Pałac Biełosielskich-Biełozierskich
Pałac Biełosielskich-Biełozierskich (ros. Дворец Белосельских-Белозерских, także Pałac Siergijewski, ros. Се́ргиевский дворец) – rezydencja w Petersburgu, przy Newskim Prospekcie, nad Fontanką, wzniesiona w połowie XIX w.
 nr rej. 781510308490006[1]
| |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Miasto wydzielone | |
| Adres | |
| Styl architektoniczny | |
| Rozpoczęcie budowy |
1848 |
| Ukończenie budowy |
1848 |
| Pierwszy właściciel | |
Położenie na mapie Rosji  | |
Położenie na mapie Petersburga  | |
| 59°55′57,72″N 30°20′40,56″E/59,932700 30,344600 | |
| Strona internetowa | |
Historia
edytujPałac został wzniesiony w 1848 r. według projektu Andrieja Sztakensznejdera dla książęcej rodziny Biełosielskich-Biełozierskich[2]. Księżna Biełosielska-Biełozierska nabyła działkę budowlaną nad Fontanką, przy Newskim Prospekcie od senatora Iwana Naryszkina. W latach 1799–1800 wzniesiono w tym miejscu rezydencję rodową. W 1840 r. Biełosielscy-Biełozierscy zamówili projekt nowego, znacznie okazalszego pałacu. W ramach przebudowy starszego domu gruntownie przekształcono elewacje wychodzące na Fontankę i na Newski Prospekt. Całość utrzymano w stylu historyzującym – barokowym, wnętrza zaś w stylu rokoko[3]. Był to ostatni prywatny pałac wzniesiony w XIX w. przy Newskim Prospekcie[2].
Pod koniec XIX w. rezydencję nabył wielki książę Sergiusz Aleksandrowicz Romanow, by zamieszkać w niej ze świeżo poślubioną małżonką Elżbietą. Dlatego pałac zaczął być nazywany również Siergijewskim. Nowi właściciele dokonali znacznych przekształceń we wnętrzu obiektu, m.in. dawną salę teatralną przebudowano na bibliotekę[3]. Małżeństwo opuściło pałac w 1891 r., gdy Sergiusz został generał-gubernatorem moskiewskim[4].
W 1911 r. Elżbieta Fiodorowna, która po śmierci męża wycofała się z życia dworskiego i założyła prawosławny klasztor, przekazała pałac swojemu przybranemu synowi Dymitrowi Pawłowiczowi[3].
W czasie I wojny światowej Dymitr Pawłowicz przekazał pałac na potrzeby angielsko-rosyjskiego szpitala wojskowego. Sale dla chorych umieszczono m.in. w dawnej galerii obrazów oraz sali koncertowej. W 1917 r. właściciel pałacu musiał wyjechać z Rosji z powodu udziału w zabójstwie Rasputina. Rezydencja przeszła w ręce bankiera i przemysłowca Iwana Stachiejewa[3].
Po rewolucji październikowej budynek został znacjonalizowany. Mieściły się w nim różne instytucje, m.in. komitet Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego w rejonie kujbyszewskim. Podczas blokady Leningradu obiekt wielokrotnie ucierpiał wskutek bombardowań i ostrzałów artyleryjskich. Po wojnie został odremontowany, zaś w 1978 r. udostępniony zwiedzającym. W 1991 r. umieszczono w nim Petersburskie Centrum Kultury[3]. Od 2003 r. administruje nim kancelaria prezydenta Federacji Rosyjskiej[2].
W budynku zachowała się część oryginalnych wnętrz powstałych w XIX w. : biblioteka (sala dębowa), galeria obrazów, paradna jadalnia, sala balowa (zwierciadlana) i sale gościnne. Przetrwały również XIX-wieczne kominki, obrazy, meble, zwierciadła i żyrandole[3].
Przypisy
edytuj- ↑ Дворец Белосельских-Белозерских. [dostęp 2024-08-10]. (ros.).
- ↑ a b c Дворец Белосельских-Белозерских [online], www.visit-petersburg.ru [dostęp 2019-06-13].
- ↑ a b c d e f Дворец князей Белосельских-Белозерских в Санкт-Петербурге. Справка [online], РИА Новости, 2012 [dostęp 2019-06-13] (ros.).
- ↑ ЕЛИСАВЕТА ФЕОДОРОВНА [online], www.pravenc.ru [dostęp 2019-06-13].