Qingyuan Xingsi

Qingyuan Xingsi (chiń. 青原行思, pinyin Qīngyuán Xìngsī; kor. 청원행사 Ch'ŏngwŏn Haengsa; jap. Seigen Gyōshi; wiet. Thanh Nguyên Hành Tư; ur. 660, zm. 740) – chiński mistrz chan Południowej szkoły chanu. Znany także jako Jizhou Xingsi i Qingzhu Xingsi.

Qingyuan Xingsi

青原行思

Data i miejsce urodzenia	660 Luling
Data i miejsce śmierci	740 klasztor Jingzhou
Szkoła	Południowa szkoła chanu
Nauczyciel	Dajian Huineng
Następca	Shitou Xiqian
Zakon	chan

Życiorys

O jego życiu niewiele wiadomo. Pochodził zapewne z Luling (dziś miasto Ji’an) (w południowej części Jiangxi). Jego rodowe nazwisko to Liu. Po praktyce pod kierunkiem Huinenga i osiągnięciu oświecenia, powrócił do miejsca, z którego pochodził i tam nauczał w klasztorze Jingzhou na górze Qingyuan, w którym zgromadziło się wielu uczniów.

Po przekazaniu Dharmy uczniowi Shitou, 13 dnia 12 miesiąca księżycowego w 740 r. mistrz wszedł do sali Dharmy aby pożegnać się z kongregacją. Usiadł w pozycji medytacyjnej i zmarł. Jego stupa otrzymała nazwę „Powrót do Prawdy”.

Uwagi krytyczne i znaczenie mistrza

O tym, że był uczniem 6 Patriarchy Huinenga nie wspomina Sutra ołtarzowa.

Jego istnienie i rola jaką – być może – odegrał w historii chanu została po raz pierwszy potwierdzona przez nadanie mu pośmiertnego tytułu „mistrz chan Rozległych Korzyści” przez cesarza Xizonga (pan. 873–888).

Pierwsza informacja o nim zawarta jest w 3 zwoju Zutang ji (Antologia gmachu Patriarchów) z 952 r., gdzie jako Qingzhu Xingsi jest jednym z omówionych 8 uczniów Huinenga.

Tak więc w prawie 130 lat po jego śmierci nagle zaczęto go promować, a 200 lat po jego śmierci wprowadzono go także do historycznej pracy. W pewnych kręgach chanu konieczna była nagle jego „ekshumacja z obskurności” Ponieważ Shitou Xiqian w chwili śmierci Huinenga miał zaledwie 13 lat, nie mógł być jego spadkobiercą, więc konieczne było znalezienie pośrednika łączącego go z Huinengiem i został nim Qingzhu Xingsi. Praca Zutang ji została napisana przez uczniów mistrza chan Zhaoqinga Wendenga (884–972) i jej celem było uprawomocnienie linii przekazu tego mistrza. Potwierdzenie Wendenga jako mistrza chan oparte było na przekazie Dharmy pomiędzy Huinengiem i Xingsim, a więc nagle mistrz ten wyłonił się jako główna postać chanu. Dopomogła w tym „tajemna transmisja”, która w chanie odbywała się w cztery oczy, a więc afiliacje linii przekazu mogły być właściwie dowolnie kształtowane.

W wyniku tych promocji Qingyuan Xinsi stał się jednym z najważniejszych mistrzów w historii chanu. Zapoczątkowana przez niego linia przekazu, poprzez jego ucznia Shitou Xiqiana (700–790), dała w efekcie aż trzy „domy”, czyli szkoły chanu z pięciu. Były to szkoły yunmen, fayan i caodong.

Występuje w gong’anie 5 z Congrong lu.

Linia przekazu Dharmy zen

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Indiach Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Chinach Bodhidharmy.

• 33/6. Dajian Huineng (638–713)
  • 34/7. Qingyuan Xingsi (660–740)
    • 35/8. Shitou Xiqian (700–790)
      • 36/9. Changzi Kuang (bd)
      • 36/9. Zhaodi Huilang
      • 36/9. Jingzhao Shili
      • 36/9. Changzu Kuang (bd)
        • 37/10. Shishi Qingguang (bd)
      • 36/9. Dadian Baotong (zm. 819)
        • 37/10. Sanping Yizhong (768–824)
        • 37/10. Hanyu (768–824)
      • 36/9. Danxia Tianran (738–824)
        • 37/10. Cuiwei Wuxue (739–824)
          • 38/11. Zingbing (bd)
          • 38/11. Touzi Datong (819–914)
            • 39/12. Dayang Daokai (bd)
      • 36/9. Tianhuang Daowu (748–807)
        • 37/10. Longtan Chongxin (bd)
          • 38/11. Deshan Xuanjian (780–865)
            • 39/12. Yantou Quanhuo (828-887)
              • 40/13. Ruiyan Shiyan (bd)
            • 39/12. Xuefeng Yicun (822–908)
              • 40/13. Yunmen Wenyan (862–949) szkoła yunmen
              • 40/13. Xuansha Shibei (835–908)
                • 41/14. Guotai Hongtao (bd)
                • 41/14. Luohan Guichen (867–928)
                  • 42/15. Fayan Wenyi (884–958) szkoła fayan
      • 36/9. Yaoshan Weiyan (751–834)
        • 37/10. Daowu Yuanzhi (769–835)
        • 37/10. Yunyan Tansheng (770–841)
          • 38/11. Dongshan Liangjie (806–869) szkoła caodong

Bibliografia

• Andy Ferguson: Zen’s Chinese Heritage. Boston: Wisdom Publications, 2000, s. 48–50. ISBN 0-86171-163-7.
• Albert Welter: Monks, Rulers, and Literati. The Political Ascendancy of Chan Buddhism. Oxford: Oxford University Press, 2006, s. 322. ISBN 0-19-517521-2.
• Mario Poceski: Ordinary Mind as the Way. The Hongzhou School and the Growth of Chan Buddhism. Oxford: Oxford University Press, 2007, s. 287. ISBN 978-0-19-531996-5.