Rafał Krywko
Rafał Krywko (ur. 5 listopada 1896 w Kuczkuryszkach, pow. wileńsko-trockim, zm. ?) – major piechoty Wojska Polskiego.
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
5 listopada 1896 |
|---|---|
| Data śmierci |
? |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys
edytujUrodził się 5 listopada 1896[1] w Kuczkuryszkach, w pow. wileńsko-trockim, jako syn Wincentego[2].
29 października 1918 roku został oficerem prowiantowym w Dowództwie Wojsk Polskich w północnej Rosji[3].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie 1920 w szeregach 65 pułku piechoty. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4][5]. W latach 20. pozostawał oficerem 65 pułku piechoty w Grudziądzu[6][7]. Został awansowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[8][9]. W 1928 pozostając oficerem 65 pp był komendantem obwodowym przysposobienia wojskowego[10]. W 1932 był oficerem 50 pułku piechoty w garnizonie Kowel[11]. W kwietniu 1933 roku został przeniesiony do 44 pułku piechoty w Równem na stanowisko dowódcy batalionu[12]. W czerwcu 1934 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Pińsk na stanowisko komendanta[13]. Z dniem 30 czerwca 1935 roku został przeniesiony w stan spoczynku[14].
Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów. Od 1940 był osadzony w obozie jenieckim NKWD w Griazowcu[15][16].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[17]
- Krzyż Niepodległości (4 listopada 1933)[18]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[19]
- Médaille commémorative de la guerre 1914–1918 (Francja)
- Medal Międzyaliancki
Przypisy
edytuj- ↑ 26 stycznia 1934 ogłoszono sprostowanie daty urodzenia z „6 listopada 1896” na „5 listopada 1896”. Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. Zmiany (sprostowania) nazwisk, imion i dat urodzenia. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 26, 26 stycznia 1934.
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-07-09].
- ↑ Bagiński 1921 ↓, s. 465.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 420.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 363.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 311.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 278.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 184.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 33.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 79.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 578.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 82.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 159.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 100.
- ↑ Jerzy Turski: Lista jeńców z obozu w Griazowcu. W: Zdzisław Peszkowski: Wspomnienia jeńca z Kozielska. Warszawa: Wydawnictwo Archidiecezji Warszawskiej, 1989, s. 71. ISBN 83-85015-66-3.
- ↑ Lista jeńców Kampanii Wrześniowej 1939, umieszczonych w obozie w Griazowcu. raportnowaka.pl. s. 17. [dostęp 2015-11-20].
- ↑ Proskurnicki 1929 ↓, s. 29.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska i wychowania fizycznego”.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Henryk Bagiński: Wojsko Polskie na Wschodzie 1914-1920. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1921.
- Ludwik Proskurnicki: Zarys historii wojennej 65 Starogardzkiego Pułku Piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.