Paweł Kozubek
Paweł Kozubek (ur. 6 stycznia 1873 w Dąbrowie, zm. 27 maja 1950 w Łodzi) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego
 Paweł Kozubek | |
 pułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
6 stycznia 1873 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 maja 1950 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1919–1927 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
14 pułk strzelców |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
wojna z bolszewikami |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys
edytujW lutym 1919 brał aktywny udział jako dowódca 14 pułku strzelców w bojach 4-tej Dywizji Strzelców Polskich z bolszewikami w czasie okupacji na południu Rosji[1]. Za zdobycie Tyraspola dowództwo francuskie wydało rozkaz pochwalny oddziałowi, którym dowodził z 4-tej Dywizji Strzelców Polskich[2]. W lipcu 1919 w wyniku reorganizacji 14 pułk piechoty został nazwany 29 pułkiem piechoty a we wrześniu 1919 29 pułk piechoty otrzymał nazwę 29 Pułk Strzelców Kaniowskich[3]. Od września 1919 był pierwszym polskim dowódcą 6 Pułku Strzelców Podhalańskich po powrocie pułku do kraju[4]. W styczniu 1920 podczas obejmowania Pomorza pułk dostał czasowo nazwę „Grupa Operacyjna nr 1". Jako dowódca pułku został dowódcą Grupy[5]. Dekretem z dnia 30 lipca 1920 został przeniesiony do Rezerwy Armii[6]. Dekretem Wodza Naczelnego z dnia 30 lipca 1920 przyjęty do Wojska Polskiego i otrzymał następujący przydział do 47 Pułk Strzelców Kresowych[7]. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 r. (L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dnia 1 czerwca 1919 r. i 42. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. Dekretem Wodza Naczelnego z dnia 10 maja 1922 został nadany „Order Virtuti Militari” V klasy L.Krz.6905. Od roku 1923 pełnił jako nadetatowy oficer 43 pułku piechoty służbę na stanowisku komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Lubicz[9]. W roku 1926 zwolniony ze stanowiska komendanta PKU Lubicz i pozostawiony w dyspozycji dowódcy O.K.VIII[10]. Z dniem 30 kwietnia 1927 został przeniesiony w stan spoczynku[11]. Na emeryturze mieszkał w Kielcach[12].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6905 (10 maja 1922)[13]
- Złoty Krzyż Zasługi (30 stycznia 1939)[14]
- Medal Niepodległości (15 kwietnia 1932)[15]
- Krzyż Wojenny (Francja)[16]
Przypisy
edytuj- ↑ Henryk Bagiński, Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, Warszawa 1921, s. 507.
- ↑ Henryk Bagiński, Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, Warszawa 1921, s. 509.
- ↑ Henryk Bagiński, Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, Warszawa 1921, s. 535.
- ↑ Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920, 6 Pułk Strzelców Podhalańskich, Warszawa 1928, s. 8.
- ↑ Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920, 6 Pułk Strzelców Podhalańskich, Warszawa 1928, s. 10.
- ↑ Dziennik Personalny nr 30 z dnia 11 sierpnia 1920, s. 705 .
- ↑ Dziennik Personalny nr 30 z dnia 11 sierpnia 1920, s. 719.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924, s. 339.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923, s.1469.
- ↑ Dziennik Personalny nr 2 z dnia 22 stycznia 1927, s. 10.
- ↑ Dziennik Personalny nr 5 z dnia 5 lutego 1927, s. 37.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928, s. 885.
- ↑ Dziennik Personalny nr 17 z dnia 22 czerwca 1922, s. 459.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 26, poz. 43 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Henryk Bagiński, Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, Warszawa 1921, s. 525.
Bibliografia
edytuj- Henryk Bagiński, Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, Warszawa 1921.
- Dziennik Personalny nr 30 1920 z dnia 11 sierpnia 1920.
- Dziennik Personalny nr 17 1922 z dnia 22 czerwca 1922.
- Rocznik Oficerski 1923.
- Rocznik Oficerski 1924.
- Dziennik Personalny nr 2 1927 z dnia 22 stycznia 1927.
- Dziennik Personalny nr 5 1927 z dnia 5 lutego 1927.
- Rocznik Oficerski 1928.
- Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920, 6 Pułk Strzelców Podhalańskich, Warszawa 1928.