – Rada Polityczna (Palitsawiet). Deklarowanym celem jest stworzenie społeczeństwa dobrobytu i sprawiedliwości socjalnej[2].
Partia w swoim programie opowiada się za wzmocnieniem i rozwojem stosunków związkowych z Federacją Rosyjską[3]. W listopadzie 2004 roku opublikowana została Odezwa do narodu rosyjskiego, podpisana przez przewodniczących szeregu partii proprezydenckich, w tym Republikańskiej Partii Pracy i Sprawiedliwości. W dokumencie tym sygnatariusze jednoznacznie poparli integrację Białorusi i Rosji, w ostrych słowach krytykując Zachód i siły prozachodnie w kraju[4].
8 września 2004 roku przywódca partii wraz z liderami innych ugrupowań proprezydenckich w specjalnej odezwie poparł inicjatywę Alaksandra Łukaszenki, by zorganizować referendum na temat zniesienia ograniczenia liczby kadencji prezydenta[5].
Historia
edytujPartia została utworzona 26 czerwca 1993 roku, zarejestrowana 19 sierpnia 1993 roku. Pomyślnie przeszła obowiązkową ponowną rejestrację 18 czerwca 1999 roku[2]. W wyborach parlamentarnych uzyskiwała następujące wyniki:
- wybory do Rady Najwyższej XIII kadencji (14 maja, 28 maja, 29 listopada, 10 grudnia 1995) – 1 mandat[6][7];
- wybory do Izby Reprezentantów II kadencji (15 i 29 października 2000) – 2 mandaty[8];
- wybory do Izby Reprezentantów III kadencji (17 października 2004) – nie wystawiła kandydatów[9][b].
Oceny
edytujZdaniem białoruskiego historyka Ihara Lalkoua, ugrupowanie należy do tzw. partii-fantomów, których działalność ogranicza się do pracy ich liderów i pewnej szczątkowej aktywności w czasie kampanii wyborczych. We wszystkich aspektach życia społeczno-politycznego popiera ono stanowisko prezydenta Alaksandra Łukaszenki[10]. Według działacza demokratycznego Alaksandra Piatkiewicza jest to jedna z „nadwornych partii”, które konsekwentnie popierają działania Łukaszenki, obsługują ideologiczne potrzebny reżimu. Jego zdaniem partia nie dąży do zdobycia władzy, a jej istnienie służy głównie przykryciu dyktatury[5].
Uwagi
edytuj- ↑ Zapis według oficjalnego wariantu języka białoruskiego. Alternatywne formy zapisu:
- według tzw. wariantu klasycznego (taraszkiewicy): Рэспубліканская партыя працы і справядлівасьці (czyt. Respublikanskaja partyja pracy i sprawiadliwaści);
- przy użyciu białoruskiej łacinki: Respublikanskaja partyja pracy i spraviadlivasci lub Respublikanskaja partyja pracy i spraviadlivaści.
- ↑ Wybory zostały uznane przez OBWE za niedemokratyczne. Patrz: Republic of Belarus – Parliamentary Elections 17 October 2004 – OSCE/ODIHR Election Observation Mission Final Report. Biuro Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka, 2004-12-09. [dostęp 2012-09-09]. (ang.)..
Przypisy
edytuj- ↑ a b Заднепряный исключен из членов Республиканской партии труда и справедливости
- ↑ a b Swiedienija o politiczeskich partiach, zariegistrirowanych w Riespublikie Biełaruś. Ministerstwo Sprawiedliwości Republiki Białorusi. [dostęp 2012-09-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-20)]. (biał.).
- ↑ Programma partii. Republikańska Partia Pracy i Sprawiedliwości. [dostęp 2012-09-09]. (ros.).
- ↑ Biełorusskije obszczestwiennyje objedinienija priniali obraszczenije k Rossijskoj obszczestwiennosti. Diełowaja Pressa, 2004-11-17. [dostęp 2012-09-09]. (ros.).
- ↑ a b Alaksandr Piatkiewicz: Razbureńnie manapolii KPSS i paczatak farmawańnia szmatpartyjnaj systemy. W: Palitycznaja... s. 1177.
- ↑ BELARUS Parliamentary Chamber: Verkhovny Soviet. Unia Międzyparlamentarna. [dostęp 2012-09-09]. (ang.).
- ↑ BELARUS Parliamentary Chamber: Verkhovny Soviet. Unia Międzyparlamentarna. [dostęp 2012-09-09]. (ang.).
- ↑ BELARUS Parliamentary Chamber: Palata Predstaviteley. Unia Międzyparlamentarna. [dostęp 2012-09-09]. (ang.).
- ↑ BELARUS Palata Predstaviteley (House of Representatives). Unia Międzyparlamentarna. [dostęp 2012-09-09]. (ang.).
- ↑ Ihar Lalkou: UE w programach białoruskich partii politycznych. W: Białoruś − w stronę... s. 127–136.
Bibliografia
edytuj- pod redakcją Mariusza Maszkiewicza: Białoruś − w stronę zjednoczonej Europy. Wrocław: Kolegium Europy Wschodniej im. Jana Nowaka-Jeziorańskiego, 2009, s. 286. ISBN 978-83-61617-80-8.
- pod ogólną redakcją Waleryja Bułhakaua: Palitycznaja historyja niezależnaj Biełarusi (da 2006 h.). Wyd. 2. Białystok, Wilno: Białoruskie Towarzystwo Historyczne, Instytut Białorutenistyki, 2011, s. 1228. ISBN 80-86961-16-8. (biał.).