Palestyna pod panowaniem Bizancjum
Starożytna Palestyna pod panowaniem Bizancjum przebywała w okresie od 395 do 637.
Historia
edytuj
Około roku 390 Palestyna dzieliła się na trzy części, nazywane Palaestina Prima (Judea, Samaria, Perea, wybrzeża Morza Śródziemnego ze stolicą w Cezarei Nadmorskiej), Palaestina Secunda (Galilea, Dolina Jezreel, Dolina Jordanu, tereny na wschód od Jordanu i na zachód od Dekapolis, ze stolicą w Scytopolis) oraz Palaestina Tertia (Negew, południe dzisiejszej Jordanii, zachodnia część Synaju, ze stolicą w Petrze). W 395 roku cesarz Teodozjusz umierając podzielił imperium rzymskie na Cesarstwo zachodniorzymskie i Cesarstwo Wschodniorzymskie (czyli Bizancjum). W ten sposób Palestyna przeszła w sferę wpływów Bizantyńczyków.
Bizantyjska prowincja Syria obejmowała ziemie współczesnych państw: południowa część Turcji, Syrii, Libanu, Izraela, Jordanii i Autonomii Palestyńskiej.
Najazd Persów
edytujW 614 roku Persowie prowadzący wojnę z Bizancjum, najechali na Palestynę. Przeciwko Bizantyńczykom wystąpili wówczas żydowscy powstańcy pod wodzą Beniamina, którzy w Jerozolimie wymordowali 90 tysięcy chrześcijan, zburzyli liczne kościoły i klasztory. W latach 614–617 Żydzi sprawowali ograniczoną władzę w Jerozolimie.
W 627 roku palestyńscy Żydzi zawarli tajne porozumienie z Bizancjum. W zamian za wspólną walkę przeciwko Persom, cesarz Herakliusz zapewnił im bezkarność za krzywdy wyrządzone chrześcijanom. W 628 roku na mocy zawartego pokoju Persowie opuścili Palestynę. W 629 roku Palestyna ponownie przeszła pod władzę Bizancjum. Herakliusz nakazał wymordować wszystkich złapanych Żydów. Żydom zabroniono wstępu do Jerozolimy.
Najazd Arabów
edytujW 634 kalif Abu Bakr nakazał swojemu wodzowi Khalid ibn al-Walidowi zająć bizantyjską prowincję Syrię. W czerwcu 634 arabskie wojska wkroczyły do Syrii i po licznych bitwach zdobyły Damaszek. Dalsze podboje powstrzymała śmierć kalifa Abu Bakra, którego następcą został kalif Umar ibn al-Chattab.