Parafia św. Anny w Smardzewicach

parafia rzymskokatolicka w diecezji radomskiej

Parafia Świętej Anny w Smardzewicach – jedna z 9 parafii rzymskokatolickich dekanatu tomaszowskiego diecezji radomskiej. Prowadzą ją ojcowie Franciszkanie Konwentualni.

Parafia pw. św. Anny
Ilustracja
Kościół parafialny (widok od głównej ulicy)
Państwo

 Polska

Siedziba

Smardzewice

Adres

ul. Główna 11
97-213 Smardzewice

Data powołania

26 lipca 1775

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Diecezja

radomska

Dekanat

tomaszowski

Kościół

Świętej Anny

Proboszcz

o. Mariusz Kapczyński OFMConv[1]

Wezwanie

Świętej Anny

Wspomnienie liturgiczne

26 lipca

Położenie na mapie gminy wiejskiej Tomaszów Mazowiecki
Położenie na mapie Polski
Położenie na mapie województwa łódzkiego
Położenie na mapie powiatu tomaszowskiego
Ziemia51°28′28″N 20°01′40″E/51,474444 20,027778

Z historii

edytuj
 
Kościół parafialny - wygląd sprzed 1913

Pierwszy drewniany kościół pw. św. Anny zbudowano w latach 1621–1622 z fundacji biskupa kujawskiego Pawła Wołuckiego. Świątynię (konsekrowaną w 1642) usytuowano w miejscu, w którym w 1620 miejscowemu gospodarzowi Wojciechowi Głowie ukazała się św. Anna wraz z Jezusem i Maryją. Ze względu na zwiększającą się liczbę pielgrzymów bp. Maciej Łubieński sprowadził do Smardzewic w 1639 franciszkanów konwentualnych, dla których ufundował drewniany klasztor. W latach 1683–1699 został wybudowany murowany kościół jako wotum bp. warmińskiego Stanisława Zbąskiego w podziękowaniu za otrzymane łaski, szczególnie za dar zdrowia. Konsekracji świątyni dokonał 6 października 1701 roku bp. Andrzej Albinowski.

Obok kościoła, z fundacji bp. włocławskiego Krzysztofa Szembeka (późniejszego prymasa Polski), wzniesiono w latach 1722–1746 murowany klasztor, a cały kompleks otoczono murem. Parafię pw. św. Anny erygowano 26 lipca 1775 na mocy decyzji biskupa włocławskiego, Antoniego Kazimierza Ostrowskiego[2]. Niecałe sto lat później w 1864 władze carskie skasowały klasztor Franciszkanów w Smardzewicach. Była to forma represji na zakonnikach za ich pomoc udzieloną powstańcom styczniowym. Opiekę nad kościołem św. Anny przejęli księża diecezji sandomierskiej. W 1971 za zgodą bp. Piotra Gołębiowskiego, placówkę ponownie objęli franciszkanie[2].

Architektura

edytuj

Kościół wraz z przyległym do niego klasztorem tworzy czworobok. Świątynia jest budowlą barokową, orientowaną. Wyraźnie wyodrębniona jest nawa główna, natomiast prezbiterium jest nieco wyższe. Ołtarz główny św. Anny pochodzi z ok. 1700. Znajduje się w nim cudowny obraz św. Anny z I połowy XVII w. w sukienkach w stylu regencji. Na obrazie św. Anna i Matka Boża są w pozycji siedzącej, pośrodku nich Dziecię Jezus. Postacie mają na głowach złote korony. W ołtarzu znajduje się także zasłona ołtarzowa, na której umieszczony jest obraz z 1786, przedstawiający św. Annę nauczającą Maryję, obok nich św. Joachim.

Zasięg parafii

edytuj

Proboszczowie

edytuj
  • 1945–1954 – ks. Antoni Ormiański
  • 1954–1956 – ks. Stanisław Czechowski
  • 1956–1969 – ks. Zygmunt Wroński
  • 1969–1971 – ks. Władysław Michałkowski
  • 1971–1977 – o. Teofil Ołówek
  • 1977–1983 – o. Bogusław Niewczas
  • 1983–1989 – o. Mieczysław Seroczyński
  • 1989–1992 – o. Stefan Auguścik
  • 1992–2000 – o. Stanisław Deleżuch
  • 2000–2008 – o. Marian Płuciennik
  • 2008–2010 – o. Adam Cieślik
  • 2010–2012 – o. Marek Mioduszewski
  • 2012–2020 – o. Marek Zienkiewicz
  • od 2020 – o. Mariusz Kapczyński

Przypisy

edytuj

Źródła i linki

edytuj