Pięści w kieszeni

Pięści w kieszeni (wł. I pugni in tasca) – włoski dramat psychologiczny z 1965 roku w reżyserii Marco Bellocchio, będący jego pełnometrażowym debiutem. Zdjęcia kręcono w Piacenzy i Bobbio w regionie Emilia-Romania.

Pięści w kieszeni
I pugni in tasca
ilustracja
Gatunek

dramat
psychologiczny

Rok produkcji

1965

Data premiery

31 października 1965

Kraj produkcji

Włochy

Język

włoski

Czas trwania

105 minut

Reżyseria

Marco Bellocchio

Scenariusz

Marco Bellocchio

Główne role

Lou Castel
Paola Pitagora
Marino Masè
Liliana Gerace

Muzyka

Ennio Morricone

Zdjęcia

Alberto Marrama

Montaż

Silvano Agosti

Produkcja

Enzo Doria

Wytwórnia

Doria Cinematografica

Fabuła

edytuj

W filmie została przedstawiona niewielka posiadłość ziemska w nieokreślonym miejscu na Nizinie Padańskiej. W starym domu mieszka rodzina: ślepa matka i jej czworo dzieci – córka Julia i trzech synów: Leon (upośledzony umysłowo), Aleksander (chory na epilepsję), oraz Leon, jedyny w miarę normalny członek rodziny, utrzymujący ją. W rodzinie, pozornie normalnej, panują w rzeczywistości wrogie nastroje, objawiające się od czasu do czasu w postaci gwałtownych konfliktów. Aleksander postanawia „uzdrowić” rodzinę eliminując tych jej członków, którzy są w jego opinii ciężarem. Morduje matkę strącając ją w przepaść, a następnie pozbywa się upośledzonego umysłowo brata topiąc go w wannie podczas kąpieli. Aleksander, zadowolony z siebie i podekscytowany dobrze zapowiadającą się przyszłością nieoczekiwanie doznaje ataku choroby i umiera. Obecna w pobliżu siostra nie udziela mu pomocy[1].

Obsada

edytuj

Symbolika i odbiór

edytuj
 
Lou Castel (zrzut ekranu z filmu)
 
Paola Pitagora (zrzut ekranu z filmu)

Film Bellocchio wywołał powszechne zdumienie. Zaskakiwał bardzo dobrym opanowaniem filmowego języka, ale jeszcze bardziej wstrząsającym obrazem ukazanej rzeczywistości. Cechuje go nagromadzenie motywów patologicznych, mających sens symboliczny: zabicie matki oznacza wyzwolenie się z typowo włoskiego kultu Wielkiej Matki, a spalenie rodzinnych pamiątek – gest odrzucenia stereotypowych obrządków rodzinnych. Natomiast drwiną z melodramatycznych gustów jest scena, w której uradowany Aleksander „odgrywa” arie z opery Traviata przy akompaniamencie muzyki z płyty. Kontrowersyjny film nie został zakwalifikowany do programu festiwalu w Wenecji, ani do dystrybucji przez państwowe przedsiębiorstwo Italnoleggio Cinematografico. Jego wartości doceniono później, a reżyser zyskał miano przywódcy grupy kontestatorów[1]. Film otrzymał nagrodę na MFF w Locarno[2]. Był jednym z 15 tytułów wybranych przez Museum of Modern Art do drugiej części retrospektywnego przeglądu powojennego włoskiego filmu, zorganizowanego w Nowym Jorku wiosną 2000 roku[3].

Nagrody

edytuj
  • 1965 – Vela d’argento za najlepszą reżyserię na MFF w Locarno[4].
  • 1966 – Nastro d’argento (Srebrna Wstęga), nagroda Sindacato Nazionale Giornalisti Cinematografici Italiani (włoskiego związku dziennikarzy filmowych) za najlepszy scenariusz[4].

Przypisy

edytuj
  1. a b Książek-Konicka 1978 ↓, s. 134.
  2. Pitera 1984 ↓, s. 25.
  3. Karl Williams: I Pugni in Tasca (1965) Synopsis by Karl Williams. www.allmovie.com. [dostęp 2015-07-24]. (ang.).
  4. a b IMDb: Awards. www.imdb.com. [dostęp 2015-07-24]. (ang.).

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj