Piechota dymowa – rodzaj oddziałów wojskowych w Polsce i Litwie w XVII i XVIII wieku.

Piechota dymowa
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1673

Rozformowanie

1726

Działania zbrojne
Wojna północna
Organizacja
Rodzaj wojsk

piechota

Skład

około 3000 żołnierzy

Historia

edytuj

Była to kontynuacja piechoty wybranieckiej, ale zaciągani do niej byli nie tylko chłopi, ale i mieszkańcy miast[1]. Rekruci wystawiani byli w ilości 1 na 20 domów (stąd dymowa, gdyż jeden dom równał się jednemu dymowi)[2], we włościach królewskich oraz kościelnych i 1 na 30 domów w dobrach należących do szlachty. Umundurowanie i uzbrojenie sprawiane było na wzór zagraniczny. System rekrutacji tym sposobem przynosił zwykle mniejsze efekty od oczekiwanych. Dotyczyło to zarówno liczby, jak i jakości wojsk. Z żołnierzy rekrutowanych w ten sposób początkowo tworzono osobne oddziały jednak później byli oni kierowani głównie jako uzupełnienie innych jednostek w armii regularnej. Zdarzało się również, że niektóre regiony lub województwa wykupywały się z tego obowiązku wpłacając do skarbu państwa kwotę na wystawienie oddziału zawodowych żołnierzy w odpowiadającej planowanemu poborowi sile[3].

Po reformach sejmu czteroletniego, które objęły również wojsko, podniesiono liczbę armii zawodowej do 100 000 zachowując jednocześnie przestarzały wówczas system rekrutacji piechurów. 7 grudnia 1789 roku sejm wydał w Warszawie uchwałę nakazującą dostarczenie 1 rekruta z 50 dymów w dobrach i miastach królewskich oraz duchownych, a także 1 rekruta ze 100 dymów w dobrach dziedzicznych[4]. Rekrutów powoływano tym sposobem do służby na 6-8 lat.[5]

W 1794 roku w czasie insurekcji kościuszkowskiej naczelnik powstania Tadeusz Kościuszko formując regularną armię postanowił uzupełnić ją o żołnierzy werbowanych w systemie rekrutacji dymowej: 1. piechura z 5 dymów oraz 1. konnego z 50 dymów[6]. W rezultacie w wojsku Tadeusza Kościuszki liczbę rekrutów dymowych z pospolitego ruszenia szacuje się na około 150 000 ludzi[7].

Przypisy

edytuj
  1. Józef Urbanowicz, Mała encyklopedia wojskowa t.2. Warszawa 1970, s.596
  2. Włodzimierz Kwaśniewicz, „Od rycerza do wiarusa, czyli słownik dawnych formacji, funkcji, instytucji i stopni wojskowych”, Lubuska Oficyna Wydawnicza (Zielona Góra 1993), s. 130.
  3. Tadeusz Marian Nowak, Jan Wimmer, Historia oręża polskiego 963-1795, Warszawa: Wiedza Powszechna, 1981, s. 462, ISBN 83-214-0133-3, OCLC 835735421.
  4. Tadeusz Marian Nowak, Jan Wimmer, Historia oręża polskiego 963-1795, Warszawa: Wiedza Powszechna, 1981, s. 587, ISBN 83-214-0133-3, OCLC 835735421.
  5. Jan Wimmer, „Dawne wojsko polskie XVII-XVIII w.”, Bellona, Warszawa 2006, ISBN 83-11-10371-2, s. 117.
  6. Tadeusz Marian Nowak, Jan Wimmer, Historia oręża polskiego 963-1795, Warszawa: Wiedza Powszechna, 1981, s. 603, ISBN 83-214-0133-3, OCLC 835735421.
  7. Tadeusz Marian Nowak, Jan Wimmer, Historia oręża polskiego 963-1795, Warszawa: Wiedza Powszechna, 1981, s. 605, ISBN 83-214-0133-3, OCLC 835735421.

Zobacz też

edytuj