Prawo Gutenberga-Richtera

Prawo Gutenberga-Richtera – prawo stosowane w sejsmologii, obrazujące zależność pomiędzy daną magnitudą a liczbą trzęsień ziemi o co najmniej tej magnitudzie, na dowolnym ustalonym terenie i w dowolnym przedziale czasowym.

Wzór

Prawo wyraża się wzorem

$\log N=A-bM,$

bądź

$N=10^{A-bM},$

gdzie:

$N$ – liczba trzęsień ziemi,

$M$ – minimalna magnituda,

$A$ oraz $b$ – stałe.

Wzór po raz pierwszy sformułowali Charles Francis Richter i Beno Gutenberg w roku 1949. Zależność jest zaskakująco uniwersalna i nie zmienia się znacząco w czasie ani w zależności od badanego terenu.

Opis

Stała $b$ jest typowo równa 1, co przykładowo oznacza iż na każde trzęsienie ziemi o magnitudzie 4 przypada 10 trzęsień o magnitudzie 3 oraz 100 o magnitudzie 2. Istotny wyjątek to seryjne trzęsienia ziemi, kiedy $b$ może osiągnąć wartość nawet 2,5, wskazując na większą liczbę małych wstrząsów w stosunku do dużych. Poza tym wyjątkiem wartość $b$ znacząco odbiegająca od 1 może sugerować niepoprawność badanego zbioru danych, na przykład jego niekompletność lub błędy w obliczaniu magnitudy.

Stała $A$ oznacza ogólną częstotliwość występowania wstrząsów sejsmicznych na danym terenie.

Bibliografia

• B. Gutenberg, C.F. Richter, Seismicity of the Earth and Associated Phenomena, wydanie 2. (Princeton, N.J.: Princeton University Press, 1954), s. 17–19 („Frequency and energy of earthquakes”).