Wikipedia

Papirus 39

Papirus 39 (według numeracji Gregory-Aland), oznaczany symbolem – wczesny grecki rękopis Nowego Testamentu pisany na papirusie, w formie kodeksu. Paleograficznie datowany jest na III wiek, zawiera niewielkie fragmenty Ewangelii Jana[1][2]. Strony papirusu są numerowane. Jest cytowany w krytycznych wydaniach greckiego tekstu Nowego Testamentu.

Papirus 39
P. Oxyrhynchus 1780
Ilustracja
Pełny tekst fragmentu, na stronie recto u góry widnieje numer strony οδ (= 74)
Data powstania

III wiek

Rodzaj

Kodeks papirusowy

Numer

Zawartość

Ewangelia Jana 8 †

Język

grecki

Rozmiary

26 × 8 [16] cm

Typ tekstu

tekst aleksandryjski

Kategoria

I

Miejsce przechowywania

Nowy Jork

Opis

edytuj

Zachowały się jedynie fragmenty kodeksu z tekstem Ewangelii Jana 8,14–22 (znaczna część karty uległa zniszczeniu). Oryginalny kodeks zawierał prawdopodobnie całą Ewangelię Jana, ponieważ na stronie recto fragmentu widnieje numer strony οδ (= 74). Oryginalne karty kodeksu miały rozmiar 26 na 16 cm (obecnie 25,6 na 8)[3].

Tekst pisany jest 1 kolumną na stronę, 25 linijek na stronę[1], litery są wielkie, pionowe[4] i pięknie kaligrafowane. Zdaniem Comforta rękopis sporządził profesjonalny skryba[3].

Nomina sacra (imiona święte) zapisywane są skrótami: ΠΗΡ (Ojciec), ΠΡΑ (Ojca), ΙΗΣ (Jezus)[3].

Tekst

edytuj

Tekst grecki rękopisu reprezentuje proto-aleksandryjską tradycję tekstualną[5]. Kurt Aland opisał go jako „tekst ścisły” i zaklasyfikował do kategorii I[1]. Według Grenfella i Hunta tekst jest pokrewny dla Kodeksu Watykańskiego. Ellwood Schofield ocenił, że jest całkowicie zgodny z Kodeksem Watykańskim. Potwierdził to Philip Comfort. Po odkryciu   okazało się, że jest mu bliski pod względem tekstualnym[3]. Nie zawiera unikatowych, nie występujących w innych rękopisach wariantów tekstowych.

Historia

edytuj

Odkrywcy fragmentu datowali go na IV wiek[4]. C.H. Roberts oraz T.C. Skeat twierdzili, iż powstał w pierwszej połowie III wieku[3]. Aland datował go na III wiek i data ta jest podtrzymywana przez INTF[1][2]. Comfort opowiedział się za pierwszą połową III wieku[3]. Przyjmuje się, że rękopis powstał w Egipcie[6].

Fragment odkryty został w Oksyrynchos przez Grenfella i Hunta, którzy opublikowali jego tekst w 1922 roku[7]. Na liście rękopisów znalezionych w Oksyrynchos znajduje się na pozycji 1780. Ernst von Dobschütz umieścił go na liście rękopisów Nowego Testamentu, w grupie papirusów, dając mu numer 39[8]. W 1924 roku został przekazany do baptystycznego Crozer Theological Seminary (ze względu na finansowanie prac w Oksyrynchos). W 1980 Crozer Seminary zostało połączone z ekumenicznym Colgate Theological Seminary w Rochester[9]. Do roku 2003 przechowywany był w Ambrose Swasey Library (Inv. 8864) w Rochester[1]. 20 czerwca 2003 roku został sprzedany za 400 000 dolarów i jest to jak dotąd najwyższa cena, jaką zapłacono za chrześcijański tekst w publicznym przetargu[9]. W 2004 roku był wystawiany w wielu amerykańskich muzeach. Obecnie przechowywany jest w Nowym Jorku (Artists Right Society, Inc., 536 Broadway, 5th Floor)[9][2].

Rękopis badany był przez takich paleografów i krytyków tekstu, jak Ellwood M. Schofield[10], Guglielmo Cavallo, Philip Comfort i David Barett. Facsimile kodeksu publikowali Kenneth W. Clark[11] i Guglielmo Cavallo[12].

Cytowany jest w krytycznych wydaniach Nowego Testamentu. W 27 wydaniu Nestle-Alanda (NA27) został zaliczony do rękopisów cytowanych w pierwszej kolejności, co oznacza, że każdy jego wariant odbiegający od tekstu rezultatywnego jest odnotowywany w aparacie krytycznym[13].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d e K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. przeł. Erroll F. Rhodes. Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1995, s. 98. ISBN 978-0-8028-4098-1. (ang.).
  2. ↑ a b c Handschriftenliste. [w:] INTF [on-line]. Münster Institute. [dostęp 2012-01-21].
  3. ↑ a b c d e f Philip W. Comfort, David P. Barrett: The Text of the Earliest New Testament Greek Manuscripts. Wheaton, Illinois: Tyndale House Publishers Incorporated, 2001, s. 147. ISBN 978-0-8423-5265-9.
  4. ↑ a b B.P. Grenfell, A. S. Hunt: Oxyrhynchus Papyri XV. London: Egypt Exploration Fund, 1922, s. 7.
  5. ↑ Philip W. Comfort: Encountering the Manuscripts: An Introduction to New Testament Paleography & Textual Criticism. Nashville, Tennessee: Broadman & Holman Publishers, 2005, s. 65. ISBN 978-0-8054-3145-2.
  6. ↑ P. Oxy. 15 1780 LDAB.
  7. ↑ Grenfell & A.S. Hunt, Oxyrhynchus Papyri XV, 1922, s. 7–8.
  8. ↑ K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. przeł. Erroll F. Rhodes. Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1995, s. 74. ISBN 978-0-8028-4098-1. (ang.).
  9. ↑ a b c Western & Oriental Manuscripts Sotheby’s.
  10. ↑ E.M. Schofield, The Papyrus Fragments of the Greek New Testament, Louisville: Southern Baptist Theological Seminary, 1936, s. 273–277.
  11. ↑ Kenneth W. Clark, A Descriptive Catalogue of Greek New Testament Manuscripts in America. Chicago: The University of Chicago Press, 1937, s. 29.
  12. ↑ G. Cavallo, Ricerche sulla maiuscola biblica (1967) Firenze, pl. 27.
  13. ↑ Eberhard et Erwin Nestle: Novum Testamentum Graece. communiter ediderunt: B. et K. Aland, J. Karavidopoulos, C.M. Martini, B.M. Metzger. Wyd. 27. Stuttgart: Deutsche Bibelgesellschaft, 2001, s. 58*.

Bibliografia

edytuj
  • B.P. Grenfell, A.S. Hunt: Oxyrhynchus Papyri XV. London: Egypt Exploration Fund, 1922, s. 7–8.
  • Ellwood M. Schofield, The Papyrus Fragments of the Greek New Testament, Southern Baptist Theological Seminary, Louisville, 1936, s. 273–277.
  • Philip W. Comfort, David P. Barrett: The Text of the Earliest New Testament Greek Manuscripts. Wheaton, Illinois: Tyndale House Publishers Incorporated, 2001, s. 147–149. ISBN 978-0-8423-5265-9, ISBN 0-8423-5265-1.

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Papirus_39&oldid=70988040”