Rapt
Rapt (łac. raptus) – w dawnej Rzeczypospolitej porwanie[1] panny spod opieki rodziców lub prawnych opiekunów celem zawarcia małżeństwa[2]. Kobiety same często się na to godziły, widząc, że rodzina stara się ją wydać za mąż za nieodpowiadającego jej kandydata, na przykład dużo od niej starszego, lub że zamierza wysłać ją do klasztoru, żeby podzielić między siebie przypadającą jej część majątku.
O instytucji raptu jest mowa w kodeksie Prawo cywilne narodu polskiego z 1787[3].
Rapt zachował się w niektórych miejscach jako element obyczaju weselnego[2].
Przypisy
edytuj- ↑ Łukasz Kuć: Funkcjonowanie prawa karnego wobec szlachty w Rzeczpospolitej w wiekach XVI i XVII. historia.org.pl, 2010. [dostęp 2017-02-11]. (pol.).
- ↑ a b Paweł Bogdan Gąsiorowski: (rec.) 1 Paweł Bogdan Gąsiorowski (rec.) Andrzej Bogucki, Dziedzictwo kultury szlachecko - ziemiańskiej w Bydgoszczy i okolicach , Instytut Wydawniczy „Świadectwo”, Bydgoszcz 2013, ss. 128.. szlachta.org.pl. [dostęp 2017-02-11]. (pol.).
- ↑ Prawo cywilne narodu polskiego, tom I. books.google.pl, 1787. s. 359-360. [dostęp 2017-02-11]. (pol.).
- ↑ raptor. sjp.pwn.pl. [dostęp 2023-08-26]. (pol.).
Bibliografia
edytuj- Edyta Bezzubik: Rapt w okresie staropolskim. repozytorium.uwb.edu.pl. s. 1999. [dostęp 2017-02-11]. (pol.).