Przestrzeń odspołeczna

Przestrzeń odspołeczna - termin z zakresu proksemiki i komunikacji niewerbalnej.

Przestrzeń odspołeczna to taka przestrzeń (mieszkalna, użytkowa), która skłania do izolowania się, unikania kontaktów (w odróżnieniu od przestrzeni dospołecznej). Rozmowy w takiej przestrzeni zwykle nie pojawiają się lub są zdawkowe i krótkotrwałe. Ludzie nie czują się w niej komfortowo i bezpiecznie, taki typ przestrzeni daje poczucie chłodu i izolacji.

Przykłady przestrzeni odspołecznej

edytuj
 
Przestrzeń odspołeczna.
  • Dworzec
  • Duże sale np. poczekalnia, sala wykładowa.
  • Szeroka ulica
  • Place, pozbawione ławek, zarośli, straganów
  • Korytarze uczelni, szpitali,
  • Amfiteatr
  • Kino, duża sala teatralna, hala fabryczna.
  • Sala gimnastyczna
  • Galeria handlowa

Czynniki decydujące o tym, że przestrzeń przybiera charakter odspołeczny

edytuj
 
Do pełnego obrazu przestrzeni odspołecznej brakuje tylko pustych ścian i chłodniejszych kolorów.
  • Przeładowanie bodźcowe lub brak bodźców. Zarówno bardzo głośne miejsca, gdzie jest np. duży ruch lub bardzo wiele osób, głośna muzyka, jak i zupełna cisza skłaniają ludzi do izolowania się.
  • Bardzo jasne, białe światło lub zupełna ciemność, czy półmrok.
  • Bardzo rozległe pomieszczenia lub obszary, gdzie brak jest zakamarków, miejsc do siedzenia, nie można się schować. Gdy człowiek czuje, że jest łatwy do zauważenia czy obserwowania przez innych.
  • Wysokie sufity.
  • ”Chłodne kolory” – gdy pomieszczenie jest pomalowane na śnieżnobiałe kolory, jasny błękit, daje ludziom uczucie chłodu. Te kolory powodują złudzenie że w pomieszczeniu jest nieco niższa temperatura (uczucie chłodu), że jest ono większe.
  • Pomieszczenia, które są puste i duże, nieumeblowane.
  • Pomieszczenia umeblowane w sposób oficjalny, wyraźnie oddzielające np. klienta i sprzedawcę, z dużymi pustymi powierzchniami np. stołów lub biurek.

Badania w szpitalach psychiatrycznych pokazały, że zorganizowanie przestrzeni tak, że nabiera ona charakteru odspołecznionego wydłuża proces zdrowienia pacjentów.

Bibliografia

edytuj
  • Edward Twitchell Hall: Ukryty wymiar. Warszawa: 1997. ISBN 83-7079-865-9.

Zobacz też

edytuj