Parteniusz (Czertkow)

Parteniusz, imię świeckie Paweł Wasiljewicz Czertkow, także Wasiljew-Czertkow (ur. 30 lipca^?/10 sierpnia 1782 w Moskwie, zm. 24 lipca^?/5 sierpnia 1853 w Woroneżu) – rosyjski biskup prawosławny.

Parteniusz

Pawieł Czertkow
Arcybiskup woroneski i zadoński
Kraj działania	Imperium Rosyjskie
Data i miejsce urodzenia	10 sierpnia 1782 Moskwa
Data i miejsce śmierci	5 sierpnia 1853 Woroneż
Biskup woroneski i zadoński
Okres sprawowania	1850–1853
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Eparchia woroneska i zadońska
Śluby zakonne	28 października 1810
Diakonat	do 1811
Prezbiterat	do 1811
Chirotonia biskupia	21 sierpnia 1821

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	21 sierpnia 1821
Miejscowość	Moskwa
Miejsce	Sobór Zaśnięcia Matki Bożej
Konsekrator	Filaret (Drozdow)
Współkonsekratorzy	Jonasz (Wasiljewski), Pafnucy, Dosyteusz (Picchelauri), Atanazy (Tielatjew)

Życiorys

Był synem prawosławnego diakona. Ukończył studia teologiczne w Akademii Słowiańsko-Grecko-Łacińskiej w Moskwie w 1803, po czym został w niej zatrudniony w charakterze wykładowcy. 28 października 1810 złożył wieczyste śluby mnisze, po czym został zaliczony w poczet mnichów monastyru Dońskiego w Moskwie oraz mianowany naczelnym kaznodzieją Akademii. Rok później został prefektem uczelni, a następnie przełożonym monasteru Podwyższenia Krzyża Pańskiego w Moskwie, z godnością archimandryty. W 1814 został przeniesiony do Monasteru Łużeckiego w Możajsku, także w charakterze przełożonego, został również rektorem Wifańskiego Seminarium Duchownego. W 1817 został rektorem seminarium duchownego w Moskwie, a następnie także przełożonym Monasteru Zaikonospasskiego. Od 1818 należał do konferencji (rady) Moskiewskiej Akademii Duchownej. W 1819 został przełożonym Monasteru Dońskiego i wszedł do konsystorza eparchii moskiewskiej.

21 sierpnia 1821 przyjął chirotonię biskupią i został ordynariuszem eparchii włodzimierskiej i suzdalskiej. W 1833 za pracę dla Cerkwi otrzymał godność arcybiskupa. We Włodzimierzu odnowił rezydencję biskupią, remontował również cerkwie i dbał o poziom moralny miejscowego duchowieństwa. Wspierał finansowo ubogich, w szczególności sieroty po zmarłych duchownych. Wysoko cenił go metropolita moskiewski Filaret. W 1850 przeniesiony na katedrę woroneską i zadońską, sprawował urząd przez trzy lata, do śmierci. Został pochowany w soborze Zwiastowania w Woroneżu w kompleksie monasteru Zwiastowania i św. Mitrofana.