Popiół

Popiół – stała pozostałość po spaleniu substancji organicznej, np. paliw stałych lub ciekłych, czy masy organizmów żywych. Popiół jest produktem wtórnym, otrzymywanym przez działanie wysokiej temperatury na substancje mineralne zawarte w materiale. Zawiera większość pierwiastków, które się w nim znajdowały, choć wchodzą one po spopieleniu w skład innych związków chemicznych. Część reakcji zachodzących podczas spalania może prowadzić do powstania substancji lotnych, te nie wchodzą więc w skład popiołu.

Radioaktywność popiołu (np. pochodzącego ze spalenia węgla kamiennego) jest większa od średniej radioaktywności naturalnej, ze względu na to, że związki ciężkich izotopów promieniotwórczych, występujących w przyrodzie w rozproszeniu, nie są lotne. Fakt ten stanowi pewne ograniczenie dla zastosowanie popiołu w produkcji materiałów budowlanych.

Jeśli substancja topi się podczas spalania, powstałe wówczas pozostałości nazywane są żużlem.

Popiół roślinny

Popiół powstały ze spalenia roślin stanowi nawóz mineralny i bywa stosowany w rolnictwie. Ze względu na zasadowy odczyn, stosowany jest nie tylko jako źródło składników mineralnych, lecz również służy do regulowania kwasowości gleby. Popiół powstały z ich spalenia składa się z tlenków, siarczków, czy fosforanów różnych metali, np. żelaza, magnezu, czy wapnia.

Asceta indyjski (sadhu), który pokrył skórę popiołem

Znaczenie w hinduizmie

Popiół jest szeroko stosowany w kulcie hinduistycznym.

Przykłady użycia zewnętrznego:

sporządzanie na czole ucznia kropki (bindu) przez guru, w domniemanym miejscu lokalizacji ćakry adźńa
sporządzanie znaków typu tilaka lub tripundra - świadczących o przynależności do określonej tradycji hinduistycznej (sampradaja) na czole, ramionach lub torsie^[1]
pokrywanie całej powierzchni ciała popiołem^[2].

Popiół w hinduizmie stosowany jest również doustnie. Zachodzi to wtedy, gdy przedmioty spalone (np. to co było uprzednio pobłogosławione przez świętego), miejsce dokonania spalenia (np. utrzymywany wiele lat płonący ogień) lub produkt spalania (np. powstał na skutek ceremonii religijnej jadźńa) noszą znamiona sacrum lub oczekuje się, że zawierają boską moc (śakti).

Przykłady użycia wewnętrznego:

przyjmowanie doustne popiołu zmieszanego z płynem (woda, mleko) (tzw. "Śiwa food")
przyjmowanie doustne niewielkich ilości w postaci suchej^[3].

Znaczenie w chrześcijaństwie

W kulturze zachodniej popiół jest symbolem przemijania, nietrwałości i żałoby.

Katolicy rozpoczynają wielki post od Środy Popielcowej, podczas której księża posypują głowy wiernych popiołem, co ma im przypomnieć o kruchości życia.
Popioły powstałe podczas kremacji zmarłych przechowywane są w urnach.

Przypisy

↑ Małgorzata Sacha-Piekło. Uchylanie zasłony iluzji. Rzecz o Siwie, kosmicznej magii i magicznym mieście Kasi. „Studia Religiologica”. Kraków. z.33, s. 86, 2000.
↑ Śirdi Sai Baba. W: Richard Waterstone: Indie. Roman Gołędowski (tł.). Wyd. 1. Warszawa: Świat Książki, 1996, s. 155, seria: Magia. Tradycja. Rzeczywistość. ISBN 83-7129-967-2.
↑ Małgorzata Sacha-Piekło. Uchylanie zasłony iluzji. Rzecz o Siwie, kosmicznej magii i magicznym mieście Kasi / Kasi jako miejsce alchemicznej przemiany. „Studia Religiologica”. Kraków. z.33, s. 86, 2000.

Zobacz też

[1] Małgorzata Sacha-Piekło. Uchylanie zasłony iluzji. Rzecz o Siwie, kosmicznej magii i magicznym mieście Kasi. „Studia Religiologica”. Kraków. z.33, s. 86, 2000.

[2] Śirdi Sai Baba. W: Richard Waterstone: Indie. Roman Gołędowski (tł.). Wyd. 1. Warszawa: Świat Książki, 1996, s. 155, seria: Magia. Tradycja. Rzeczywistość. ISBN 83-7129-967-2.

[3] Małgorzata Sacha-Piekło. Uchylanie zasłony iluzji. Rzecz o Siwie, kosmicznej magii i magicznym mieście Kasi / Kasi jako miejsce alchemicznej przemiany. „Studia Religiologica”. Kraków. z.33, s. 86, 2000.

[1]

[2]

[3]