Porządek toskański

Ten artykuł od 2012-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Porządek toskański – jeden z klasycznych porządków w architekturze. Wykształcił się na terenie Italii z porządku doryckiego. Podstawowe różnice to:

kolumny miały gładkie trzony (w porządku doryckim pokryte były żłobieniami)
pod kolumnami wprowadzono bazy (w porządku doryckim kolumny stały bezpośrednio na stylobacie)^[1].

Porządek toskański w dziele Andrea Palladia, *Quattro Libri di Architettura,* 1570

Budowle wzniesione w stylu toskańskim sprawiały wrażenie bardziej przysadzistych niż budowle greckie. Wynikało to przede wszystkim z jakości (cech wytrzymałościowych) dostępnych materiałów. Budowle (przede wszystkim świątynie etruskie) wznoszone były na planie prostokąta, na podwyższeniu, na które prowadziły schody usytuowane przy krótszym boku. Budynek był otoczony kolumnadą z trzech stron. Dach dwuspadowy z okapem tworzył portyk z trzech stron budynku. Kolumny zakończone były głowicami złożonymi z echinusa i abakusa.

Zobacz też

Przypisy

↑ WaldemarW. Baraniwski WaldemarW., Style w architekturze: arcydzieła budownictwa europejskiego od antyku po czasy współczesne, Warszawa: Bertelsmann Pub, 1996, s. 32, ISBN 83-7129-288-0 .

[1] WaldemarW. Baraniwski WaldemarW., Style w architekturze: arcydzieła budownictwa europejskiego od antyku po czasy współczesne, Warszawa: Bertelsmann Pub, 1996, s. 32, ISBN 83-7129-288-0 .

[1]