Na terenie Zjednoczonego Królestwa znajduje się 15 parków narodowych, w tym dziesięć w Anglii, trzy w Walii i dwa w Szkocji. W Anglii, Walii i Irlandii Płn. powołuje się je na podstawie Ustawy o Parkach Narodowych i Dostępie do Wsi z 1949 r. (National Parks and Access to the Countryside Act 1949), zaś w Szkocji na podstawie Ustawy o Parkach Narodowych z 2000 r. (National Parks Act 2000) uchwalonych przez parlament szkocki. W przeciwieństwie do większości innych państw brytyjskie parki narodowe obejmują grunty głównie prywatne, są zamieszkałe i są porównywalne do polskich parków krajobrazowych (obie formy ochrony przyrody mają kategorię V według IUCN). Tworzy się je w miejscach względnie słabo rozwiniętych, cennych krajobrazowo w celu ochrony dziedzictwa przyrodniczego, krajobrazowego i kulturowego oraz promocji zachowań ekologicznych wśród społeczeństwa.
Park Narodowy Lake District
Brytyjskie parki narodowe są bardzo chętnie odwiedzane przez turystów (110 mln wizyt rocznie; dla porównania w Polsce parki narodowe odwiedza ponad 11 mln turystów, a we Francji około 6 mln). Wśród zagrożeń brytyjskich parków narodowych wymienia się: przeciążenie najciekawszych miejsc przez turystów, erozja ścieżek na skutek nadmiernego ruchu turystycznego, przeszkadzanie zwierzętom np. przez hałas, używanie rowerów itp., zaśmiecanie, niszczenie ogrodzeń farmerskich, zmiana zachowań lokalnej społeczności, konflikty między różnymi grupami turystów (np. między używającymi motorówek a innymi turystami wodnymi w Parku Narodowym Lake District). Z drugiej strony brytyjskie parki narodowe mają znaczący wpływ na lokalną ekonomię, wytwarzając około 25 procent nowych miejsc pracy.
