Pimen (Piegow)

Pimen, imię świeckie Pawieł Grigorjewicz Piegow (ur. 14 października^?/26 października 1875 w guberni ufimskiej, zm. 1942 w Kupiańsku) – rosyjski biskup prawosławny.

Pimen

Pawieł Piegow
Arcybiskup podolski i bracławski
Kraj działania	ZSRR
Data i miejsce urodzenia	26 października 1875 gubernia ufijska
Data i miejsce śmierci	1942 Kupiańsk
Arcybiskup podolski i bracławski
Okres sprawowania	1935
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	1898
Diakonat	6 marca 1898
Prezbiterat	2 lutego 1900
Chirotonia biskupia	13 lutego 1911

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	13 lutego 1911
Konsekrator	Innocenty (Bielajew)
Współkonsekratorzy	Leonid (Okropiridze), Jerzy (Aładow), Dawid (Kaczachidze), Arseniusz (Smoleniec)
Konsekrowani biskupi Serafin (Lade) 1924

Życiorys

Ukończył seminarium duchowne w Ufie (1895), po czym przez dwa lata pracował w miejscowej niższej szkole duchownej. Następnie podjął wyższe studia w Kazańskiej Akademii Duchownej, które ukończył w 1901 z tytułem naukowym kandydata nauk teologicznych. W czasie studiów złożył wieczyste śluby mnisze przed rektorem Kazańskiej Akademii Duchownej, przyjmując imię Pimen. 6 marca 1898 został wyświęcony na hierodiakona, zaś 2 lutego 1900 – na hieromnicha. Po uzyskaniu końcowego dyplomu został nauczycielem języka rosyjskiego w starszych klasach seminarium oraz historii biblijnej w klasach młodszych. Od 1903 był asystentem nadzorcy szkoły. Od 1904 do 1906 był nadzorcą szkoły duchownej w Solikamsku, zaś od 1906 do 1907 – w Bugurusłanie. W 1907 otrzymał godność archimandryty. W tym samym roku objął obowiązki rektora seminarium duchownego w Tyflisie, które pełnił przez cztery lata.

13 lutego 1911 przyjął chirotonię biskupią i został biskupem bakijskim, wikariuszem egzarchy Gruzji. W obrzędzie w charakterze konsekratorów wzięli udział egzarcha Gruzji, arcybiskup kartliński i kachetyński Innocentym, biskupi gorijski i megrelski Leonid, imeretyński Jerzy, alawerdzki Dawid i piatigorski Arseniusz. Już w 1912 jego tytuł uległ zmianie na biskup erywański. W 1914 był locum tenens całego Egzarchatu Gruzińskiego. W 1915 został przeniesiony do eparchii podolskiej w charakterze jej wikariusza z tytułem biskupa bałckiego. W 1918 został ordynariuszem eparchii podolskiej, zaś w 1921 otrzymał godność arcybiskupią.

W 1923 przeszedł do Żywej Cerkwi i w jej ramach przyjął tytuł metropolity. Od 1923 do 1935 był metropolitą charkowskim w tejże jurysdykcji, następnie w 1935 objął katedrę kijowską. Od 1927 był przewodniczącym Synodu Żywej Cerkwi na Ukrainie. W ukraińskich strukturach Żywej Cerkwi wprowadził zakaz powtórnych małżeństw duchownych (funkcjonujący w kanonicznych Kościołach prawosławnych) i zabronił białym duchownym obejmowania urzędów biskupich. Z tego powodu w 1935 został usunięty z Synodu. Wrócił wówczas do kanonicznego Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego i w 1935 został ponownie arcybiskupem podolskim i bracławskim. Porzucenie Żywej Cerkwi stało się przyczyną jego aresztowania. Jeszcze w tym samym roku został uwięziony pod pretekstem utrzymywania nielegalnych kontaktów z zagranicą. Zmarł w więzieniu w 1942.