Metoda analizy i krytyki piśmiennictwa
Metoda analizy i krytyki piśmiennictwa albo analiza krytyczna – metoda badawcza, stosowana do prac naukowych i badań innych naukowców. Jest metodą stosowaną powszechnie w nauce – stosują ją wszystkie dyscypliny naukowe[1]. Powstają dzięki niej publikacje oparte nie na badaniach własnych, lecz na pracach i badaniach cudzych.
Metoda ta ma charakter pomocniczy, stanowiąc punkt wyjścia dla innych badań. Dzięki niej bowiem można wykazać luki w obecnym stanie wiedzy czy kierunku dyskusji naukowej. Jednocześnie metoda analizy i krytyki piśmiennictwa może występować samoistnie, tworząc nową wiedzę. Metoda analizy krytycznej wspomaga również wykorzystywanie wiedzy, jaka została dzięki tej metodzie zanalizowana, oceniona i zsyntetyzowana[2].
Nie jest tym samym co inna metoda badań naukowych określana jako krytyka źródeł[3]. Bardziej rygorystycznym wariantem tej metody jest przegląd systematyczny[2].
Przypisy
edytuj- ↑ Cisek 2010 ↓, s. 273.
- ↑ a b Cisek 2010 ↓, s. 275.
- ↑ Cisek 2010 ↓, s. 274.
Bibliografia
edytuj- Józef Pieter, Ogólna metodologia pracy naukowej, Ossolineum, Wrocław 1967.
- Sabina Cisek. Metoda analizy i krytyki piśmiennictwa w nauce o informacji i bibliotekoznawstwie w XXI wieku. „Przegląd Biblioteczny”. T. 78 z.3, 2010.