Piotr Dunin Borkowski (1898–1940)
Piotr Dunin Borkowski h. Łabędź (ur. 5 maja?/17 maja 1898 w Klimaszówce, zm. 4–7 kwietnia 1940 w Katyniu) – kapitan dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
.jpg)
| |
 kapitan dyplomowany artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
17 maja 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1932, 1939–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
oficer sztabu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
.jpg){kind=small}
| |
| Odznaczenia | |
       
| |
Życiorys
edytujUrodził się 17 maja 1898 w Klimaszówce, w ówczesnym powiecie płoskirowskim guberni podolskiej, w rodzinie Kaliksta i Marii z Wołowskich[1][2]. W 1917 ukończył szkołę realną w Płoskirowie[3]. W czerwcu tego roku jako junkier rozpoczął naukę w szkole artylerii w Kijowie[4].
Od października 1917 do czerwca 1918 służył w I Korpusie Polskim w Rosji, początkowo w Legii Podchorążych, a od 12 stycznia 1918 w załodze improwizowanego pociągu pancernego „Związek Broni”[5]. Równocześnie (do grudnia 1918) działał w Polskiej Organizacji Wojskowej[4].
W trakcie wojny polsko-ukraińskiej (1918–1919) służył w załodze pociągu pancernego „Śmiały”. Podczas wojny polsko-bolszewickej brał udział w walkach w okolicach Grodna, Lwowa i Warszawy.
Po zakończeniu wojny służył w 14 pułku artylerii polowej w Poznaniu[6][7]. Był autorem projektu odznaki pamiątkowej pułku. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 522. lokatą w korpusie oficerów artylerii[8]. Z dniem 1 listopada 1924 został przydzielony z macierzystego pułku do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza kursu normalnego 1924/26[9][10]. Z dniem 11 października 1926, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie[11]. 12 kwietnia 1927 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem 1 stycznia 1927 i 41. lokatą w korpusie oficerów artylerii[12]. W listopadzie 1927 został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie na stanowisko referenta[13][14], a następnie w Oddziale I Sztabu Generalnego. Z dniem 31 marca 1931 został przeniesiony w stan nieczynny[15][16] (jednocześnie unieważniono jego przeniesienie do Oddziału II SG)[17][18]. Z dniem 31 marca 1932 został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem w rezerwie do 19 pułku artylerii lekkiej[19][20].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 służył w Sztabie Frontu Północnego na stanowisku oficera Oddziału IV[21].
Został aresztowany przez sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku. Między 3 a 5 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego[22]. Między 4 a 7 kwietnia 1940 zamordowany w Katyniu i tam pogrzebany[22].
Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 2283[23]. Przy zwłokach Piotra Dunin-Borkowskiego zostały odnalezione: list, karta szczepień, kwit depozytowy, orzełek od munduru[24].
Jego żoną była Helena z Niezabytowskich, z którą miał synów Michała (ur. 15 stycznia 1931) i Stanisława (ur. 9 kwietnia 1932)[3][2]. Zamieszkiwali w majątku Bartasze, w powiecie szczuczyńskim[2].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6843[1]
- Krzyż Niepodległości (16 marca 1937)[25]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)[26]
- Amarantowa wstążka[27]
- Srebrny Krzyż Zasługi (15 grudnia 1925)[28][26][29]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[26]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[26]
- Medal Zwycięstwa[26][29]
- Medal Pamiątkowy 1918–1928 (Łotwa)[26]
Upamiętnienie
edytuj5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie do stopnia majora[30]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[31].
W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” został zasadzony Dąb Pamięci, honorujący Piotra Dunin-Borkowskiego w Płocku.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b c Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 47.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 4, 6.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 298, 564.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 741, 826.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 210.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 112 z 23 października 1924, s. 626.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 662, 749, 1365.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 11 października 1926, s. 342.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927, s. 123.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 314.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 437, 470, 1104.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931, s. 32.
- ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 26.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931, s. 47.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930, s. 299.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 16 sierpnia 1932, s. 360.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 135, 631.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 337.
- ↑ a b Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 318.
- ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2015-03-03].
- ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 30. ISBN 83-7001-294-9.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ a b c d e f Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 6.
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 296, poz. 1253 „za zasługi, położone na polu organizacji armji”.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 437.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].
Bibliografia
edytuj- Dunin-Borkowski Piotr. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.41-3180 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-25].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Убиты в Катыни. Книга Памяти польских военнопленных - узников Козельского лагеря НКВД, расстрелянных по решению политбюро ЦК ВКП(б) от 5 марта 1940 года. Лариса Еремина (red.). Москва: Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья», 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.