Piotr I z Opola
Piotr I z Opola (zm. po 2 kwietnia 1375) – polski duchowny katolicki, biskup lubuski. Pochodził z wrocławskiej rodziny patrycjuszowskiej. Zanim został biskupem lubuskim był oficjałem wrocławskim i kanonikiem lubuskim (1356) oraz dziekanem kolegiaty głogowskiej (1357). W 1358 został prepozytem kolegiaty opolskiej, a cztery lata później archidiakonem opolskim oraz kanonikiem wrocławskim.
 Pieczęć biskupa Piotra na dokumencie z 20 września 1370 roku. Napis: S. PETRI DEI GRACIA EPISCOPI LUBUCENSIS (Pieczęć Piotra z łaski Bożej biskupa lubuskiego) | |
| Data śmierci |
po 2 kwietnia 1375 |
|---|---|
| Biskup lubuski | |
| Okres sprawowania |
1366-1375 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Nominacja biskupia |
8 czerwca 1366 |
Prekonizowany biskupem lubuskim 8 czerwca 1366 na mocy rezerwacji papieskiej, po unieważnieniu wyboru dokonanego przez kapitułę. Zawarł porozumienie z Kazimierzem III Wielkim w sprawie uposażenia biskupstwa. Po zniszczeniu Lubusza przez wojska cesarza Karola IV Luksemburskiego przeniósł stolicę diecezji do Fürstenwalde/Spree w 1373. W 1374 r. został kanclerzem Marchii Brandenburskiej i wychowawca synów cesarskich. Zrezygnował z praw do jurysdykcji biskupów lubuskich na Rusi. Po raz ostatni notowany w źródłach 2 kwietnia 1375 zmarł zapewne w tym samym roku.
Bibliografia
edytuj- Krzysztof Ożóg Piotr I z Opola [w:] Polski Słownik Biograficzny tom XXVI wyd. 1981
- Ks. Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła katolickiego w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, Instytut Wydawniczy "Pax", wyd. 2, Warszawa 2000.