Prawo dewizowe
Prawo dewizowe – zespół norm prawnych określających obrót dewizowy z zagranicą oraz obrót wartościami dewizowymi w kraju, a także działalność gospodarczą w zakresie kupna i sprzedaży wartości dewizowych oraz pośrednictwa w ich kupnie i sprzedaży. Aktualnie kwestie te reguluje ustawa z dnia 27 lipca 2002 roku – Prawo dewizowe (Dz.U. z 2024 r. poz. 1131). W polskim prawie dewizowym zasadę stanowi swoboda obrotu dewizowego. Prawodawca może jednak wprowadzić tutaj pewne ograniczenia.
Ustawa o prawie dewizowym
edytuj| Nazwa potoczna |
Prawo dewizowe |
|---|---|
| Państwo | |
| Data wydania |
27 lipca 2002 |
| Miejsce publikacji | |
| Tekst jednolity | |
| Data wejścia w życie |
1 października 2002 |
| Rodzaj aktu | |
| Przedmiot regulacji |
prawo dewizowe |
| Status |
obowiązujący |
| Ostatnio zmieniony przez | |
| Wejście w życie ostatniej zmiany |
25 maja 2024 |
| Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych | |
Prawo dewizowe określa obrót dewizowy z zagranicą oraz obrót wartościami dewizowymi w kraju, a także działalność gospodarczą w zakresie kupna i sprzedaży wartości dewizowych oraz pośrednictwa w ich kupnie i sprzedaż.
Nowelizacje
edytujUstawę nowelizowano wielokrotnie.
Pojęcie wartości dewizowych
edytujWartości dewizowe to, według obecnej ustawy:
- zagraniczne środki płatnicze:
- waluty obce,
- dewizy,
- złoto dewizowe i platyna dewizowa - złoto i platyna w stanie nieprzerobionym oraz w postaci sztab, monet bitych po 1850 r., a także półfabrykatów, z wyjątkiem stosowanych w technice dentystycznej; złotem dewizowym i platyną dewizową są również przedmioty ze złota i platyny zazwyczaj niewytwarzane z tych kruszców.
Pojęcie dewiz
edytujDewizami są papiery wartościowe, a także inne dokumenty, które pełnią funkcję środka płatniczego. Muszą być wystawione w walutach obcych.
Dewizami mogą być:
- krótkoterminowe należności,
- dokumenty stwierdzające istnienie zagranicznych należności u zagranicznych kontrahentów (weksle, czeki, przekazy).
Dewizami nie są waluty, długoterminowe lokaty, akcje. W okresie PRL waluty wymienialne państw kapitalistycznych były potocznie nazywane dewizami.
Podmioty prawa dewizowego
edytujPrawo dewizowe wyróżnia dwie kategorie podmiotów biorących udział w obrocie dewizowym. Są to: rezydenci i nierezydenci. Podział ten jest dychotomiczny, co oznacza, że nie można być jednocześnie rezydentem i nierezydentem.
Według Prawa dewizowego za rezydentów uważane są:
- osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania w kraju oraz osoby prawne mające siedzibę w kraju, a także inne podmioty mające siedzibę w kraju, posiadające zdolność zaciągania zobowiązań i nabywania praw we własnym imieniu; rezydentami są również znajdujące się w kraju oddziały, przedstawicielstwa i przedsiębiorstwa utworzone przez nierezydentów,
- polskie przedstawicielstwa dyplomatyczne, urzędy konsularne i inne polskie przedstawicielstwa oraz misje specjalne, korzystające z immunitetów i przywilejów dyplomatycznych lub konsularnych.
Nierezydentami są:
- osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania za granicą oraz osoby prawne mające siedzibę za granicą, a także inne podmioty mające siedzibę za granicą, posiadające zdolność zaciągania zobowiązań i nabywania praw we własnym imieniu; nierezydentami są również znajdujące się za granicą oddziały, przedstawicielstwa i przedsiębiorstwa utworzone przez rezydentów,
- obce przedstawicielstwa dyplomatyczne, urzędy konsularne i inne obce przedstawicielstwa oraz misje specjalne i organizacje międzynarodowe, korzystające z immunitetów i przywilejów dyplomatycznych lub konsularnych.
