Pośrednie Solisko
Pośrednie Solisko (słow. Prostredné Solisko, niem. Mittlerer Solisko, dawniej Annaspitze, węg. Közepső-Szoliskó, dawniej Anna-csúcs[1]) – szczyt o wysokości 2401 m n.p.m.[2] (według wcześniejszych pomiarów około 2400 m[3]) w Grani Soliska, w słowackich Tatrach Wysokich. Jest drugim co do wysokości szczytem w tej grani. Od Wielkiego Soliska oddziela go Wyżnia Soliskowa Ławka, natomiast od Soliskowych Czub i Soliskowych Turni – Leskowska Przełączka[4].
 Pośrednie Solisko (wśród podpisanych obiektów) – widok od strony wschodniej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
2401 m n.p.m. |
| Wybitność |
14 m |
| Pierwsze wejście |
19 lipca 1903 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°09′42,5″N 20°01′57,0″E/49,161806 20,032500
| |
Dawniej Pośrednie Solisko było uważane za południowy wierzchołek Wielkiego Soliska (južný vrchol Veľkého Soliska)[3], obecnie uznaje się je za samodzielny szczyt. Zachodnia ściana Pośredniego Soliska ma wysokość około 200 metrów, podobnie jak ściana sąsiedniego Wielkiego Soliska. Składa się z dwóch czarnych żeber, opadających na piarżyska Doliny Furkotnej spod szczytowej ścianki[3]. Ściana wschodnia, opadająca do Doliny Młynickiej mierzy około 300 m wysokości i tworzy ją jednolity skalny wał. Jest dość mocno zatrawiona, a w zimie zaśnieżona i lawiniasta[3].
Na Pośrednie Solisko nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne[5]. Przez taterników odwiedzane jest najczęściej przy przejściu grani lub przy okazji wejścia na Wielkie Solisko. Zdobycie wierzchołka Pośredniego Soliska jest łatwiejsze od strony Doliny Furkotnej niż od Doliny Młynickiej[4].
Historia
edytujPierwsze wejścia turystyczne:
- Karol Englisch i Paul Spitzkopf senior, 19 lipca 1903 r. – letnie,
- Adam Karpiński i Stefan Osiecki, 12 kwietnia 1925 r. – zimowe[4].
Przypisy
edytuj- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online].
- ↑ a b c d Arno Puškáš: Vysoké Tatry, horolezecký sprievodca monografia, diel IX. Bratislava: Šport, slovenské telovýchovné vydavateľstvo, 1988, s. 112–114.
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VIII. Młynicka Przełęcz – Krywań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1956, s. 95–96.
- ↑ Tatry Wysokie i Tatry Bielskie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000, Warszawa: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2006, ISBN 83-87873-26-8.