Wikipedia

Pep Guardiola

hiszpański piłkarz i trener piłkarski

Pep Guardiola, właśc. Josep Guardiola i Sala (ur. 18 stycznia 1971 w Santpedor) – hiszpański piłkarz i trener piłkarski. Od 2016 roku trener Manchesteru City.

Pep Guardiola
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Josep Guardiola i Sala

Data i miejsce urodzenia

18 stycznia 1971
Santpedor

Wzrost

180 cm

Pozycja

pomocnik

Informacje klubowe
Klub

Manchester City (trener)

Kariera juniorska
Lata Klub
1984–1990 FC Barcelona
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1990–2001 FC Barcelona 263 (6)
2001–2002 Brescia Calcio 11 (2)
2002–2003 AS Roma 4 (0)
2003 Brescia Calcio 13 (1)
2003–2005 Al Ahli Ad-Dauha 36 (5)
2006 Dorados de Sinaloa 10 (1)
W sumie: 337 (15)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1992–2001  Hiszpania 47 (5)
1995–2005  Katalonia 7 (0)
W sumie: 54 (5)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
2007–2008 FC Barcelona B
2008–2012 FC Barcelona
2013–2016 Bayern Monachium
2016– Manchester City
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Letnie igrzyska olimpijskie
złoto Barcelona 1992
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Kariera piłkarska

edytuj

FC Barcelona

edytuj

Josep Guardiola pochodzi z katalońskiego miasta Santpedor, gdzie wychowywał się wraz z trójką rodzeństwa. Karierę piłkarską rozpoczął w amatorskim klubie Gimnàstic Manresa, a dzięki skautowi Oriolowi Tortowi, w wieku 13 lat, 28 czerwca 1984 r. trafił do szkółki La Masía. Z powodu skromnych warunków fizycznych nie wiązano z nim większych nadziei, ale o pozostawieniu nastolatka w klubie zdecydowała opinia Johana Cruyffa i testy medyczne, według których zawodnik miał w przyszłości mierzyć 180 cm. Większość swojej kariery spędził w FC Barcelonie, gdzie między 1990 a 2001 r. rozegrał 379 spotkań, z których 224 wygrał, 82 zremisował, a 73 przegrał. Debiut w drużynie Barcelony zaliczył 16 grudnia 1990, występując od pierwszej minuty w wygranym 2-0 meczu przeciwko Cádiz CF. W swoim pierwszym sezonie, zdobywając mistrzostwo Hiszpanii, zagrał w czterech spotkaniach, oprócz meczu z Cádiz, także w pojedynkach z RCD Mallorca, CD Castellón i Sevilla FC.

W sezonie 1991/1992 Barcelona ponownie wygrała rozgrywki ligowe oraz po raz pierwszy w historii sięgnęła po Puchar Europy. 20 maja 1992 r., w rozegranym na stadionie Wembley finale przeciwko Sampdorii Guardiolę w 113. minucie zastąpił Alexanko.

 
Koszulka FC Barcelona Josepa Guardioli

Grając jako rozgrywający, był filarem drużyny prowadzonej przez Johana Cruyffa, która w latach 1991–1994 czterokrotnie wygrała rozgrywki ligowe. 18 maja 1994 r., w ateńskim finale Ligi Mistrzów Guardiola grał przez całe spotkanie, a jego drużyna została pokonana przez A.C. Milan 4:0. W 1997 roku przejął opaskę kapitańską od José Maria Bakero. W finale Pucharu Zdobywców Pucharów 14 maja 1997 r. Barcelona pokonała Paris Saint-Germain F.C., a kataloński rozgrywający grał przez 90 minut. Oprócz europejskiego trofeum drużyna wygrała także Copa del Rey. W sezonie 1997/1998 Barcelona zdobyła dublet, ale Guardiola rozegrał tylko 6 meczów. Kontuzje trapiły zawodnika od meczu eliminacyjnego Ligi Mistrzów ze Skonto Ryga – niedoleczony uraz ciągnął się cały sezon i uniemożliwił zawodnikowi występ na Mundialu we Francji. Po zabiegu wykonanym w Finlandii w czerwcu 1998 r. zawodnik wrócił na boisko po 6 miesiącach.

11 kwietnia 2001 r. piłkarz ogłosił swoje odejście z Barcelony, swoją decyzję motywował chęcią poznania innych lig piłkarskich oraz kultur. W rzeczywistości Guardiola w ogóle nie ufał ludziom zarządzającym klubem i czuł się niedoceniany. Odszedł, zanim sam zostałby wypchnięty z klubu. Pep opuścił Barcelonę jako nieszczęśliwy i rozczarowany zawodnik, który przeniósł się do włoskiej Brescii Calcio. Dwa lata później powiedział Opuściłem Barcelonę, gdyż już nie czułem wielkich emocji, wchodząc do szatni klubu każdego dnia. Przez 17 lat zawsze czułem wielki entuzjazm, ale pewnego dnia to się zmieniło i zrozumiałem, że to czas żeby odejść[1]. Ostatni mecz w zespole Blaugrany rozegrał w spotkaniu o Copa del Rey 22 czerwca 2001 z Celtą Vigo (1:1).

Inne kluby

edytuj

26 września 2001 podpisał kontrakt z występującym w Serie A zespołem Brescii Calcio, a w nowym zespole zadebiutował 14 października w spotkaniu z Chievo Verona.

21 października 2001 po meczu z Piacenzą zawodnik został poddany kontroli antydopingowej, która dała wynik pozytywny. 24 stycznia 2002 został zdyskwalifikowany na 4 miesiące. Z zarzutów niedozwolonego wspomagania nandrolonem został oczyszczony 6 lat później, w październiku 2007[2].

18 czerwca 2002 podpisał dwuletni kontrakt z AS Roma prowadzoną przez Fabio Capello, ale nie zyskał uznania w oczach włoskiego szkoleniowca i w lutym 2003 powrócił do Brescii.

W 2003 podpisał kontrakt z Al Ahli. Przed wyjazdem do Kataru krótko trenował w zespole Ciudad de Murcia, który prowadził jego przyjaciel Juan Manuel Lillo[3]. W swoim pierwszym sezonie w kraju nad Zatoką Perską został uznany MVP ligi i podpisał kontrakt na kolejny rok. W 2005 roku piłkarz prowadził negocjacje z argentyńskim River Plate, ale ostatecznie zakończyły się one niepowodzeniem[4]. Karierę zakończył w meksykańskim klubie Dorados prowadzonym przez Juana Manuela Lillo.

Reprezentacja

edytuj

Hiszpania

edytuj

Kataloński pomocnik był filarem reprezentacji Hiszpanii do lat 23, która zdobyła złoty medal na Igrzyskach w Barcelonie. Guardiola wystąpił we wszystkich spotkaniach swojego zespołu – z Kolumbią, Egiptem, Włochami, Ghaną, a w finale na Camp Nou przeciwko Polsce grał bardzo dobrze, lecz nie strzelił bramki.

W reprezentacji A zadebiutował 14 października 1992 w Belfaście w meczu z Irlandią Północną.

Grał na Mistrzostwach Świata w 1994. Nie znalazł się w prowadzonej przez Javiera Clemente kadrze na Mistrzostwa Europy w 1996 roku, a kontuzja wykluczyła go z udziału w Mistrzostwach Świata w 1998. Ostatnim turniejem Guardioli z reprezentacją Hiszpanii były Mistrzostwa Europy w 2000 roku. Piłkarze z Półwyspu Iberyjskiego po wyjściu z grupy przegrali z późniejszym zwycięzcą, Francją.

Guardiola brany był pod uwagę przy ustalaniu kadry na Mistrzostwa Świata w Korei i Japonii, ale doznał kontuzji pod koniec kwietnia 2002 w meczu z Juventusem.

Katalonia

edytuj

Guardiola zawsze chętnie występował w reprezentacji Katalonii, która nie jest zrzeszona w FIFA i rozgrywa wyłącznie mecze nieoficjalne. Pomocnik zadebiutował 24 czerwca 1995 w meczu przeciwko FC Barcelonie, który odbył się w Tarragonie. Na przestrzeni 10 lat zagrał w 9 spotkaniach reprezentacji Katalonii, był także jej kapitanem. W wywiadzie dla Gazety Wyborczej w 1999 powiedział Tu się urodziłem, tu mieszkam, dla tych ludzi gram. Zostałem tak wychowany, że nie mogę nie pamiętać historii mojego kraju ani nie czuć tego, co inni ludzie stąd. Dla mnie jest to więc zaszczyt być w reprezentacji Katalonii, tyle że może ona grać wyłącznie mecze towarzyskie[5]. W pełnym wymiarze czasowym zagrał przeciwko Nigerii (22 grudnia 1998), Jugosławii (23 grudnia 1999), Litwie (22 grudnia 2000), Chile (28 grudnia 2001) oraz Chinom (28 grudnia 2002).

Po meczu z Chile powiedział Mam nadzieję, że któregoś dnia odwdzięczę się za wsparcie, jakie mi tu okazano. Jestem szczęśliwy, że grałem w tym klubie i że urodziłem się w tym kraju[6].

W spotkaniu z Ekwadorem 28 grudnia 2003 Pichi Alonso wpuścił Guardiolę w 45. minucie meczu, a kataloński rozgrywający zaliczył 55 podań, w tym 51 celnych[7]. 25 kwietnia 2004 w przegranym 1-3 meczu z Brazylią wszedł na boisko, zmieniając Jordiego Cruyffa.

W 2005 roku 34-letni Guardiola, wtedy zawodnik ligi meksykańskiej, został powołany na spotkanie z Paragwajem. Selekcjoner Pere Gratacós powiedział, że dla Guardioli Reprezentacja Katalonii jest czymś niezwykle ważnym. Zawsze kochał granie dla swojej prawdziwej ojczyzny[8]. W pojedynku rozegranym 25 grudnia pomocnik zmienił Rogera Garcię w 46. min meczu i był to jego ostatni mecz w katalońskim zespole.

Kariera trenerska

edytuj
 
Josep Guardiola jako trener FC Barcelona B, 24 lutego 2008, mecz przeciwko CF Vilanova i la Geltrú.

W wyborach na prezydenta FC Barcelona popierał Luisa Bassata i w wypadku zwycięstwa tego kandydata miał zostać dyrektorem sportowym[9].

FC Barcelona

edytuj

W lipcu 2006 roku ukończył kurs trenerski, a od czerwca 2007 roku został szkoleniowcem FC Barcelona B, zastępując Quique Costasa – człowieka, który udzielił mnóstwo rad młodemu pomocnikowi Pepowi oraz rozpędził jego karierę w klubie FC Barcelona. W tamtym czasie wokół klubu panowała okropna atmosfera do tego stopnia, iż zaprezentowanie Guardioli w roli trenera FC Barcelona B umknęło nawet katalońskim mediom. Podczas prezentacji w roli trenera Barcelona B powiedział: Nie liczy się to, kim byłem jako piłkarz. Jako trener jestem nikim i zaczynam od zera. Tylko zwycięstwa dadzą mi wiarygodność. To jedyny sposób żebym mógł się rozwinąć jako szkoleniowiec. Naszym priorytetem jest dalsza produkcja piłkarzy pierwszej klasy, ale jeśli nie będę wygrywał i nie awansujemy do drugiej ligi, to nie będę mógł tu dalej pracować. Tak to działa. Pierwszy mecz, który rozegrał w roli trenera, odbył się przeciwko Balaguer, który zakończył się zwycięstwem Barcelony B 4:2. Pep za sterami Barçy B stał do czerwca 2008 r. Przez ten okres Guardiola wraz ze swoimi podopiecznymi awansował do Segunda División. Miejsce Pepa na stanowisku trenera FC Barcelona B w 2008 roku zajął Luis Enrique. 5 maja 2008 katalońskie media podały, że po zakończeniu sezonu 2007/08 Pep zostanie trenerem pierwszej drużyny Blaugrany[10][11], zastępując Holendra Franka Rijkaarda, co trzy dni później potwierdził prezydent klubu Joan Laporta. Guardiola nie był faworytem do funkcji trenera FC Barcelony. Kandydatami do stanowiska trenera byli również: José Mourinho, Laurent Blanc, Michael Laudrup, Arsène Wenger oraz Ernesto Valverde[12]. Jednak zarząd wybrał Guardiolę, wcześniej jeszcze uzgadniając decyzję z Cruijffem.

Oficjalnie Pep podpisał kontrakt 5 czerwca 2008 r., a dwanaście dni później został oficjalnie zaprezentowany jako trener pierwszej drużyny. Jego asystentem został Tito Vilanova, z którym współpracował również w drużynie FC Barcelona B. Wiele osób martwiło się decyzją twierdząc, że Guardiola ma za mało doświadczenia i może sobie nie poradzić z kadrą złożoną z tak wymagających osobistości jak Ronaldinho, Deco czy Samuel Eto’o. Przed przyjściem Katalończyka FC Barcelona pod względem sportowym była bardzo słaba. Treningi nie były wystarczająco intensywne, niektórzy piłkarze stracili nie tylko odpowiednie nastawienie do gry, ale też umiejętność naciskania na rywala z taką zawziętością, jak za najlepszych lat Rijkaarda. Sytuacja stawała się naprawdę ponura dopiero tam, gdzie pojawiła się mocno zakorzeniona, sroga postawa osobowości rządzących szatnią – Deco, Ronaldinho i Eto’o. Wtedy Guardiola postanowił zrestartować szatnię. I tak zaczęły się pierwsze rewolucje Guardioli w klubie. Ronaldinho (A.C. Milan), Deco (Chelsea F.C.), Edmilson (Villarreal CF), Giovani dos Santos (Tottenham Hotspur), Santiago Ezquerro (Osasuna Pampeluna), Marc Crosas (Celtic Glasgow), Oleguer (AFC Ajax) i Gianluca Zambrotta (A.C. Milan) – wszyscy ci zawodnicy zostali sprzedani. Z kolei Lilian Thuram zakończył karierę. Na życzenie Guardioli Laporta sprowadził Daniego Alvesa (Sevilla FC), Aleksandra Hleba (Arsenal F.C.), Henrique (SE Palmeiras), Seydou Keitę (Sevilla FC), Gerarda Piqué (Manchester United) i Jose Martina Caceresa (Villarreal CF). Pod nową batutą walka z nadwagą stała się koniecznością. Dotychczas sztab przymykał oko na dodatkowy kilogram tu czy tam, teraz zaostrzono restrykcje. Punktualność, symbol przygotowania duchowego, była przestrzegana równie konsekwentnie. Od poniedziałku do piątku piłkarze musieli wracać do domów najpóźniej przed północą i mogli się spodziewać wieczornego telefonu od Guardioli lub jednego z jego asystentów. Pod kontrolą znalazło się również używanie telefonów komórkowych i słuchawek. Poza tym piłkarze usłyszeli, że udział w konferencjach prasowych i dawanie autografów podczas meczów wyjazdowych jest obowiązkowe. Wprowadzono również pewien bodziec motywacyjny, taki sam jaki Guardiola stosował w FC Barcelona B. Jeśli zespół wygrywał cztery mecze z rzędu, to Guardiola stawiał kolację całej drużynie (łącznie ze sztabem) za swoje pieniądze. I tak oto Josep Guardiola zaczął pracę za sterami nowej, zrestartowanej i przebudowanej przez niego drużyny FC Barcelona.

W sezonie 2008/09 prowadzona przez niego drużyna zdobyła mistrzostwo Hiszpanii oraz Puchar Króla. 28 maja 2009 r. wywalczył pierwszą w historii klubu potrójną koronę, zdobywając Puchar Europy, pokonując w Rzymie 2-0 Manchester United. Na początku sezonu 2009/10 poprowadził Barcelonę do zwycięstwa w Superpucharze Hiszpanii i Superpucharze Europy, a pod koniec 2009 r. do zwycięstwa w Klubowych Mistrzostwach Świata. W ten sposób Barcelona, jako pierwszy klub w historii, zdobyła sześć trofeów w ciągu jednego roku.

28 maja 2011 wraz ze swoim zespołem wygrał Ligę Mistrzów, pokonując na stadionie Wembley, Manchester United 3:1.

17/18 sierpnia 2011 r. po dwumeczu z Realem Madryt sięgnął z drużyną FC Barcelona po Superpuchar Hiszpanii, remisując 14 sierpnia na Santiago Bernabeu 2:2, a następnie wygrywając 3:2 na Camp Nou.

25 maja 2012 roku w finale Pucharu Króla zespół Blaugrany zmierzył się z Athletic Bilbao, pokonując zespół kraju Basków pewnie 3:0. Tym samym Guardiola zdobył swoje 14. trofeum w roli trenera Barcelony.

27 kwietnia 2012 roku ogłosił zakończenie pracy w FC Barcelonie wraz z końcem sezonu, twierdząc, że się wypalił i musi odpocząć od futbolu[13]. Na jego następcę wyznaczono dotychczasowego asystenta, Tito Vilanovę, który 30 czerwca 2012 roku zajął nowe stanowisko.

Bayern Monachium

edytuj

16 stycznia 2013 roku podpisał kontrakt z Bayernem Monachium, gdzie pracę rozpoczął 1 lipca 2013 roku[14]. Na stanowisku trenera zastąpił odchodzącego na emeryturę Juppa Heynckesa. W lipcu 2013 roku ściągnął do klubu swojego byłego podopiecznego Thiago Alcântarę. 27 lipca 2013 roku podopieczni Guardioli ulegli w finale Superpucharu Niemiec 2:4 Borussii Dortmund[15]. 30 sierpnia 2013 zdobył swój pierwszy puchar jako trener niemieckiego zespołu. Bayern pokonał w Superpucharze Europy Chelsea FC w rzutach karnych.

21 grudnia 2013 Bayern triumfował w Klubowych Mistrzostwach Świata, wygrywając w finale z Rają Cassablanca 2:0[16].

25 marca 2014 roku Bayern pod wodzą Guardioli zdobył najszybsze mistrzostwo Niemiec w historii. Dokonał tego już w 27. kolejce sezonu[17].

20 grudnia 2015 roku Bayern ogłosił, że Guardiola nie zdecydował się przedłużyć wygasającego kontraktu i wraz z końcem sezonu 2015/2016 opuści klub[18].

W Bayernie zdobył 3 mistrzostwa Niemiec, dwa krajowe puchary, Superpuchar Europy oraz Klubowe Mistrzostwo Świata.

Manchester City

edytuj

1 lutego 2016 Manchester City poinformował o podpisaniu trzyletniego kontraktu z Guardiolą[19]. Przejął tę drużynę 1 lipca tegoż roku. 19 listopada 2020 roku, Manchester City poinformował o przedłużeniu obowiązującej umowy z hiszpańskim trenerem o kolejne dwa sezony, co oznacza porozumienie obowiązujące do 2023 roku. Pod wodzą Guardioli Manchester City wygrał 181 z 245 meczów (stan na 19 listopada 2020), co oznacza współczynnik zwycięstw na poziomie 73,87%[20].

30 stycznia 2021 roku, Pep Guardiola odniósł 500 zwycięstwo w swojej karierze trenerskiej. Manchester City pokonał wówczas Sheffield United 1:0 po bramce strzelonej przez Gabriela Jesusa[21].

Zwycięski mecz ze Swansea City w V rundzie Pucharu Anglii rozegrany 10 lutego 2021 roku był dla Pepa Guardioli 200 zwycięstwem w roli szkoleniowca Manchesteru City. Bilans hiszpańskiego trenera wyniósł w tym dniu 268 spotkań (200 wygranych, 31 remisów i 37 porażek). Manchester City strzelił w nich 659 bramek[22].

10 czerwca 2023 wraz ze swoim zespołem wygrał Ligę Mistrzów, pokonując na stadionie Atatürk Olympic Stadium, Inter Mediolan 1:0.

Statystyki kariery

edytuj

Zawodnik

edytuj
Sezon Klub Liga Występy Bramki
1990/1991 FC Barcelona Primera División 4 0
1991/1992 26
1992/1993 28
1993/1994 34
1994/1995 24 2
1995/1996 32 1
1996/1997 38 0
1997/1998 6
1998/1999 22 1
1999/2000 25 0
2000/2001 24 2
2001/2002 Brescia Calcio Serie A 11 2
2002/2003 AS Roma 4 0
2002/2003 Brescia Calcio 13 1
2003/2004 Al-Ahli Q-League 18 2
2004/2005 18 3
2006 Dorados de Sinaloa Primera División 10 1

Trener

edytuj

Aktualne na 3 marca 2024.

Zespół Od Do Statystyka
M W R P % W
FC Barcelona B 21 czerwca 2007 30 czerwca 2008 42 28 9 5 66,67
FC Barcelona 1 lipca 2008 30 czerwca 2012 247 179 47 21 72,47
Bayern Monachium 26 czerwca 2013 30 czerwca 2016 161 121 21 19 75,16
Manchester City 1 lipca 2016 Obecnie 455 331 62 62 72,75
Łącznie 905 659 139 107 72,82

Osiągnięcia

edytuj

Zawodnik

edytuj

Klubowe

edytuj
FC Barcelona B
FC Barcelona

Reprezentacyjne

edytuj
Hiszpania

Indywidualne

edytuj

Trener

edytuj
FC Barcelona
Bayern Monachium
Manchester City
Indywidualne

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Guardiola wyjaśnia powody odejścia. Barcelona On-Line. [dostęp 2008-05-06]. (pol.).
  2. ↑ Guardiola finally cleared on doping charges. soccernet.espn.go.com. [dostęp 2008-05-06]. (ang.).
  3. ↑ Pep: „Zagram rok w Katarze i zobaczymy co dalej”. Barcelona On-Line. [dostęp 2008-05-06]. (pol.).
  4. ↑ Guardiola zadowolony z oferty River. Barcelona On-Line. [dostęp 2008-05-06]. (pol.).
  5. ↑ Guardiola: Można chcieć więcej. sport.pl. [dostęp 2008-05-09]. (pol.).
  6. ↑ Pep żegna się z reprezentacją. Barcelona On-Line. [dostęp 2008-05-06]. (pol.).
  7. ↑ Symbol barcelonismo na Camp Nou. Barcelona On-Line. [dostęp 2008-05-06]. (pol.).
  8. ↑ Już w środę Katalonia-Paragwaj!. Barcelona On-Line. [dostęp 2008-05-06]. (pol.).
  9. ↑ Pierwsza prezentacja Guardioli. Barcelona On-Line. [dostęp 2008-05-06]. (pol.).
  10. ↑ Guardiola es el elegido. sport.es. [dostęp 2008-05-06]. (hiszp.).
  11. ↑ Será Guardiola. elmundodeportivo.es. [dostęp 2008-05-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (7 maja 2008)]. (hiszp.).
  12. ↑ Why FC Barcelona Snubbed Jose Mourinho For Pep Guardiola In 2008 [online], Soccer Laduma, 5 lutego 2016 [dostęp 2021-06-04].
  13. ↑ Dlaczego Guardiola opuścił Barcelone?. Barca.pl. [dostęp 2012-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-20)]. (pol.).
  14. ↑ Guardiola ujawnił nazwiska swoich współpracowników. 2013-06-24. (pol.).
  15. ↑ Stimmen zum Supercup. fcbayern.telekom.de. [dostęp 2013-07-30]. (niem.).
  16. ↑ Bayern Mun 2 0 Raja Casblanca. bbc.com. [dostęp 2015-12-20]. (ang.).
  17. ↑ FCB claim fastest-ever Bundesliga crown. fcbayern.de. [dostęp 2015-12-20]. (ang.).
  18. ↑ Guardiola not extending stay – Ancelotti named new FCB coach. fcbayern.de. [dostęp 2015-12-20]. (ang.).
  19. ↑ Club statement: 1 February 2016. mcfc.co.uk. [dostęp 2016-02-01]. (ang.).
  20. ↑ MCFC89, OFICJALNIE: Pep Guardiola z nowym kontraktem [online] [dostęp 2020-11-19] (pol.).
  21. ↑ MCFC89, 500 zwycięstwo Pepa Guardioli w karierze trenerskiej [online], ManchesterCity.pl – Polski serwis fanów Manchesteru City, 31 stycznia 2021 [dostęp 2021-01-31] (pol.).
  22. ↑ MCFC89, 200 zwycięstwo Manchesteru City pod wodzą Pepa Guardioli [online], Manchester City – polska strona fanów The Citizens – ManchesterCity.pl, 10 lutego 2021 [dostęp 2021-02-10] (pol.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Pep_Guardiola&oldid=75249390”