Wikipedia

Sega Mega Drive

(Przekierowano z Power Pegasus)
To jest najnowsza wersja przejrzana, która została oznaczona 1 wrz 2024. Od tego czasu wykonano 1 zmianę, która oczekuje na przejrzenie.

Sega Mega Drive – 16-bitowa konsola gier wideo wydana przez Segę w październiku 1988 roku w Japonii[1] i 1992 w Polsce[2]. W Ameryce Północnej konsola była sprzedawana jako Sega Genesis, ponieważ Sega nie mogła uzyskać pełni praw do nazwy Mega Drive[1]. Produkcja konsoli została zakończona w 1997 roku. Konsola była następcą 8-bitowych Sega Master System/Sega SG-1000 Mark III.

SEGA Mega Drive / SEGA Genesis
Ilustracja
Europejski model konsoli
Typ

konsola gier wideo

Producent

SEGA

Generacja

czwarta generacja

Premiera

Japonia: październik 1988[1]
Ameryka Północna: sierpień 1989[1]
Europa: wrzesień 1990[1]
Polska: 1992[2]

Nośniki danych

kartridż, płyta kompaktowa

Kontrolery

gamepad

Sprzedanych
jednostek

ok. 30 milionów[3]

Najlepiej
sprzedawana gra

Sonic the Hedgehog 2 – 6 mln[4]

Poprzednik

Sega Master System/Sega SG-1000 Mark III

Następca

Sega Saturn

Multimedia w Wikimedia Commons

4 października 2019 została wydana zminiaturyzowana wersja konsoli – Sega Mega Drive Mini[5]. W październiku 2022, Sega wydała drugi model tejże konsoli.[6]

Dane techniczne

edytuj
Ta sekcja od 2022-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

Procesor

edytuj

Główny procesor: 32-bitowy Motorola 68000 (lub jego odpowiednik).

  • Taktowanie procesora w konsolach PAL 7,61 MHz, w konsolach NTSC 7,67 MHz.
  • Niektóre systemy zawierały „klony” tegoż procesora wyprodukowane przez Hitachi i Signetics.
  • Signetics 68K był używany tylko we wczesnych wersjach tejże konsoli, gdyż nie był wystarczająco efektywny.
 
Mega Drive II – późniejszy model konsoli po redesignie
 
Procesor Zilog Z80

Pomocniczy procesor: 8-bitowy Zilog Z80 (lub jego odpowiednik).

  • Taktowanie procesora w konsolach PAL 3,55 MHz, w konsolach NTSC 3,58 MHz.
  • Zilog 80 używany był jako główny procesor w trybie emulacji konsoli Sega Master System.
  • Używany także jako sterownik dźwięku.

Pamięć

edytuj
  • Boot ROM: 2 KB.
  • Główny RAM: 64 KB.
  • Video RAM: 64 KB; procesor nie ma bezpośredniego dostępu, pamięć musi być odczytywana i zapisywana przez VDP (Video Display Processor).
  • Pomocniczy RAM: 8 KB; używany jako główny RAM w trybie emulacji konsoli Sega Master System.
  • Obszar pamięci kartridża: do 4 MB (32 Mb).

Obraz

edytuj

Mega Drive zawiera VDP (Video Display Processor) dla kontroli płaszczyzn i sprite’ów. Jest to ulepszona wersja VDP używanego w konsoli Sega Master System.

  • Płaszczyzny: 4 (2 scrollowane, 1 dla sprite’ów, 1 dla systemu okien).
  • Sprite’y: do 80 jednocześnie, w zależności od używanego trybu.
  • Paleta kolorów: 512 – z czego jednocześnie mogły być używane 64.
  • Rozdzielczość: do 320x224 w konsolach NTSC, podniesiona do 320x240 w konsolach PAL przez dodanie czarnych pasków na górze i na dole obrazu.

Dźwięk

edytuj

Akcesoria

edytuj
  • W Japonii i Brazylii do konsoli można było dokupić Sega Meganet, modem oferujący funkcje online dla gier na konsolę
  • Do konsoli wydano też dwa sprzętowe dodatki – napęd odtwarzający płyty CD o nazwie Sega Mega-CD oraz przystawkę, która zmieniała konsolę 16-bitową w 32-bitowy sprzęt, o nazwie Sega 32X. Niektóre gry potrzebowały obu tych akcesoriów
  • W 1992 na rynku pojawił się również pistolet świetlny Menacer, który w niektórych grach służył do strzelania (wskazywania celu)[7].
  • Power Base Converter pozwalał na granie w gry przeznaczone dla Master System[8]
  • Konami wyprodukowało pistolet Justifier, sprzedawany wraz z grą Lethal Enforcers[9]
  • W 1995 roku, przedsiębiorstwo MATT wydało na polski rynek gamepad Boomerang, przeznaczony dla m.in konsol Mega Drive oraz Master System[10][11]

Kompatybilność wsteczna

edytuj

Mega Drive jest kompatybilny wstecznie z Sega Mark III oraz Master System dzięki wbudowanym w konsole podzespołom, jednak, jako że poprzednie konsole producenta posiadały inne kartridże, wymagany jest adapter Power Base / Master System Converter w przypadku gier z Master System lub Mega Adaptor w przypadku gier z Mark III.

Power Pegasus

edytuj

Od początku 1992 roku, konsole Segi do Polski oficjalnie dostarczało przedsiębiorstwo Nissho Iwai Corporation Warszawa, rozpoczynając od 8-bitowego Master System i 16-bitowego Mega Drive'a a w kolejnych latach wprowadzając następne systemy tego producenta[2]. Strategią przedsiębiorstwa była sprzedaż produktów przez paru innych poddystrybutorów[12]. Początkowo konsole rozprowadzały przedsiębiorstwa specjalizujące się w sprzętach audio-video jak ITI Neovision czy Brabork. W 1994 roku, dostawca zmienił dotychczasowych partnerów i zaczął stawiać na sprzedawców związanych z grami wideo i jednym z partnerów stał się w połowie tego roku Bobmark International. Mega Drive miała jednak niezadowalające wyniki sprzedaży z powodu pojawienia się w 1993 roku, jego pirackich kopii, sprzedawanych w białych pudełkach na wzór japońskiej wersji z dwoma kontrolerami, pod tą samą nazwą lub zmienioną na np. Super Drive, High Quality, Macro Drive, Hunt 16 bit czy MEGA+Plus2 Neon. Problem stanowiły także tańsze podróbki gier. Ponadto, popularnym wśród detalistów stał się import używanych gier z Niemiec lub Austrii w celu odsprzedaży[1][13]. Sprzęt oryginalny jak i podrobiony można było kupić na raty a konsole oraz gry wypożyczać za opłatą a według dziennikarzy, ich największym przeciwnikiem były popularne komputery Amiga, mające te same możliwości graficzne oraz podobną cenę[14][15]. Te działania spowodowały, że 16-bitowe imitacje stały się obok "klonów" Pegasusa głównym źródłem utrzymania wielu sklepów i stoisk na giełdzie[1][16]. Aby walczyć z fałszywkami oraz wypromować nową generację wśród posiadaczy 8-bitowej podróbki Famicoma, Bobmark postanowił wydać klona o nazwie Power Pegasus, którego pierwsze zapowiedzi pojawiły się na przełomie marca i kwietnia 1995 roku podczas targów Play-Box ’95[1][17]. Pod koniec tego samego roku wydano sprzęt w niewielkim nakładzie[18] a w skład zestawu wchodził kontroler i jedna oryginalna gra, przez co jego cena była między klonem a oryginałem[19].

W tym czasie Nissho Iwai nie dostał przedłużenia kontraktu dla Europy Środkowo-Wschodniej, z powodu nieefektywności swojej strategii, która spowodowała brak zainteresowania poddystrybutorów w reklamowanie konsol Segi z obawy przed podziałem zysków z równoległymi partnerami[12]. Wraz z przebudową sieci sprzedaży, Sega Europe zdecydowała się współpracować dalej tylko z najbardziej doświadczonymi i efektywnymi poddystrybutorami, z czego w Polsce był to tylko Bobmark[12]. Zamiast Power Pegasusa, skupiono się na nowo wydanej Sega Saturn oraz oryginalnym Mega Drive, co było spowodowane polityką Segi związaną ze wspieraniem sprzedaży 16-bitowej konsoli w Portugalii, Grecji i krajach postkomunistycznych[20]. Działania japońskiego producenta były związane z przewidywaniami analityków rynkowych, którzy dowodzili iż do przynajmniej 1998 roku, 8-bitowe i 16-bitowe systemy będą w tych regionach nadal najpopularniejszym wyborem wśród nabywców[12]. Marek Jutkiewicz przekonywał, że w Polsce istnieje już znacząca baza użytkowników 16-bitowego sprzętu, czego zasługi dopatrywał się m.in w importerach, dlatego też jednym z głównych planów działania oprócz dystrybucji konsol tego typu, było wsparcie dla sprzedaży oprogramowania i walka z piractwem, pokazując klientowi techniczne zalety kupna oryginałów[9]. Ustalono nową, korzystniejszą cenę Mega Drive'a, dzięki czemu w zestawie znajdował się 1 kontroler i 3 klasyczne gry[21], co było bardziej opłacalne od m.in konkurencyjnego Super Nintendo[22]. Ponadto, w ramach specjalnej promocji, do tanich 8-bitowych gier Master System, dodawano Power Base Converter za darmo[23]. Od stycznia 1996 roku, prawa do dystrybucji usługi Sega Channel w Polsce posiadało przedsiębiorstwo Tele-Communications Inc[24], choć plany jej uruchomienia nie są znane.

Pod koniec swojego cyklu życia, grupa posiadaczy Mega Drive'a oraz kompatybilnych do niego urządzeń, była określana przez polską prasę jako "niemała"[25] a sam sprzęt znalazł się na 3 miejscu w ankiecie pisma Secret Service z końca 1997 roku, w kategorii najczęściej posiadanych przez czytelników konsol, wyprzedzając Saturna ale ustępując Game Boy'owi i PlayStation[26]. Na przełomie lat 1996 i 1997, działalność rozpoczął Klub Sega, zrzeszający posiadaczy Mega Drive, Master System, Game Gear, Mega-CD, 32X i Saturna, którego członkowie mogli kupować gry wraz z 20% zniżką oraz wymieniać się pocztowo tytułami[27][28].

Sega Channel

edytuj

W 1994 roku uruchomiono usługę Sega Channel. Po uiszczeniu opłaty, właściciele konsoli Mega Drive dostawali specjalny adapter, pozwalający na podłączenie konsoli do sieci, z której można było ściągać gry. Największą popularnością usługa cieszyła się w Stanach Zjednoczonych, gdzie została uruchomiona w grudniu 1994 roku[29][30]. Sega wraz ze współpracującymi przedsiębiorstwami próbowała wprowadzać tę usługę w różnych częściach Azji, Ameryki, Europy i Australii[31][32].

Gry

edytuj
Z tym tematem związana jest kategoria: Gry na platformę Sega Mega Drive/Sega Genesis.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d e f g h Łukasz Kujawa. 16-bitowy władca Europy i... Polski. „PSX Extreme”. 323, s. 30-35, sierpień 2024. Perez. 
  2. ↑ a b c Sega już w Polsce. „Video Club”. 20, s. 22-23. Hit Press. 
  3. ↑ Platform Totals. VGChartz. [dostęp 2014-05-22].
  4. ↑ Daniel Boutros: A Detailed Cross-Examination of Yesterday and Today’s Best-Selling Platform Games. Gamasutra, 2006-08-04. [dostęp 2017-11-29]. (ang.).
  5. ↑ Cenega.pl [online], cenega.pl [dostęp 2024-04-25] (pol.).
  6. ↑ SEGA Mega Drive Mini 2 - Kolekcjonerki [online], kolekcjonerki.com [dostęp 2024-04-25] (pol.).
  7. ↑ Dave Beuscher, Sega Genesis – Overview [online], Allgame [dostęp 2022-11-09] [zarchiwizowane z adresu 2010-01-02] (ang.).
  8. ↑ Mega Drive Mini is getting a Master System adapter in Japan, but it doesn’t play games [online], 2 października 2021.
  9. ↑ a b Witamy Segę !. „Videoman”. 43, s. 30. Roko. 
  10. ↑ Boomerang. „Top Secret”, s. 39, grudzień 1995. Bajtek. 
  11. ↑ Joysticki MATT — produkt z tradycją [online], 26 lipca 2020.
  12. ↑ a b c d The Eastern Front. „Computer Trade Weekly Europe”. 53, s. 4, Maj 1996. Opportunity Publishing. 
  13. ↑ Łukasz Kujawa. Od CD32 do PlayStation. Jak w Polsce rodziły się konsole. „PSX Extreme”. 247, s. 80–83, marzec 2018. Advertigo S.A.. 
  14. ↑ Komputery kontra konsole. „Gry Komputerowe”. 04/1994, s. 12–14. CGS Computer Studio. 
  15. ↑ Nowa Elektroniczna Rewolucja. „Gambler”. 12/94, s. 52-58, Grudzień 1994. Lupus. 
  16. ↑ dżujo. Pierwsza prawdziwa wojna konsol – Sega Mega Drive kontra Super Nintendo. „PSX Extreme”. 106, s. 72, czerwiec 2006. Grupa 69. 
  17. ↑ Maciej Pietraś. Targi Play-Box ’95. „Top Secret”. 38, s. 58, maj 1995. Wydawnictwo Bajtek. 
  18. ↑ Polski biały kruk – niepublikowane wcześniej zdjęcia 16-bitowego Pegasusa! – Aktualności – PPE.pl [online], www.ppe.pl [dostęp 2017-02-11] (pol.).
  19. ↑ Odpowiedź - Pegasus!. „Videoman”. 42, s. 29. Roko. 
  20. ↑ DESPITE RUNAWAY SUCCESS OF SONY PLAYSTATION, SEGA STILL SEES MILEAGE IN THE 16BIT GAMES MACHINE - Tech Monitor [online], techmonitor.ai [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  21. ↑ Witamy Segę. „Videoman”. 4/96, s. 32. Roko. 
  22. ↑ Super Nintendo. „Gambler”, s. 32-34. Lupus. 
  23. ↑ Witamy Segę. „Videoman”. 5/96, s. 25. Roko. 
  24. ↑ Sega preps for major overseas expansion. (Sega Channel), „Multichannel News”, 29 stycznia 1996 (ang.).
  25. ↑ Gambleriada Jesień '96 (cz.2). „Świat Gier Komputerowych”. 49, s. 56-57, Styczeń 1997. Imago. 
  26. ↑ Bezkarność Gwarantowana 5. Wyniki ankiety. „Secret Service”. 56, s. 97, Kwiecień 1998. ProScript Sp.z.o.o. 
  27. ↑ Klub Sega. „Secret Service”. 43, s. 89. ProScript Sp.z.o.o. 
  28. ↑ Klub Sega. „Gry Komputerowe”. 05/98, s. 19. CGS Computer Studip. 
  29. ↑ Nicholas Scibetta, The Sad Death of Sega Channel [online], GameCrate, 18 lutego 2015 [dostęp 2020-07-11] (ang.).
  30. ↑ Ernie Smith, Sega Channel History: Before There Were Cable Modems... [online], Tedium, 19 lipca 2017 [dostęp 2020-07-11] (ang.).
  31. ↑ Tele Communications International Inc 1996 10-K405 Annual report [online], United States Securities and Exchange Commission, 19 marca 1997 [dostęp 2020-07-12] (ang.).
  32. ↑ Dean Amond, Looking Back on Sega Channel [online], Find Your Inner Geek, 20 maja 2017 [dostęp 2020-07-11] (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Sega_Mega_Drive&oldid=74667075#Power_Pegasus”