Pułk Lekkiej Kawalerii płk. Ignacego Ośmiałowskiego
Pułk Lekkiej Kawalerii płk. Ignacego Ośmiałowskiego – polski oddział kawalerii wchodzący w skład wojsk powstańczych okresu insurekcji kościuszkowskiej.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1794 |
| Rozformowanie |
1794 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
płk. Ignacy Ośmiałowski |
| Działania zbrojne | |
| Powstanie kościuszkowskie | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
Formowanie i walki
edytujPułk sformowany został na przełomie kwietnia i maja 1794 przez płk. Ignacego Ośmiałowskiego[1]. Warunkiem zgody na werbunek wydanej przez gen. Stanisława Mokronowskiego było zobowiązanie organizatora, że oficerowie wybierani będą spośród nie mających przydziału do innych jednostek. 18 maja 1 szwadron liczył 127 osób i 105 koni. 29 maja miał już 167 osób i 114 koni, a 6 sierpnia szwadron liczył 134 ludzi i 101 koni. Potem został on wcielony do VII Brygady Kawalerii Narodowej[1].
Żołnierze pułku
edytujOrganizatorem i dowódcą pułku był płk Ignacy Ośmiałowski. Pierwszym rotmistrzem został były major z pułku ułanów mirowskich Romuald Poniatowski, a pierwszym porucznikiem namiestnik z I Brygady Wielkopolskiej Jan Nepomucen Zubrzycki. Pierwszym podporucznikiem był były chorąży 4 pułku przedniej straży Adam Narzymski, a drugim podporucznikiem – namiestnik z pułku ułanów mirowskich Aleksander Żebrowski. Na pierwszego chorążego awansował podchorąży gwardii konnej koronnej Stanisław Tymieniecki[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Bauer 1981 ↓, s. 233.
Bibliografia
edytuj- Krzysztof Bauer: Wojsko koronne powstania kościuszkowskiego. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1981. ISBN 83-11-06605-1.