René Pleven

René Pleven
Data i miejsce urodzenia	15 kwietnia 1901 ; Rennes
Data i miejsce śmierci	13 stycznia 1993 ; Paryż
	Premier Francji
Okres	od 12 lipca 1950; do 10 marca 1951
Przynależność polityczna	Demokratyczna i Socjalistyczna Unia Ruchu Oporu
Poprzednik	Henri Queuille
Następca	Henri Queuille
	Premier Francji
Okres	od 11 sierpnia 1951; do 7 stycznia 1952
Przynależność polityczna	Demokratyczna i Socjalistyczna Unia Ruchu Oporu
Poprzednik	Henri Queuille
Następca	Edgar Faure
	Minister finansów Francji
Okres	od 16 listopada 1944; do 26 stycznia 1946
Poprzednik	Aimé Lepercq
Następca	André Philip
	Minister spraw zagranicznych Francji
Okres	od 14 maja 1958; do 1 czerwca 1958
Poprzednik	Christian Pineau
Następca	Maurice Couve de Murville
	Minister sprawiedliwości Francji
Okres	od 22 czerwca 1969; do 16 marca 1973
Poprzednik	Jean-Marcel Jeanneney
Następca	Pierre Messmer
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

René Pleven (ur. 15 kwietnia 1901 w Rennes, zm. 13 stycznia 1993 w Paryżu) – francuski polityk.

Życiorys

Jego ojcem był pułkownik Jules Pleven, wykładowca na École spéciale militaire de Saint-Cyr^[1]. Wykształcenie zdobywał w liceach w Rennes i Laval, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Paryskim^[1]. Był także studentem École libre des sciences politiques^[1]. W latach 1929–1939 pracował dla Automatic Telephone Company, pełniąc m.in. funkcję dyrektora wszystkich operacji w Europie^[1].

W 1939 został zmobilizowany do Francuskich Sił Powietrznych jako sierżant rezerwy. Jean Monnet mianował go następnie zastępcą szefa francuskiej misji w Stanach Zjednoczonych, mającej na celu zakup samolotów wojskowych^[1]. W 1940 roku po raz pierwszy spotkał się z generałem Charles’em de Gaulle’em^[1]. Pod koniec czerwca 1940 roku dołączył do sił Wolnej Francji^[1].

W lipcu 1940 roku został mianowany sekretarzem generalnym Francuskiej Afryki Równikowej i wraz z pułkownikiem Philippe’em Marie Leclerkiem oraz Claude’em Hettierem de Boislambertem wyjechał do Afryki, mając za zadanie przyłączenie francuskich kolonii do Wolnej Francji^[1]. Odegrał kluczową rolę w wydaniu decyzji o przyłączeniu Czadu do Wolnych Francuzów przez gubernatora Félixa Éboué^[1].

We wrześniu 1941 roku został mianowany komisarzem ds. gospodarki, finansów i kolonii we Francuskim Komitecie Narodowym^[1]. W październiku 1941 powrócił do Londynu^[1]. W 1942 został mianowany komisarzem ds. gospodarki, kolonii i marynarki handlowej, został także wiceprzewodniczącym Francuskiego Komitetu Narodowego^[1]. W październiku 1942 roku objął stanowisko komisarza do spraw zagranicznych i kolonii, a od lutego 1943 ponownie tylko komisarza ds. kolonii^[1]. Funkcję komisarza ds. kolonii pełnił także we Francuskim Komitecie Wyzwolenia Narodowego i Rządzie Tymczasowym Republiki Francuskiej^[1]. Na przełomie stycznia i lutego 1944 roku przewodniczył konferencji o dekolonizacji zorganizowanej w Brazzaville^[1].

Po śmierci Aimé Lepercqa w listopadzie 1944 roku objął stanowisko ministra finansów, a od kwietnia 1945 był ministrem finansów i gospodarki^[1]. Funkcję ministra przestał pełnić po rezygnacji de Gaulle′a w 1946^[1].

Pomagał w założeniu Demokratycznej i Socjalistycznej Unii Ruchu Oporu, która miała włączyć ludzi wywodzących się z Resistance w życie polityczne Republiki^[1]. W latach 1946–1953 był przewodniczącym tego ugrupowania^[1]. Jednym z jego partyjnych kolegów był wielokrotny minister, a następnie socjalistyczny prezydent François Mitterrand.

W październiku 1949 roku został mianowany ministrem obrony w rządzie Georges’a Bidaulta^[1]. Tę samą funkcję pełnił w rządach Antoine’a Pinaya, René Mayera i Josepha Laniela^[1]. W latach 1950–1951 i 1951–1952 pełnił urząd premiera^[1]. W maju 1958 roku pełnił krótko funkcję ministra spraw zagranicznych^[1]. W latach 1958–1969 był jednym z delegatów Francji w Parlamencie Europejskim^[1]. Następnie pełnił funkcję ministra sprawiedliwości w rządach Jacques’a Chabana-Delmasa i Pierre’a Messmera^[1].

Obecnie pamiętany jest głównie ze względu na tzw. „Plan Plevena”, który zmierzał do stworzenia Europejskiej Wspólnoty Obronnej (co ostatecznie zablokowali komuniści i gaulliści).

Od 1944 był członkiem kapituły Orderu Wyzwolenia, a od 1948 członkiem Francuskiej Akademii Nauk^[1].

Odznaczenia i wyróżnienia

Odznaczony następującymi odznaczeniami^[1]:

Order Wyzwolenia
Komandor Orderu Zasługi Morskiej
Krzyż Wielki Orderu Imperium Brytyjskiego
Krzyż Wielki Orderu Oranje-Nassau
Wielki Oficer Orderu Leopolda
Krzyż Wielki Orderu Danebroga
Krzyż Wielki Orderu Zasługi Republiki Włoskiej
Krzyż Wielki Orderu Alawitów
Krzyż Wielki Orderu Miliona Słoni i Białego Parasola
Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Polarnej
Wielki Oficer Narodowego Orderu Wybrzeża Kości Słoniowej
Doktorat honoris causa Uniwersytetu Karoliny Północnej

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u ^v ^w ^x ^y ^z ^aa René PLEVEN [online], Musée de l'Ordre de la Libération [dostęp 2021-10-20] (fr.).

Bibliografia

Wielka Encyklopedia A-Z • Suplement, 2005

[:0-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u ^v ^w ^x ^y ^z ^aa René PLEVEN [online], Musée de l'Ordre de la Libération [dostęp 2021-10-20] (fr.).

[1]