Projekt Anvil

Projekt Anvil – program US Navy z lat II wojny światowej, przebudowy wyeksploatowanych bombowców B-24D i J (w wersji używanej przez marynarkę oznaczonych jako PB4Y-1) na latające bomby, samoloty wypełnione materiałem wybuchowym, zdalnie sterowane drogą radiową, przeznaczone do niszczenia silnie umocnionych celów.

BQ-8

B-24D w barwach United States Army Air Forces
Państwo	Stany Zjednoczone
Rodzaj	powietrze ziemia
Przeznaczenie	niszczenie silnie umocnionych bunkrów
Data konstrukcji	1944
Operacyjność	1944
Naprowadzanie	drogą radiową
Masa głowicy	11 340 kg Torpex
Typ głowicy	burząca

Geneza

Główny powód, dla którego US Navy zainteresowała się projektem opracowania sterowanych drogą radiową samolotów wypełnionych materiałem wybuchowym był ten sam, dla którego czyniło to USAAF (projekt Afrodyta): zagrożenie ze strony nowej hitlerowskiej broni odwetowej (niem. Vergeltungswaffe), dalekonośnego działa miotającego pociski balistyczne V-3, które miało ostrzeliwać Londyn. Marynarka miała spore doświadczenie w wykorzystaniu sterowanych drogą radiową aparatów zarówno latających, jak i pływających (np. sterowane drogą radiową torpedy TDN-1 oraz TDR). Dlatego zdecydowano się przebudować kilka B-24 na wersję nosiciela ładunku wybuchowego oznaczonego jako BQ-8.

Konstrukcja

Lockheed PV-1 Ventura

Usunięto całe zbędne wyposażenie: uzbrojenie, opancerzenie, wieżyczki strzeleckie, wyposażenie bombowe. W samolocie zainstalowano urządzenia odbiorcze mające przekazywać za pomocą serwomechanizmów polecenia dla autopilota. Całość miała być sterowana radiokomendowo z towarzyszących samolotów sterujących, dwóch maszyn typu Lockheed Ventura.

Służba

Po starcie samolotu, ładunek wybuchowy na jego pokładzie był uzbrajany, a załoga w składzie pilot i technik uzbrojenia opuszczali maszynę na spadochronach. Do celu samolot był prowadzony przez maszyny prowadzące. Pierwsza misja tak przebudowanego B-24 odbyła się 12 sierpnia 1944 roku. Celem miały być schrony V-3 w Mimoyecques, niedaleko Calais we Francji. Gdy załoga BQ-8 otrzymała rozkaz uzbrojenia ładunku i opuszczenia samolotu nastąpiła potężna eksplozja. Na pokładzie zginęła cała załoga w składzie: porucznik pilot Joseph P. Kennedy Jr. i technik pokładowy porucznik Wilford J. Willy. Joseph Patrick Kennedy był synem ówczesnego ambasadora Stanów Zjednoczonych w Wielkiej Brytanii i starszym bratem przyszłego prezydenta USA – Johna F. Kennedy’ego. Prawdopodobnie doszło do usterki lub błędu podczas uzbrajania ładunku Torpexu. Druga misja odbyła się 3 września 1944 roku. Celem były schrony okrętów podwodnych na Helgolandzie. Samolot został prawidłowo skierowany w rejon celu, lecz prawdopodobnie został uszkodzony przez artylerię przeciwlotniczą i rozbił się eksplodując na miejscowym lotnisku. Po tym wydarzeniu nie przeprowadzano już więcej lotów w ramach projektu Anvil.

Bibliografia

• Krzysztof Zalewski. Projekt Afrodyta. „Nowa Technika Wojskowa”. 5, s. 62–64, 2003. ISSN 1230-1655. 

Linki zewnętrzne

• http://web.archive.org/web/*/http://www.geocities.com/Pentagon/Quarters/6940/anvil.html