Prus II

polski herb szlachecki

Prus II (Wilczekosy, Wilcze Kosy, Słubica, Falcastrum Lupinum) – polski herb szlachecki.

Prus II
Ilustracja
Typ herbu

szlachecki

Alternatywne nazwy

Wilczekosy, Wilcze Kosy, Słubica, Falcastrum Lupinum

Pierwsza wzmianka

1402 (pieczęć), 1401 (zapis)

Opis herbu

edytuj

W polu czerwonym dwie wilczekosy srebrne złączone w dole i związką złotą powiązane, tak, że koniec jej wisi, zachodzące ostrzami na siebie z zaćwieczonym tamże półtorakrzyżem srebrnym, którego dolne ramię w lewo, w klejnocie ramię zbrojne w łokciu zgięte z mieczem w lewo zaniesione.

Najwcześniejsze wzmianki

edytuj

Pojawia się pierwszy raz w źródłach pisanych sądowych w 1401 r.

Znane są następujące pieczęcie średniowieczne: 1402 – Iwan z Radomina; 1413 – Adam z Będkowa, kanonik krakowski; 1422 – Mikołaj z Schillingsdorfu; 1434 – Piotr z Będkowa.

Legenda herbowa

edytuj

W czasach wojny księcia Kazimierza I Odnowiciela (ur. 1016, zm. 1058) z Miecławem, uzurpatorem mazowieckim, wojskami polskimi dowodził rycerz herbu Prus. Udało mu się pokonać wroga, który został przez niego dwa razy raniony. W dowód wdzięczności Kazimierz Odnowiciel pozwolił rycerzowi ożenić się z jedyną córką Miecława i nadał mu rozległe ziemie na Mazowszu. Tymczasem na pamiątkę pokonania Miecława i ożenku z jego córką, możny ów do swojego herbu, na który składał się półtoraramienny krzyż, dołączył dwie skrzyżowane kosy, znajdujące się w herbie zwyciężonego przeciwnika.

Herbowni

edytuj

Lista nazwisk rodów szlacheckich pieczętujących się herbem Prus z Herbarza polskiego od średniowiecza do XX wieku Tadeusza Gajla[1]:

Bacewicz, Bandkowski, Bawor, Baworowski, Będkowski, Bielejowski, Bielowski, Blichowski.

Chłopicki, Chomentowski, Chomętowski, Cygański.

Damecki, Danielecki, Daniecki, Daniewski, Dawidowski, Dembowski, Dębowski, Dowejko.

Faszcz, Faszczewski, Filonienko.

Gąsowski, Glauch, Glinojecki, Glinowiecki, Gloger, Glogier, Głaznecki, Głaznocki, Głuchowski, Głuchowski-Gleich, Gołąb, Goscewicz, Gościszewski, Gradowski, Grochowalski, Grodzieński, Grzybowski, Grzybiński.

Jezierski, Jeżewski.

Kalnochwotski, Kamocki, Kanafocki vel Kanafojski, Kamiski, Katlewski, Klukowski, Kobyliński, Kosiński, Kostecki.

Lisicki, Lubecki vel Łubecki, Lubiatowski.

Łaźniewski, Łanźiowski.

Makowski, Małachowski, Miszewski, Miszkiel, Mitarnowski, Myślecki, Myślęcki, Moszczyński.

Nakwaski, Niedziński, Niewierski, Niewieściński, Nowomiejski.

Obrębski, Olszewski, Olszowski, Osowiński vel Ossowiński, Orpinowski vel Orpiński, Orzeszkowski.

Petrellewicz, Płomiański, Preczkowski vel Pręczkowski, Pruski.

Radomiński, Rogusławski, Rosołowski, Rudowski.

Samicki, Segnic, Siodłowski, Skotnicki, Strzemieczny (Wytrychowski, Wytrykus[2]), Stypiński, Szczutowski, Szczyciński.

Świętochowski.

Tobaczyński.

Uciąski

Więckowski, Wieczwiński, Windacki, Windak, Windyka, Wodziński, Wołowski, Wspinek vel Spinek.

Zaborowski (Saborowski, Zaborowskij, Zabriskie[3]), Zacharski, Zglenicki, Zglinicki, Żyr

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007, s. 406-539. ISBN 978-83-60597-10-1.
  2. Adam A. Pszczółkowski: Szlachta północnego mazowsza – Nazwiska i gniazda szlachty polskiej. [dostęp 2023-11-03].
  3. George Olin Zabriskie: The Zabriskie Family (Rodzina Zabriskie). Salt Lake City, Utah, USA: Publisher’s Press, 1963, s. 24. LCCN 63021602. (ang.).

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj