Piotr Stopyra
Piotr Stopyra, ps. „Lech” (ur. 24 czerwca 1894 w Grodzisku, zm. 10 kwietnia 1929 tamże) – podporucznik Legionów Polskich, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 podporucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
24 czerwca 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 kwietnia 1929 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1918 |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
właściciel hurtowni tytoniu |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujUrodził się 24 czerwca 1894 w miasteczku Grodzisko, w ówczesnym powiecie łańcuckim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jana i Elżbiety z domu Szklana[1][2]. W Rzeszowie ukończył gimnazjum. W 1912 wstąpił do Związku Strzeleckiego okręgu rzeszowskiego[3]. Od 1913 na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie był studentem na wydziale prawa. W tym samym roku ukończył Szkołę Podoficerską, a od października członek lwowskiego oddziału Związku Strzeleckiego. Równocześnie ze wstąpieniem do Związku Strzeleckiego rozpoczął kurs w szkole oficerskiej[3].
6 sierpnia 1914 wstąpił w szeregi Legionów Polskich i został przydzielony w 1 Kompanii Kadrowej do 1 pułku piechoty Legionów Polskich[3]. Uczestniczył w wyprawie na Kielce. 24 grudnia 1914 biorąc udział w bitwie pod Łowczówkiem podczas której dowodził plutonem, dał przykład ogromnej odwagi swoim podwładnym powstrzymując kilkakrotne ataki żołnierzy wroga, które były skierowane na pozycje legionowe[3]. Podczas dalszych walk pułku, oddział którym dowodził zawsze wzorowo prowadził do ataku, aż do momentu otrzymania ciężkiej rany w której stracił lewą rękę. Za waleczność i poświęcenie okazane podczas walk z wrogiem wyróżniony został nadaniem Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari[4][3].
Będąc inwalidą wojskowym w sierpniu 1918 otrzymał zwolnienie z wojska. Powrócił do rodzinnego miasta, gdzie od 1921 prowadził hurtownię tytoniu. Zmarł w Grodzisku i spoczął na miejscowym cmentarzu[3].
Był żonaty z Anną z Jarischów (1895–1966), z którą miał trzech synów: Jana (1920–1985), Bronisława (1922–2011) i Adolfa (1924–1935)[3][5].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 7197[3]
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 25 lipca 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[6][3]
Przypisy
edytuj- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Żołnierze Niepodległości : Stopyra Piotr, ps. „Lech”. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2023-07-16].
- ↑ a b c d e f g h i Polak (red.) 1993 ↓, s. 202.
- ↑ Pomarański 1931 ↓, s. 106.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 171, poz. 208.
Bibliografia
edytuj- Stopyra Piotr (Lech). [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.72-6671 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-07-16].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Stefan Pomarański: Zarys historji wojennej 1-go pułku piechoty legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1931, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.