Prawo bliższości

Prawo bliższości (łac. ius propinquitatis) – w średniowiecznej Polsce ograniczenie prawa własności. Celem tej instytucji była ochrona interesu rodziny; przysługiwało tylko krewnym właściciela.

W najszerszej postaci polegała na przyznaniu krewnym zbywającego w stosunku do zbywanego mienia trzech uprawnień: prawa udzielania zgody na alienację (zbycie rzeczy, majątku), prawo pierwokupu (krewnym przysługiwało pierwszeństwo nabycia dobra, które właściciel zamierzał zbyć) i prawo retraktu^[1]. Istniała możliwość "obejścia" prawa bliższości poprzez oddanie własności w zastaw antychretyczny z klauzulą na upad.

Przypisy

↑ Maciej Mikuła. Ograniczanie skuteczności prawa retraktu w polskim prawie ziemskim od II polowy XIV do końca XV wieku. „Studia z Dziejów Państwa i Prawa Polskiego”. IX cz. 1, s. 109, 2006. ISSN 1733-0335.

Bibliografia

Juliusz Bardach: Historia państwa i prawa Polski: Tom I do połowy XV wieku. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1964.
Katarzyna Sójka-Zielińska: Historia prawa. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981. ISBN 83-010-2760-6.

Linki zewnętrzne

ZygfrydZ. Rymaszewski ZygfrydZ., Prawo bliższości krewnych w polskim prawie ziemskim do końca XV wieku, bibliotekanauki.pl, 1970 (pol.).
ZygfrydZ. Rymaszewski ZygfrydZ., Sprawy gdańskie przed sądami zadwornymi oraz ingerencja królów w gdański wymiar sprawiedliwości XVI-XVIII w., bibliotekanauki.pl, 1985, ISBN 83-04-01790-3 (pol.).

[1] Maciej Mikuła. Ograniczanie skuteczności prawa retraktu w polskim prawie ziemskim od II polowy XIV do końca XV wieku. „Studia z Dziejów Państwa i Prawa Polskiego”. IX cz. 1, s. 109, 2006. ISSN 1733-0335.

[1]