Panaeolina foenisecii

Panaeolina foenisecii (Pers.) Mairegatunek grzybów z rzędu pieczarkowców (Agaricales)[1].

Panaeolina foenisecii
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

incertae sedis

Rodzaj

Panaeolina

Gatunek

Panaeolina foenisecii

Nazwa systematyczna
Panaeolina foenisecii (Pers.) Maire
Treb. Mus. Ciènc. nat. Barcelona, sér. bot. 15(no. 2): 109 (1933)

Systematyka i nazewnictwo

edytuj

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Panaeolina, incertae sedis, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1800 r. Christian Hendrik Persoon nadając mu nazwę Agaricus foenisecii. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1933 r. René Charles Joseph Ernest Maire[1]. Synonimy naukowe:

  • Agaricus foenisecii Pers. 1800
  • Coprinarius foenisecii (Pers.) J. Schröt. 1889
  • Drosophila foenisecii (Pers.) Quél. 1886
  • Panaeolus foenisecii (Pers.) J. Schröt. 1926
  • Panaeolus foenisecii (Pers.) J. Schröt. 1926 var. foenisecii
  • Panaeolus foenisecii var. halophilus Bon 1970
  • Panaeolus foenisecii var. intermedius E. Ludw. 2001
  • Prunulus foenisecii (Pers.) Gray 1821
  • Psathyra foenisecii (Pers.) G. Bertrand 1901
  • Psathyrella foenisecii (Pers.) A.H. Sm. 1972
  • Psilocybe foenisecii (Pers.) Quél. 1872[2].

Wcześniej zaliczany był m.in. do rodzaju Panaeolus. W 2003 r. Władysław Wojewoda zaproponował dla niego polską nazwę kołpaczek szorstkozarodnikowy[3]. Znany był też pod nazwą kołpaczek kośny[4]. Po przeniesieniu tego gatunku do rodzaju Panaeolina obydwie nazwy polskie stały się niespójne z nazwą naukową.

Morfologia

edytuj
Kapelusz

Średnicy 1–3 cm, cielistobrązowy do czerwonobrązowego, bardzo higrofaniczny, na miejscu wzrostu często dwubarwny, podczas wysychania od szczytu zmienia barwę na jasnobeżową do białawocielistej. Skórka sucha. Brzeg w stanie wilgotnym daleko, prześwitująco żłobkowany[5].

Blaszki

Najpierw szarobeżowe, później ciemnobrązowe, na powierzchniach charakterystycznie pstrokate, u góry przyczepione[5]. Ostrze blaszek jaśniejsze[4].

Trzon

Jaśniejszy niż kapelusz, lekko przejrzysty, podczas wysychania białawy, cały delikatnie kosmkowaty[5].

Wysyp zarodników

Czarnobrązowy. Zarodniki cytrynkowate, wyraźnie szorstkie, o średnicy (11,5)14–17(22) × (7,5)8,5–11 µm. Podstawki 2-zarodnikowe lub 4-zarodnikowe. Skórka kapelusza komórkowa[5].

Gatunki podobne

Bywa często mylony z łysiczką lancetowatą (Psilocybe semilanceata).

Występowanie i siedlisko

edytuj

Najliczniej notowany w Ameryce Północnej, Europie i Australii, ale występuje także w Azji, Ameryce Środkowej (na wyspie Puerto Rico) i w Republice Południowej Afryki[6].

Rośnie od wiosny do późnej jesieni (maj-październik), zwykle na nawożonych łąkach i trawnikach, uprawianych darniach, trawiastych przydrożach. Podczas sprzyjającej pogody grzyb pojawia się zaraz po skoszeniu łąk. Rośnie pojedynczo i w grupach. Jest częsty, łatwy jednak do przeoczenia ze względu na niewielkie rozmiary[5].

Znaczenie

edytuj

Naziemny grzyb saprotroficzny[3]. Grzyb niejadalny. Wbrew szeroko rozpowszechnionemu mniemaniu grzyb zawiera tylko śladowe ilości psylocybiny[5].

Przypisy

edytuj
  1. a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2015-12-12] (ang.).
  2. Species Fungorum [online] [dostęp 2013-11-12] (ang.).
  3. a b Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b Marek Snowarski, Grzyby, Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2010, ISBN 978-83-7073-776-4.
  5. a b c d e f E. Gerhardt, Grzyby: wielki ilustrowany przewodnik, Warszawa: Klub dla Ciebie - Bauer-Weltbild Media, 2006, ISBN 83-7404-513-2.
  6. Występowanie Panaeolina foenisecii na świecie (mapa) [online], Discover Life Maps [dostęp 2014-04-18].