Psałterz Harleya
Psałterz Harleya – angielski iluminowany manuskrypt z XI wieku, zawierający łaciński psałterz. Znajduje się w zbiorach Biblioteki Brytyjskiej (sygnatura Harley MS 603).
 Karta z psałterza | |
| Oznaczenie |
Harley MS 603 |
|---|---|
| Data powstania | |
| Miejsce powstania |
skryptorium katedry w Canterbury (?) |
| Rodzaj | |
| Język | |
| Rozmiary |
380×310 mm |
| Liczba kart |
73 |
| Miejsce przechowywania | |
Księga powstała prawdopodobnie w skryptorium katedry w Canterbury[1]. Ma wymiary 380×310 mm i liczy 73 pergaminowe karty in folio[2]. Zawiera niekompletny tekst Księgi Psalmów w przekładzie łacińskim, urywający się na psalmie 143[2]. Na podstawie analizy formalnej badacze wyróżnili rękę trzech różnych skrybów i ośmiu iluminatorów pracujących nad manuskryptem[1]. Tekst pisany jest minuskułą karolińską, w trzech kolumnach[2]. Psałterz ozdobiony jest frontyspisem z przedstawieniem Trójcy Świętej, dwoma ozdobnymi inicjałami ze scenami figuralnymi oraz ponad 100 wplecionymi w tekst ilustracjami wykonanymi głównie przy użyciu brązowego tuszu, inspirowanymi zdobieniami z Psałterza utrechckiego[1]. Program ikonograficzny księgi nie został dokończony, przy psalmach 67-100 nie wykonano żadnych ilustracji[1].
Psałterz został prawdopodobnie wykonany dla Æthelnotha, arcybiskupa Canterbury w latach ok. 1020-1038[1]. Na początku XVIII wieku księga stanowiła część kolekcji Roberta Harleya, a następnie jego syna Edwarda. Wdowa po Edwardzie Harleyu, Henrietta z d. Cavendish, podarowała psałterz swojej córce Margaret Bentinck, która w 1753 roku sprzedała go Muzeum Brytyjskiemu[2].