Wikipedia

Piercing intymny

Piercing intymny[1] – forma piercingu polegająca na przekłuciu narządów płciowych, co tworzy miejsce do noszenia różnego rodzaju biżuterii. Można również stosować ten termin pars pro toto w odniesieniu do wszystkich piercingów ciała w okolicy odbytu, krocza, penisa, moszny i sromu, w tym piercingu guiche, który nie wiąże się bezpośrednio z perforacją narządów płciowych. Niekiedy używa się tego terminu w kontekście piercingu sutków[1].

Przekłucia intymne można wykonywać niezależnie od płci, dostępne są różne ich rodzaje. Głównym motywem jest estetyka i indywidualizacja; ponadto niektóre piercingi zwiększają przyjemność seksualną poprzez zwiększenie stymulacji[2][3][4]. W okresie przednowoczesnym piercing intymny był najbardziej rozpowszechniony kulturowo w Azji Południowo-Wschodniej, gdzie od czasów starożytnych stanowił część tradycyjnej praktyki. Zapisy o przekłuwaniu narządów płciowych można znaleźć w Kamasutrze[5].

Historia

edytuj
 
Złocone marginalia Códice Boxer z jedynym znanym opisem piercingu przedkolonialnego Wisajów o nazwie tugbuk i piercingu intymnego typu sakra z Filipin

Tradycyjny, historyczny zwyczaj przekłuwania narządów płciowych jest najbardziej rozpowszechniony kulturowo w Azji Południowo-Wschodniej (szczególnie w Indonezji, na Filipinach, w Tajlandii, Malezji i Mjanmie), gdzie wszczepianie różnego rodzaju implantów w penisa było powszechne aż do czasów współczesnych (obok innych starożytnych modyfikacji ciała, takich jak tatuaże, grzbietowe nacięcie napletka lub obrzezanie, fang muk, przekłuwanie uszu i umieszczanie w nich tuneli, wypełnianie zębów złotem, piłowanie zębów, czernienie zębów i deformacja czaszki. Podstawowym celem takich zabiegów było zwiększenie przyjemności seksualnej[5][6][7]. Praktyka ta rozprzestrzeniła się także na sąsiednie regiony, gdzie zachowały się rozproszone wzmianki o piercingu narządów płciowych, jak np. o południowoazjatyckim apadravya, czyli piercingu męskich narządów płciowych przechodzącym pionowo przez żołądź (w przeciwieństwie do większości piercingów w Azji Południowo-Wschodniej, które są wbijane poziomo, np. ampallang) opisanym w Kamasutrze (II w. n.e.)[8]. Inne, mniejsze tradycje przekłuwania narządów płciowych również pojawiły się niezależnie w innych kulturach (np. w Ameryce Środkowej )[5].

Na Filipinach przekłucia prącia były szeroko udokumentowane przez europejskich odkrywców wśród ludu Wisajów[9]. Wśród nich przekłucie prącia składało się z pręta lub sztabki (zwykle wykonanej ze złota, mosiądzu, cyny lub kości słoniowej; często zdobionej) zwanej tugbuk lub tudruk, która jest wsuwana poziomo przez żołądź prącia. Jego końce są przymocowane do sakra (nazywanego również sacra lub sagra), koła lub półpierścienia (wykonanego z tego samego materiału co tugbuk), który oplata żołędzia penisa, podobnie jak pierścień na penisa. Sakra występuje w wielu wariantach, lecz zazwyczaj zdobiona jest tępymi guzkami na obwodzie. Końce tugbuka są następnie mocowane do sakry za pomocą zatyczek (często również zdobionych). Włoski odkrywca Antonio Pigafetta, który towarzyszył Ferdynandowi Magellanowi w pierwszej wyprawie dookoła globu, opisuje tę praktykę w następujący sposób[9][10][11]:

Mężczyźni, zarówno duzi, jak i mali, mają żołądź swojego członka przebitą z jednej strony na drugą szpilką ze złota lub cyny, grubości gęsiego pióra, a na każdym końcu tej szpilki niektórzy mają ozdobę w kształcie gwiazdy jak guzik, inni zaś w kształcie główki gwoździa do wozów... W środku tej szpilki lub rurki znajduje się otwór, przez który oddają mocz, a szpilka i gwiazdy pozostają na stałe, utrzymując członka w sztywnej pozycji.

Antonio Pigafetta, Relazione del primo viaggio intorno al mondo (1550-1559)

Anonimowo napisany Códice Boxer z lat dziewięćdziesiątych szesnastego wieku również zawiera podobny opis[11]:

Dwa otwory są wykonane w okrągłej części obręczy lub pierścienia, jeden na górze, a drugi na dole, przez które wprowadza się małą śrubkę lub szpilkę wykonaną z tego samego metalu co pierścień, a następnie przekłada przez członek mężczyzny u podstawy napletka. W ten sposób obręcz lub pierścień (sakra) jest noszony na genitaliach w taki sam sposób, jak pierścień noszony na palcu.

autor nieznany, Códice Boxer


Tego typu piercing wykonywano chłopcom już w młodym wieku. Miały one na celu zwiększenie doznań i przyjemności podczas stosunku płciowego zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet. Warto zaznaczyć, że Pigafetta opisuje, iż to kobiety decydowały o tym, w jaki sposób należy włożyć penisa z sakrą . Donoszono, że mężczyźni bez piercingu w penisie byli wyśmiewani przez kobiety, nazywającymi ich asog („impotentnymi” lub „zniewieściałymi”). Praktyka ta była mocno tłumiona przez hiszpański kler i ostatecznie zanikła w okresie kolonialnym Filipin, ponieważ uważano ją za „grzech ciała”[9][10][11][12][13].

Ampallang, podobny piercing (również przechodzący poziomo przez żołądź, ale różniący się tym, że nie jest przymocowany do kolczyka), występuje u różnych plemion w Sarawaku i Sabah na wyspie Borneo. Piercing narządów płciowych po raz pierwszy pojawił się w krajach zachodnich dzięki raportom etnograficznym sporządzonym przez odkrywców, np. w XIX wieku. Holenderski odkrywca Anton Willem Nieuwenhuis w swoim zapisie etnograficznym In Centraal Borneo opisał: reis van Pontianak naar Samarinda – dokumentujący swoją podróż przez Borneo w 1897 r. – zabieg przekłucia ampallangu[14]:


Młodzi mężczyźni wykonują tatuaż, ale w znacznie mniejszym zakresie niż kobiety, więc cierpią mniej z tego powodu. Jednak muszą to zrobić, aby osiągnąć pełną męskość. Muszą poddać się jeszcze innemu testowi, aby uzyskać pełną męskość, a mianowicie przebiciu żołędzi penisa. Procedura wygląda następująco: najpierw żołądź zostaje znieczulona poprzez uciskanie jej między dwoma ramionami złożonego kawałka bambusa. Na każdym z tych ramion znajdują się otwory, przez które przeciśnięta żołądź staje się mniej wrażliwa na ostry, miedziany kolec; dawniej używano do tego celu zaostrzonych patyków bambusowych. Po zabiegu bambusowy klips jest usuwany, a przez otwór pozostaje przewleczona szpilka aż do momentu zagojenia się kanału. Później miedzianą szpilkę (utang) zastępuje się zwykle cynową, którą nosi się przez cały czas. Jedynie przy ciężkiej pracy lub wysiłkowych operacjach metalową szpilkę zastępuje się drewnianą. Szczególnie odważni mężczyźni cieszą się przywilejem wodza, nosząc na penisie pierścień wykonany z łusek pangolina i tępych zębów; czasami mogą również przekłuć żołądź drugim kanałem. Oprócz samych Kayanów, wielu Malajów z górnego Kapuas zajmuje się tą sztuką. Ból podczas zabiegu nie wydaje się być bardzo silny, a poważne konsekwencje są rzadkie, choć rekonwalescencja może trwać nawet miesiąc.

Anton Willem Nieuwenhuis, In Centraal Borneo, reis van Pontianak naar Samarinda (1897)
 
Indyjscy fakirzy, jeden z nich noszący duży element biżuterii w przekłuciu typu ampallang, 1870–1880.

Przekłuwanie narządów płciowych stało się krótkotrwałą modą pod koniec XIX wieku, zwłaszcza wśród wyższych klas społecznych: „Praktyka przekłuwania ciała odrodziła się w świecie zachodnim w epoce wiktoriańskiej. Wielu mężczyzn i kobiet z rodziny królewskiej epoki wiktoriańskiej decydowało się na przekłucie sutków i genitaliów″[15].

Później popularność tego zabiegu ponownie spadła, a piercing narządów płciowych stał się w krajach zachodnich rzadkością aż do drugiej połowy XX wieku. W latach 70. XX wieku wprowadzili je do rozwijającego się środowiska miłośników modyfikacji ciała pionierzy piercingu, tacy jak Jim Ward i Doug Malloy, z których wielu było związanych ze studiem piercingu The Gauntlet w Los Angeles. Wraz z pojawieniem się kwartalnika Piercing Fans International Quarterly w 1977 r. informacje na temat piercingu narządów płciowych stały się dostępne dla szerszej społeczności. Piercing narządów płciowych stał się popularny również w latach 80. XX wieku wśród przedstawicieli współczesnego ruchu prymitywnego w rejonie Zatoki San Francisco. Dopiero w XXI wieku piercing narządów płciowych ograniczał się do subkultury zajmującej się modyfikacjami ciała.

Podobnie jak piercing sutków[16], piercing narządów płciowych stał się bardziej popularny w drugiej dekadzie XXI wieku[17]. Wiele gwiazd, takich jak Christina Aguilera[18], Fantasia Barrino, Pete Doherty, Janet Jackson[19], Lenny Kravitz, Katarina Waters[20], czy Pete Wentz[21], oświadczyło, że miało lub planuje mieć piercing intymny. Obecnie piercing intymny cieszy się coraz większym popytem, zwłaszcza wśród młodych dorosłych w wieku studenckim[22][23].

W odniesieniu do kobiecych piercingów intymnych, Marilyn W. Edmunds, adiunkt kliniczny na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa, stwierdziła: „Kobiety z piercingiem narządów płciowych nie są już na marginesie społecznym ani częścią kultury „punkowej”, która eksperymentuje z zachowaniami, które są „społecznie prowokacyjne”. W ciągu ostatnich 30 lat piercing narządów płciowych stał się powszechny, a kobiety robią to z różnych powodów”[24].

Jednakże, według Chelsea Bunz, profesjonalnej piercerki z Wielkiej Brytanii, wyraźny wzrost popularności może być również efektem większej liczby osób otwarcie mówiących o swoich piercingach genitalnych: „Myślę, że piercing genitalny zawsze był popularny – po prostu ostatnio mówi się o nim bardziej otwarcie, co sprawia, że jest coraz bardziej akceptowalny dla ogółu społeczeństwa. Ludzie ze wszystkich klas i zawodów je noszą (...)”[25].

Motywy

edytuj

Podobnie jak piercing całego ciała, piercing intymny wykonuje się często ze względów estetycznych i jako formę wyrażenia osobistego stylu. Ponadto niektóre (ale nie wszystkie) rodzaje piercingu intymnych zwiększają wrażliwość i zapewniają dodatkową stymulację podczas stosunku płciowego lub stymulacji. Według raportu Association of Professional Piercers (APP) autorstwa Elayne Angel, pionierki piercingu, byłej członkini The Gauntlet i wynalazczyni kilku piercingów genitalnych, takich jak fourchette i lorum, indywidualne motywy i preferencje są dość zróżnicowane[26]:

Wielu dorosłych interesuje się piercingiem genitalnym, ale nie są pewni, który z wielu dostępnych rodzajów wybrać. Chcą wiedzieć, który jest „najlepszy”, jednak nie ma jednej uniwersalnej odpowiedzi. Zależy to od wielu czynników, w tym bardzo indywidualnych pragnień i preferencji (nie wspominając nawet o indywidualnej anatomii). Dla niektórych klientów najważniejsze jest, aby piercing zadowalał ich partnera. Inni priorytetowo traktują zwiększenie własnej stymulacji w określonym obszarze lub sposób. Niektórzy wybierają taki, który będzie najbardziej widoczny, inni szukają szybkiego gojenia, a jeszcze inni chcą takiego, który najmniej prawdopodobnie będzie krwawić! I tak dalej. Trzeba przeprowadzić wywiad z każdym klientem, aby ustalić jego motywacje i oczekiwania dotyczące piercingu genitalnego. Zapytać, który typ piercingu ich interesuje – i dlaczego? Czy głównym motywem jest stymulacja, czy estetyka? Czy stymulacja jest ważna bardziej dla osoby poddającej się piercingowi, czy też bardziej dla jej partnera? Następnie można przejść do głębszych szczegółów, takich jak pytanie, czy celem jest zwiększona stymulacja podczas penetracji, czy poprawa stymulacji łechtaczki.

Elayne Angel, raport Association of Professional Piercers (APP)

Powody estetyczne

edytuj

Motywację można ograniczyć wyłącznie do względów estetycznych. Podobnie jak wszystkie inne rodzaje piercingu, piercing intymny pełni funkcję dekoracyjną i jest atrakcyjny dla osób, które go noszą. Violet Fenn z Metro stwierdziła: „Dla mnie osobiście była to czysta estetyka – po prostu podoba mi się wygląd. Nawet gdybym była jedyną osobą, która widziałaby mój piercing, podobałoby mi się to tak samo, jak pomalowane paznokcie u stóp – coś ładnego, zrobionego dla własnej przyjemności.″[25].

Kultura i styl życia

edytuj

Kultury tradycyjne

edytuj

W wielu tradycyjnych kulturach przekłuwanie ciała stanowi rytuał przejścia w okresie dojrzewania i symbolicznie oraz dosłownie oznacza wejście do świata dorosłych, a także jest wyznacznikiem tożsamości kulturowej. Podobnie jak obrzezanie motywowane religijnie, można je uważać za „oczyszczenie ciała” i powszechny znak cielesny dla członków tej samej wiary. Te tradycyjne znaczenia modyfikacji ciała zostały przywrócone do życia we współczesnym społeczeństwie zachodnim przez współczesny ruch prymitywny. Zainspirowana etnograficznymi opisami praktyk plemiennych, subkultura ta przyjęła piercing narządów płciowych jako kwestię indywidualizacji i duchowości[27].

Współczesne społeczeństwo zachodnie

edytuj

U większości osób decydujących się obecnie na piercing narządów płciowych dominuje poczucie wyjątkowości i nonkonformizmu[28]. Badanie z 2015 r., w którym oceniono jakościowy zbiór danych obejmujący 484 samooceny i cechy mężczyzn i kobiet z piercingiem narządów płciowych, wykazało, że[29]:

Chociaż same w sobie żadne z tych odkryć nie wskazują koniecznie, że piercingi genitalne wzmacniają i potwierdzają tradycyjne normy płciowe i seksualne, to jednak nasza interpretacja tych wyników zbiorczo wydaje się skłaniać w tym kierunku i przynajmniej dostarcza niewiele powodów, by sądzić, że piercingi genitalne stanowią jakąkolwiek formę oporu wobec tych norm. Tak więc, choć nie odrzucamy automatycznie wyników i argumentów wcześniejszych badań, spekulujemy, że być może społeczne i kulturowe znaczenie piercingów genitalnych uległo zmianie, tak że, o ile wcześniej osoby z piercingami genitalnymi mogły postrzegać je jako oznaki oporu, indywidualności lub przynależności do subkultury, dzisiaj piercingi genitalne są w dużej mierze kolejnym, raczej konwencjonalnym typem dekoracji i ozdoby ciała. [...] Nasze badania wydają się zgodne z możliwością, że piercingi genitalne są na dobrej drodze do uzyskania zarówno powszechnej, jak i modowej akceptacji.

Jeremy N. Thomas, profesor socjologii, Gender Differences among Self-Reported Genital Piercing Stories


Zwiększona przyjemność i doznania

edytuj

Ponadto piercing narządów płciowych może zwiększyć przyjemność seksualną podczas masturbacji, gry wstępnej i stosunku seksualnego. Podczas gdy piercing żeńskich narządów płciowych wywołuje stymulację tylko u kobiet, które go noszą, piercing męskich narządów płciowych może zwiększyć stymulację zarówno u osoby noszącej biżuterię, jak i u jej partnera seksualnego, stymulując zarówno żołądź osoby noszącej biżuterię, jak i ścianę pochwy lub odbyt penetrowanego partnera. Ze względu na fizjologię narządów płciowych kobiety czerpią większą przyjemność seksualną z przekłucia swoich narządów płciowych, jak i przekłucia narządów płciowych partnera.

 
Piercing Prince Albert jest powszechnie stosowany w celu zwiększenia przyjemności seksualnej obu partnerów, a także ze względów estetycznych[30].

Dla partnera seksualnego

edytuj

Efekt ten jest szczególnie widoczny w przypadku piercingu przechodzącego przez żołądź prącia: piercingu ampallang i apadravya. Kobiety z plemienia Dajaków w Sarawaku na Borneo wolą mężczyzn z ampallangiem, twierdząc, że stosunek bez niego byłby nudny:

 
Historyczne zdjęcie Dajaka z kolczykiem ampallang (góra), szczegółowe zdjęcie tradycyjnego kolczyka (dół)

Paolo Mantegazza stwierdził: „Kobiety Dajaków mają prawo nalegać na ampallang, a jeśli mężczyzna nie wyraża zgody, mogą szukać separacji. Mówią, że uścisk bez tego urządzenia jest zwykłym ryżem; z nim jest ryżem z solą”[31]. Według relacji antropologa Toma Harrissona, który spędził większość swojego życia na Borneo i przeprowadzał wywiady z tubylcami na temat tradycyjnego piercingu ampallang, stwierdził on: „funkcją tego urządzenia jest, powierzchownie rzecz biorąc, zwiększanie przyjemności seksualnej kobiet poprzez stymulację i rozszerzanie wewnętrznych ścianek pochwy. Jest to, według mojego doświadczenia, zdecydowanie skuteczne”[32].

Dla osoby z piercingiem

edytuj

U mężczyzn piercing, który pobudza wrażliwą cewkę moczową, zarówno podczas masturbacji, jak i stosunku płciowego, zwiększa doznania seksualne[3]. Przekłucia żeńskich narządów płciowych, które mają zwiększać przyjemność, to przekłucia przechodzące przez łechtaczkę lub w jej pobliżu, tj. piercing łechtaczki i piercing napletka łechtaczki[2]. W badaniu empirycznym przeprowadzonym na Uniwersytecie Południowej Alabamy autorzy zaobserwowali pozytywny związek między pionowym przekłuciem napletka łechtaczki a pożądaniem, częstotliwością stosunków i podnieceniem seksualnym[33]. Może to jednak zależeć od wielu czynników, takich jak umiejscowienie, kształt biżuterii i od konkretnej osoby. Wiadomo, że piercing trójkątny jest bardzo przyjemny, ponieważ stymuluje spodnią część łechtaczki, obszar, który zazwyczaj w ogóle nie jest stymulowany[34].

Potencjalne zagrożenia dla zdrowia

edytuj

Podobnie jak w przypadku innych piercingów, niewłaściwa higiena podczas przekłuwania niesie za sobą ryzyko przeniesienia chorób przez krew, a podczas procesu gojenia może dojść do infekcji.

Niektórzy lekarze uważają, że piercing męskich narządów płciowych zwiększa ryzyko zarażenia się chorobami przenoszonymi drogą płciową, ponieważ zmniejsza skuteczność prezerwatyw[35][36][37]. Większość profesjonalnych piercerów i miłośników body artu uważa, że ryzyko to jest przesadzone lub w ogóle nie istnieje. W dwóch badaniach 5–18% mężczyzn z piercingiem narządów płciowych zgłosiło nieokreślone „problemy z używaniem prezerwatyw”, choć nie jest jasne, ilu z tych mężczyzn używało prezerwatyw regularnie[38]. Nie ma jednoznacznych dowodów na to, że osoby noszące kolczyki w okolicach narządów płciowych są bardziej narażone na zakażenia chorobami przenoszonymi drogą płciową[38].

Gojenie

edytuj

Czas całkowitego wygojenia się przekłucia narządów płciowych jest różny i zależy od miejsca przekłucia oraz indywidualnych cech: może trwać od tygodnia do sześciu miesięcy. Do czasu całkowitego wyleczenia należy podjąć działania zapobiegające możliwym przyczynom zakażenia, np. poprzez codzienne, odpowiednie czyszczenie. Osoby ze świeżym przekłuciem powinny powstrzymać się od współżycia przez pierwsze kilka dni, a następnie stosować środki ochrony, np. prezerwatywy, aż do całkowitego wygojenia się przekłucia.

Rozważania prawne

edytuj

Przepisy w poszczególnych krajach się różnią. W wielu krajach europejskich osoby niepełnoletnie muszą przedstawić podpisany formularz zgody od prawnego opiekuna lub być pod jego opieką. Nawet w krajach, w których nie ma przepisów regulujących przekłuwanie narządów płciowych u osób nieletnich, wielu piercerów powstrzymuje się od wykonywania tego zabiegu (ponieważ u osób nieletnich rozwój fizjologiczny nie jest jeszcze zakończony). W Stanach Zjednoczonych przekłuwanie narządów płciowych osobom poniżej 18 roku życia jest zabronione.

Rodzaje piercingów intymnych

edytuj

Piercing męskich narządów płciowych

edytuj

Możliwe miejsca przekłucia męskich narządów płciowych to żołądź, skóra trzonu prącia, moszna i krocze.

Żołądź penisa

edytuj

Przekłucia przez żołądź prącia obejmują przede wszystkim ampallang, który przechodzi poziomo, oraz apadravya, który przechodzi pionowo przez żołądź. Piercing Prince Albert jest umiejscowiony po stronie brzusznej penisa, tuż za żołędziem, natomiast odwrotny piercing Prince Albert przechodzi przez stronę grzbietową żołędzia. Dydoe przebija brzeg żołędzi. Z wyjątkiem dydoe, wszystkie te piercingi tradycyjnie przechodzą przez cewkę moczową. Jest to preferowane rozwiązanie, ponieważ przepływ sterylnego moczu skraca czas gojenia i ryzyko wystąpienia infekcji[39].

Skóra trzonu penisa, napletek i moszna

edytuj

Piercing napletka przekłuwa się przez napletek prącia od strony grzbietowej, brzusznej lub bocznej. Wymagane jest, aby mężczyzna nie był obrzezany. Przebicie wędzidełka przechodzi przez wędzidełko prącia, mały mostek skórny łączący żołądź ze skórą trzonu. Ta część anatomiczna często jest nieobecna u obrzezanych mężczyzn. Przekłucie hafada wykonuje się na skórze moszny, podczas gdy przekłucie scrotum przez nią przechodzi. Przekłucie lorum (dolne wędzidełko) stanowi wersję pośrednią między piercingiem wędzidełka a hafadą i znajduje się w miejscu połączenia penisa z moszną. Jacob’s Ladder jest drabinką kolczyków biegnącą od wędzidełka do moszny. Piercing guiche to piercing wykonywany w kroczu. Tego rodzaju piercingi nie odgrywają aż tak istotnej roli, jeśli chodzi o dodawanie bodźców i pełnią raczej funkcję dekoracyjną.

Piercing żeńskich narządów płciowych

edytuj

U kobiet również różne części anatomiczne mogą nadawać się do piercingu. Należą do nich wzgórek łonowy, napletek łechtaczki, wargi sromowe zewnętrzne i wewnętrzne oraz przedsionek sromu.

Łechtaczka i napletek łechtaczki

edytuj

Można przekłuć także żołądź łechtaczki. Ponieważ ta część anatomiczna jest w wielu przypadkach zbyt mała i podatna na uszkodzenie nerwów, przekłucie to nie jest zbyt powszechne[40]. Natomiast przekłucie napletka łechtaczki jest najczęstszym przekłuciem narządów płciowych u osób płci żeńskiej. Można go wykonać poziomo i pionowo. Piercing Isabella przechodzi pionowo przez trzon łechtaczki i jest dość skomplikowany w przekłuciu.

  •  
    Przekłucie łechtaczki
  •  
    Isabella
  •  
    Pionowy piercing napletka łechtaczki (VCH)
  •  
    Poziome przekłucie napletka łechtaczki (HCH)
  •  
    Głębokie przekłucie napletka łechtaczki

Wargi sromowe i przedsionek sromu

edytuj

Przekłucie warg sromowych może dotyczyć zarówno warg sromowych większych, jak i mniejszych. Piercing trójkątny umiejscowiony jest na brzusznym końcu warg sromowych mniejszych, w miejscu przejścia między wargami sromowymi a napletkiem łechtaczki. Biegnie poziomo, częściowo pod trzonem łechtaczki. Piercing fourchette przechodzi przez grzbietową krawędź przedsionka sromu. Mniej powszechną wersją piercingu fourchette jest piercing walizkowy, który można uznać za głębszą wersję fourchette, ponieważ przechodzi przez krocze. Równie rzadko spotykany jest piercing Princess Albertina, żeńska wersja piercingu Prince Albert, który przechodzi przez brzuszną ścianę cewki moczowej.

Wzgórek łonowy

edytuj

Piercing Christina to piercing powierzchniowy, umiejscowiony w górnej części wzgórka łonowego, w miejscu, gdzie spotykają się wargi sromowe. Jest podobny do piercingu Nefertiti, który można postrzegać jako połączenie pionowego piercingu napletka łechtaczki i piercingu Christina.

Piercing intymny unisex

edytuj

Piercingi ciała, które nie wiążą się z perforacją narządów płciowych, ale zgodnie z konwencją określane są jako piercing intymny, mogą nosić przedstawiciele dowolnej płci. Należą do nich: piercing łonowy, który u mężczyzn znajduje się nad penisem, a u kobiet na wzgórku łonowym (podobny do piercingu Christina, ale umieszczony poziomo). Piercing guiche przechodzi poziomo przez krocze, natomiast piercing odbytu przechodzi przez odbyt.

Zobacz także

edytuj

Dalsza lektura

edytuj

Elayne Angel: Podejście do piercingu narządów płciowych. opublikowane przez APP:

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b SEXEDPL, PIERCING INTYMNY [online], SEXEDPL, 11 lipca 2023 [dostęp 2024-09-18] (pol.).
  2. ↑ a b Does A Clit Piercing Lead To Better Orgasms? 10 Things You Need To Know About Piercing Your Vagina [online], Bustle, 24 kwietnia 2015 [dostęp 2024-09-18] (ang.).
  3. ↑ a b LaMicha Hogan; Katherine Rinard; Cathy Young; Alden E. Roberts; Mylma Armstrong; Thomas Nelius. A cross-sectional study of men with genital piercings. „British Journal of Medical Practitioners”. 3 (2), s. 315–322, 2010.
  4. ↑ G. Van der Meer. Intimate body piercings in women. „Journal of Psychosomatic Obstetrics & Gynecology”. 29 (4), s. 235–239, 2008. DOI: 10.1080/01674820802621874. PMID: 19065394. 
  5. ↑ a b c Donald E. Brown: The Penis Inserts of Southeast Asia: An Annotated Bibliography with an Overview and Comparative Perspectives. Berkeley: Center for South and Southeast Asia Studies, University of California, 1988. ISBN 978-0-944613-05-4.
  6. ↑ David Henley. Body Modification in East Asia: History and Debates. „Asian Studies Review”. 45 (2), s. 198–216, 2021-04-03. DOI: 10.1080/10357823.2020.1849026. 
  7. ↑ Terence H. Hull. Male circumcision and penis enhancement in Southeast Asia: Matters of pain and pleasure. „Reproductive Health Matters”. 9 (18), s. 60–67, 1 January 2001. DOI: 10.1016/s0968-8080(01)90091-6. PMID: 11765401. 
  8. ↑ Stas Bekman: 8.2 The Apadravya In The Kama Sutra. stason.org.
  9. ↑ a b c William Henry Scott: Barangay: Sixteenth-century Philippine Culture and Society. Ateneo University Press, 1994, s. 20–27. ISBN 978-971-550-135-4.
  10. ↑ a b Tom Harrisson. The "PALANG", its History and Proto-History in West Borneo and the Philippines. „Journal of the Malaysian Branch of the Royal Asiatic Society”. 37 (2 (206)), s. 162–174, November 1964. JSTOR: 41492204.
  11. ↑ a b c De Leon, Jay Israel (2017). "Penis Piercing and the Status of Women in Pre-colonial Visayan Societies". Hulagway: Paglikha ng Imaheng Pilipino sa Timog-Silangang Asya. UUP Lipunang Pangkasaysayan. Dostęp 18 września 2024.
  12. ↑ F. Landa Jocano. The Sulod: A Mountain People In Central Panay, Philippines. „Philippine Studies”. 6 (4), s. 401–436, 1958. JSTOR: 42720408. (ang.). 
  13. ↑ Laura L. Junker: Raiding, Trading, and Feasting: The Political Economy of Philippine Chiefdoms. University of Hawaii Press, 1999. ISBN 978-0-8248-6406-4.
  14. ↑ Apadravya Piercing | Piercing Types | All-Pages [online], web.archive.org, 15 stycznia 2012 [dostęp 2024-09-18] [zarchiwizowane z adresu 2012-01-15].
  15. ↑ B. G. Larkin. The ins and outs of body piercing. „AORN Journal”. 79 (2), s. 330–342, 2004. DOI: 10.1016/S0001-2092(06)60609-1. PMID: 15002830. 
  16. ↑ Free the Nipple Ring! Why One Vogue Writer Got Pierced - Vogue
  17. ↑ Nice, Normal Girls Don't Get Their Genitals Pierced - Vice Magazine
  18. ↑ Female body piercing. Body Jewelry Guide, 2008-12-10. [dostęp 2022-02-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-29)].
  19. ↑ Janet Jackson’s Interview With Vibe Vixen. Brown Sista (blog), 2007-03-28. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-18)].
  20. ↑ Piercing genital de Karina Bacchi na Playboy causa polêmica. Terra, 2006-12-06. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-27)].
  21. ↑ Andrew Timaya: Top 13 celebrities with piercings in unusual places. Legit.ng, 2016-12-19.
  22. ↑ Kasten 2007 ↓.
  23. ↑ Genital piercing increasing among Kumasi youth - Ghanaweb
  24. ↑ Marilyn W. Edmunds: Why Women Choose Genital Piercing. Medscape, 2010-03-23. [dostęp 2018-03-29].
  25. ↑ a b Violet Fenn: Why genital piercings aren't as scary as you think. Metro, 2017-03-14. [dostęp 2018-03-29].
  26. ↑ Angel, Elayne. "An Approach to Genital Piercings" The Point. No. 40. s. 5.Zarchiwizowano z oryginału (data archiwizacji 29 listopada 2018).
  27. ↑ David C. Lane. Understanding body modification: A process-based framework. „Sociology Compass”. 11 (7), s. e12495, 2017. DOI: 10.1111/soc4.12495. ISSN 1751-9020. 
  28. ↑ Ray Gallagher: What It's Like To Get An Intimate Piercing. Bustle, 2016-02-26. [dostęp 2018-03-29].
  29. ↑ Jeremy N. Thomas, Lauren Crosby, Jessica Milford, Gender Differences among Self-Reported Genital Piercing Stories, „Deviant Behavior”, 36 (6), 2015, s. 441–462, DOI: 10.1080/01639625.2014.944062, ISSN 0163-9625 [dostęp 2024-09-18] (ang.).
  30. ↑ Shaziya Allarakha: Dr.. Why Guys Get Prince Alberts. [dostęp 2021-12-31].
  31. ↑ Paolo Mantegazza: The Sexual Relations of Mankind. The Minerva Group, Inc., 2001. ISBN 978-0-89875-411-7.
  32. ↑ Raven Rowanchilde. Male genital modification. „Human Nature”. 7 (2), s. 189–215, 1996. DOI: 10.1007/BF02692110. ISSN 1045-6767. PMID: 24203319. 
  33. ↑ Vaughn S. Millner. First glimpse of the functional benefits of clitoral hood piercings. „American Journal of Obstetrics and Gynecology”. 193 (3), s. 675–676, 2005. DOI: 10.1016/j.ajog.2005.02.130. ISSN 0002-9378. PMID: 16150259. 
  34. ↑ Brian Alexander: Can selfish lovers ever give as good as they get?. msnbc.com, 2007-12-04. [dostęp 2018-03-29].
  35. ↑ Aglaja Stirn. Body piercing: medical consequences and psychological motivations. „The Lancet”. 361 (9364), s. 1205–1215, 2003. DOI: 10.1016/S0140-6736(03)12955-8. ISSN 0140-6736. PMID: 12686054. 
  36. ↑ R. Gokhale. Genital piercing and sexually transmitted infections. „Sexually Transmitted Infections”. 77 (5), s. 393–a–394, 2001. DOI: 10.1136/sti.77.5.393-a. ISSN 1368-4973. PMID: 11588299. PMCID: PMC1744390. 
  37. ↑ Mircea Tampa. Genital Male Piercings. „Journal of Mind and Medical Sciences”. 2 (1), 2015. 
  38. ↑ a b Thomas Nelius. Genital Piercings: Diagnostic and Therapeutic Implications for Urologists. „Urology”. 78 (5), s. 998–1007, 2011. DOI: 10.1016/j.urology.2011.05.066. ISSN 0090-4295. PMID: 22054364. 
  39. ↑ Introduction to Male Genital Piercings. [dostęp 2013-06-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-01)].
  40. ↑ Victoria Pitts-Talyor: Cultural Encyclopedia of the Body. Greenwood Publishing Group, 2008, s. 233–234. ISBN 978-0313341458.

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Piercing_intymny&oldid=74833593”