Radzieckie okręty podwodne typu S

Okręty podwodne typu S
Kraj budowy	Związek Radziecki
Projekt	Ingenieurskantoor voor Scheepsbouw
Stocznia	Zakład nr 189 im. Ordżonikidze; Zakład nr 112 Gorki; Zakład nr 196 Sudomech; Zakład nr 444, Siewmasz; Zakład nr 202 Dalzawod
Użytkownicy	Marynarka Wojenna ZSRR
Typ poprzedzający	Szczuka
Typ następny	K
Służba w latach	1936–1948
	Uzbrojenie:
	1 działo kal. 100 mm; 1 działo plot. kal. 45 mm, 12 torped
Wyrzutnie torpedowe:; • dziobowe; • rufowe	; 4 × 533 mm; 2 × 533 mm
Załoga	45 oficerów i marynarzy
Wyporność:
• na powierzchni	840 ton
• w zanurzeniu	1050 ton
Długość	77,8 metra
Szerokość	6,4 metra
	Napęd:
	2 silniki Diesla, 2 silniki elektryczne, 2 wały napędowe
	Multimedia w Wikimedia Commons

Okręty podwodne typu S (Средняя) – typ budowanych w Związku Radzieckim okrętów podwodnych projektu niemieckiego biura konstrukcyjnego Ingenieurskantoor voor Scheepsbouw (IvS) z siedzibą w Holandii. Okręty trzech różniących się w niewielkim stopniu między sobą serii tego typu: IX, IX-Bis oraz XVI, były najskuteczniejszymi radzieckimi jednostkami podwodnymi II wojny światowej, zatapiając łącznie siedem nieprzyjacielskich okrętów i statki transportowe o łącznej pojemności 82 770 BRT. Do tak okazałej pojemności bardzo przyczynił się komandor podporucznik Aleksandr Marinesko, który dowodząc okrętem podwodnym S-13 zatopił na przełomie stycznia i lutego 1945 roku niemieckie statki MS Wilhelm Gustloff i SS General von Steuben.

82 770 BRT stanowiło 1/3 całkowitego tonażu zatopionego podczas tej wojny przez radziecką flotę podwodną.

Konstrukcja

Okręty typu Staliniec stanowiły zmodyfikowaną przez niemieckie IvS, w celu dostosowania do wymagań radzieckich, wersję opracowanych przez to biuro konstrukcyjne dla Hiszpanii okrętów podwodnych typu E-1. Radzieckie wymagania dotyczyły zwłaszcza zwiększenia prędkości nawodnej, zwiększenia mocy silników Diesla oraz powiększenia przestrzeni zajmowanej przez maszynownię. Podczas budowy trzech pierwszych jednostek, asystowali specjaliści niemieccy ze stoczni Deschimag w Bremie. W okrętach drugiej serii (IX-Bis) zastosowano silniejsze akumulatory oraz usunięto osłonę 100 milimetrowego działa, w jednostkach serii XVI natomiast, zastosowano konstrukcję całkowicie spawaną zamiast nitowanej, a także zastosowano stal o większej wytrzymałości, co pozwoliło na zwiększenie głębokości zanurzania.

Galeria

Okręt podwodny S-1 bez 100 mm działa (1936)
Okręt podwodny S-13 na rosyjskim znaczku pocztowym (1996)
Okręt podwodny S-56 jako okręt muzeum we Władywostoku (2015)

Bibliografia

Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). ABC-CLIO, marzec 2007, s. 198–199. ISBN 1-8510-9563-2.