Park Narodowy Garajonay

Garajonay National Park^[a]
	Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO
Państwo	Hiszpania
Typ	przyrodniczy
Spełniane kryterium	VII, IX
Numer ref.	380
Region	Europa i Ameryka Północna
	Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę	1986; na 10. sesji
	↑ Oficjalna nazwa wpisana na listę UNESCO ; ↑ Oficjalny podział dokonany przez UNESCO ;

Park Narodowy Garajonay
	park narodowy
Państwo	Hiszpania
Wspólnota autonomiczna	Wyspy Kanaryjskie
Położenie	La Gomera
Data utworzenia	25 marca 1981
	Położenie na mapie Wysp Kanaryjskich Park Narodowy Garajonay
	Położenie na mapie Oceanu Atlantyckiego Park Narodowy Garajonay
	28°07′34,5″N 17°14′14,0″W/28,126250 -17,237222
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Informacje w Wikipodróżach
	Strona internetowa

Ten artykuł od 2016-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Park Narodowy Garajonay zajmuje powierzchnię 3986 ha, co stanowi ponad 10% powierzchni wyspy La Gomera. Został założony 25 marca 1981 roku, a już w 1986 wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Park zajmuje centrum i północną część wyspy i znajduje się na terytorium wszystkich gmin, na jakie podzielona jest La Gomera. Jego nazwa wzięła się od wzgórza Garajonay (1487 m n.p.m.), najwyższego punktu wyspy. Najniżej położonym obszarem parku jest osada Cedro, na wysokości 650 m. Park słynie z największego na świecie lasu wawrzynowego – formacji leśnej, która w trzeciorzędzie pokrywała niemal całą Europę. Las przetrwał dzięki wyjątkowym warunkom klimatycznym panującym na Wyspach Kanaryjskich: niewielkiej amplitudzie rocznej temperatur, obfitym opadom i stałej wilgotności utrzymywanej przez gęste mgły.

Lasy wawrzynowe, wraz z lasami wrzoścowo-woskownicowymi zajmują ok. 90% powierzchni parku. Pozostałe 10% to skupiające się na południu lasy sosny kanaryjskiej i gatunków egzotycznych.

Park jest również obszarem o bogatej faunie. Żyje tu ponad 1000 gatunków bezkręgowców, z czego 150 gatunków to endemity. Badacze naliczyli 38 gatunków kręgowców, głównie gadów i ptaków, spośród których warto wymienić gołębia laurowego i gołębia kanaryjskiego, gatunki endemiczne. Spotyka się także krogulca, mysikrólika kanaryjskiego, ziębę czy słonkę, a spośród gadów i płazów jaszczurkę gomerską, scynkę gomerską i rzekotkę śródziemnomorską.

Na terenie parku nie ma osiedli ludzkich, choć istnieją takie na jego granicach. Las przecinają liczne szlaki turystyczne. Na obszarze parku jest rejon wypoczynkowy, zwany Laguna Grande, zaś na terenie gminy Agulo usytuowano centrum turystyczne.

«Roque Ojila»
«Roque de Agando»
«Roque de La Zarcita»

Linki zewnętrzne

Strona o parku na witrynie Ministerstwa Środowiska Hiszpanii

[1] Oficjalna nazwa wpisana na listę UNESCO

[2] Oficjalny podział dokonany przez UNESCO

[a]

[b]