Pułk Artyleryjskiego Rozpoznania Pomiarowego

Pułk Artyleryjskiego Rozpoznania Pomiarowego (parp) – oddział artyleryjskiego rozpoznania pomiarowego ludowego Wojska Polskiego (JW Nr 5621).

Pułk został sformowany latem 1948 roku w garnizonie Szlaga według etatu Nr 4/41 o stanie 669 żołnierzy. Jednostka powstała na bazie dwóch samodzielnych dywizjonów artyleryjskiego rozpoznania pomiarowego (były 6 i 9 darp).

Latem 1950 roku pułk został przeformowany na etat Nr 4/50. W nowej strukturze, opracowanej 24 lipca 1950 roku, został zwiększony stan etatowy do 1021 wojskowych. Utworzony został trzeci dywizjon artyleryjskiego rozpoznania pomiarowego. W skład każdego z trzech dywizjonów wchodziły dwie baterie rozpoznania dźwiękowego, bateria rozpoznawczo-topograficzna, pluton rozpoznania wzrokowego i pluton rozpoznania fotograficznego.

Latem 1951 roku pułk został rozformowany. Na bazie dywizjonów artyleryjskiego rozpoznania pomiarowego wchodzących dotychczas w skład pułku zostały zorganizowane dywizjony artyleryjskiego rozpoznania pomiarowego dywizji artylerii przełamania według etatu Nr 4/64. We wrześniu tego roku oba dywizjony otrzymały numery:

• 37 Dywizjon Artyleryjskiego Rozpoznania Pomiarowego 6 Dywizji Artylerii Przełamania w Chełmnie,
• 38 Dywizjon Artyleryjskiego Rozpoznania Pomiarowego 8 Dywizji Artylerii Przełamania w Węgorzewie.

Struktura organizacyjna pułku według etatu Nr 4/41 z 10 czerwca 1948 roku:

• dowództwo
• 1 dywizjon artyleryjskiego rozpoznania pomiarowego
• 2 dywizjon artyleryjskiego rozpoznania pomiarowego
• dywizjon szkolny
• pluton meteorologiczny
• pluton łączności
• pluton samochodowy
• pluton gospodarczy
• warsztat
• magazyn sprzętu
• ambulatorium

Bibliografia

• Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.