Pantun

Pantun – utwór liryczny wywodzący się z poezji malajskiej. Ma postać czterowersu. Charakterystyczne dla pantunów jest to, że dwa pierwsze wersy ukazują pewien obraz (czasem sytuację), natomiast dwa kolejne stanowią refleksję luźno skojarzoną z tym obrazem. Treść refleksji może być sentencją filozoficzną, moralistyczną lub przybiera lżejszą formę aforyzmu miłosnego bądź sielankowego.

Historia

Początki pantuna malajskiego sięgają XV wieku. Pantuny pojawiły się w poezji europejskiej za sprawą twórców francuskich, m.in. Wiktora Hugo, Leconte de Lisle czy Charles Baudelaire. Utwory wzorowane na pantunach pisali również polscy poeci, np. Antoni Lange czy Felicjan Faleński.

Przykład

Przykład tradycyjnego malajskiego pantunu z antologii Mądrości z palmowego liścia opracowanej przez Eugeniusza Słuszkiewicza i Roberta Stillera

Uwozi żaglowiec złote banany,

jeden banan na skrzyni się złoci.

Dług w złocie bywa wyrównany,

lecz do śmierci trwa dług dobroci.

Bibliografia

• Stanisław Sierotwiński, Słownik terminów literackich, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1970, wyd. III, bez ISBN.