Pistolet Walther PP
Walther PP – niemiecki pistolet kal. 7,65 mm skonstruowany przed II wojną światową i produkowany do chwili obecnej.
.jpg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Produkcja |
1929 – do chwili obecnej |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
7,65 mm |
| Nabój | |
| Magazynek |
pudełkowy, 8 nab[1] |
| Wymiary | |
| Długość |
173 mm[1] |
| Wysokość |
109 mm |
| Długość lufy |
99 mm[1] |
| Długość linii celowniczej |
125 mm |
| Masa | |
| broni |
682 g[1] |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
290 m/s[1] |
| Energia pocz. pocisku |
196 J[1] |
| Szybkostrzelność praktyczna |
30 strz./min[1] |
Historia
edytujW 1929 roku firma Walther wypuściła na rynek pistolet, który jako pierwszy łączył w sobie zalety pistoletu samopowtarzalnego z bezpieczeństwem i ciągłą gotowością do strzału rewolweru. Osiągnięto to dzięki wprowadzeniu mechanizmu samonapinania kurka w czasie ściągania spustu. Nowy pistolet otrzymał oznaczenie Walther PP (skrót od Polizeipistole)[1] i jak wskazuje nazwa, był pomyślany przede wszystkim jako uzbrojenie policji i innych służb bezpieczeństwa. Po przegranej przez Niemcy wojnie fabryka Walther przerwała produkcję do roku 1952, kiedy weszła w skład koncernu Manurhin. Do roku 1982 nowo wyprodukowane pistolety nosiły oznaczenie Manurhin PPK. Jednak pistolety przedwojenne, które były w tym okresie poddawane remontom w fabryce Walthera, noszą oznaczenia Walther Waffenfabrik Ulm/Do, w przeciwieństwie do oryginalnych oznaczeń Waffenfabrik Walther Zella Mehlis (Thür). Broń zdobyła popularność do tego stopnia, że zagroziła ona istnieniu wielu firm konkurencyjnych.
Służba
edytujW 1935 roku pistoletami zainteresowały się niemieckie siły zbrojne i do końca II wojny światowej zakupiły one 200 000 sztuk pistoletów PP. Broń była używana głównie przez pilotów i żołnierzy Luftwaffe, a także SS[2]. Pistolety te były używane również przez oficerów NKWD podczas zbrodni katyńskiej.
Konstrukcja
edytujPistolet Walther PP działał na zasadzie odrzutu zamka swobodnego[1]. Miał nieruchomą lufę i zewnętrzny kurek. Lufa gwintowana o gwincie 6-bruzdowym prawoskrętnym o skoku 240 mm. Bezpiecznik dźwigniowy, umieszczony z lewej strony zamka, działał bezpośrednio na iglicę. Było to bardzo dobre zabezpieczenie. Dzięki niemu można było nosić pistolet z nabojem w komorze nabojowej.
Pistolet Walther PP był produkowany głównie w kalibrze 7,65 mm Browning. Niewielkie ilości wykonano w kalibrach 6,35 mm Browning i 9 mm Short[1]. Na małą skalę produkowano też pistolety kalibru .22 LR. Niektóre Walthery PP były wyposażone w tłumiki dźwięku.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytujBibliografia
edytuj- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7.