Ray Nance
Ray Willis Nance, ps. „Floorshow” (ur. 10 grudnia 1913 w Chicago, zm. 28 stycznia 1976 w Nowym Jorku)[1] – afroamerykański muzyk jazzowy, skrzypek, trębacz i wokalista.
.jpg) Ray Nance (ok. 1938–1948) | |
| Imię i nazwisko |
Ray Willis Nance |
|---|---|
| Pseudonim |
„Floorshow” |
| Data i miejsce urodzenia |
10 grudnia 1913 |
| Data i miejsce śmierci |
28 stycznia 1976 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
muzyk |
| Powiązania | |
| Zespoły | |
| Duke Ellington and His Orchestra | |
Życiorys
edytujJako dziecko brał lekcje gry na fortepianie i skrzypcach. W szkole średniej samodzielnie nauczył się grać na trąbce. Był także dobrym śpiewakiem i tancerzem. Dzięki swojej wszechstronności zyskał później przydomek „Floorshow” („Estradowiec”)[2].
W latach 1932–1937 prowadził własny zespół Ray Nance and His Ebony Aces. Następnie do 1939 pracował z orkiestrą pianisty Earla Hinesa[1]. Potem przez rok występował z grupą Horace’a Hendersona, który był bratem słynniejszego Fletchera[1]. W 1940 bandlider Duke Ellington zaangażował go do swojej orkiestry na miejsce trębacza Cootiego Williamsa. Jego pierwszy dzień w pracy został w pełni udokumentowany, albowiem wystąpił w zarejestrowanym koncercie big-bandu w Fargo. Płyta Duke Ellington at Fargo, 1940 Live, wydana w 1978, dwa lata później zdobyła nagrodę Grammy[3]. Zagrał także słynne solo na trąbce w oryginalnym nagraniu utworu Take the „A” Train[2]. Bardzo dobrze posługiwał się tłumikem, wypracowując oryginalny styl[2]. Był ważnym muzykiem w zespole. Równie często jak na trąbce grał na skrzypcach, których brzmienie wzbogaciło koloryt m.in. suity Black, Brown and Beige[1]. Ponadto śpiewał w wielu utworach takich jak A Slip of a Lip Will Sink a Ship i Tulip or Turnip. Po powrocie do orkiestry Williams odebrał mu część dotychczasowego splendoru[1]. Grali ze sobą przez blisko rok, ale w 1963 Nance zdecydował się odejść z orkiestry. W późniejszych latach pojawiał się w jej składzie podczas występów gościnnych.
W okresie kariery dokonał ponad dwustu nagrań, głównie z Ellingtonem. Grał jednak i nagrywał z różnymi liderami m.in. saksofonistami Paulem Gonsalvezem, Johnnym Hodgesem i Jakim Byardem, wokalistkami Ellą Fitzgerald i Rosemary Clooney, pianistą Brooksem Kerrem, oraz perkusistą Chico Hamiltonem[2]. Z rzadka prowadził własne zespoły. Od czasu do czasu grał w Europie. W Wielkiej Brytanii występował z zespole puzonisty Chrisa Barbera[1]. Pojawił się w kilku jazzowych filmach dokumentalnych. W 1959 wystąpił w jednym z odcinków nadawanego w całych Stanach Zjednoczonych serialu telewizyjnego Timex All-Star Jazz Show[4].
Zmarł w Nowym Jorku. Miał 62 lata.
Przypisy
edytujBibliografia
edytujLinki zewnętrzna
edytuj- Ray Nance – dyskografia, Discogs